ارسال دیدگاه
امروز: پنج شنبه , ۲۴ مهر , ۱۴۰۴
X
در سال ۱۹۵۰، انریکو فرمی، اخترفیزیکدان مشهور، در یک ناهار غیررسمی با همکارانش، سوال عمیقی را مطرح کرد: بقیه موجودات جهان کجا هستند؟ به عبارت دیگر، اگر احتمال بسیار بالایی وجود دارد که تمدن‌های بیگانه پیشرفته در جایی وجود داشته باشند، چرا ما شواهدی از آن‌ها پیدا نکرده‌ایم؟
حداقل داستان از این قرار است. اما صرف نظر از شرایط پیرامون بیان آن، این سوال که امروزه با نام پارادوکس فرمی شناخته می‌شود، از آن زمان ذهن محققان را به خود مشغول کرده است. در مقاله جدیدی که هنوز مورد بررسی دقیق قرار نگرفته، اخترفیزیکدانی به نام رابین کوردت جهان‌شمولی رادیکال را به عنوان یکی از توضیحات احتمالی پیشنهاد کرده است. کوردت، دانشمند ارشد پژوهشی در دانشگاه مریلند، شهر بالتیمور که در مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا قرار دارد، اظهار می‌کند این کهکشان محل سکونت تعداد کمی از تمدن‌های بیگانه است گه چندان پیشرفته‌تر از ما نیستند.
از آنجایی که فناوری آن‌ها نیز به‌طور مشابه محدود است، هیچ تمدنی نمی‌تواند دیگری را شناسایی کند. کوربت به وبسایت گاردین گفت: “ایده این است که آن‌ها پیشرفته‌تر هستند، اما نه خیلی پیشرفته‌تر. مثل این است که به جای آیفون ۱۷، یک آیفون ۴۲ داشته باشید. این ایده ممکن‌تر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد، زیرا به چیز بسیار عجیبی اشاره نمی‌کند.”
توضیحی دیگر برای سکوت بزرگ تمدن‌ها
محاسبات با استفاده از معادله دریک، فرمولی که تعداد تمدن‌های موجود در کهکشان راه شیری که قادر به ارسال سیگنال‌های رادیویی هستند را تخمین می‌زند، نشان می‌دهند که تعداد قابل توجهی از آن‌ها باید وجود داشته باشند. تمدن ما دهه‌هاست که سیگنال‌های رادیویی را ساطع می‌کند، بنابراین می‌دانیم که پاسخ معادله دریک باید حداقل یکی باشد. به‌طور رادیکال‌تر، اخترفیزیکدانان پیشنهاد کرده‌اند که در مقیاس‌های زمانی نجومی، مدت‌زمان نسبتا کوتاهی طول می‌کشد تا تمدن‌های پیشرفته در سراسر کهکشان گسترش یابند.
اگر بیگانگان این کار بزرگ را انجام داده باشند، بشریت باید بتواند حضور آن‌ها را از طریق تعدادی از نشانه‌های فنی مختلف تشخیص دهد. این نشانه‌ها ممکن است شامل یک چراغ الکترومغناطیسی مصنوعی، نشانه‌هایی از مهندسی نجوم مانند گرمای ساطع شده از کره‌های دایسون (ابرسازه‌های فرضی برداشت انرژی ساخته شده در اطراف ستارگان) یا مصنوعات فرازمینی روی زمین باشند. با این حال، تاکنون هیچ‌یک از این موارد پیدا نشده‌اند.
اخترفیزیکدانان فرضیه‌های مختلفی را برای توضیح این فقدان شواهد، که عنوان سکوت بزرگ نیز شناخته می‌شود، ارائه کرده‌اند. شاید موجودات فرازمینی هوشمند آنقدر پیشرفته هستند که بشریت نمی‌تواند آن‌ها را شناسایی کند، یا شاید آن‌ها ترجیح می‌دهند از زمین دور بمانند. شاید ما واقعا در کهکشان تنها هستیم. یا بدبینانه‌تر، شاید همه تمدن‌های به اندازه کافی پیشرفته در نهایت خود را نابود کنند. از نظر کوربت، این احتمالات بسیار زیاد به نظر می‌رسیدند، بنابراین او تصمیم گرفت سوال متفاوتی بپرسد: اگر تمدن‌ها یک محدودیت فناوری طبیعی داشته باشند که آن‌ها را از پیشرفت کافی برای ایجاد نشانه‌های فنی قابل تشخیص یا شناسایی ما باز دارد، چه؟
کهکشان شاید کسل‌کننده‌تر از چیزی باشد که ما فکر می‌کنیم
طبق فرضیه کوربت، بشریت ممکن است به مرز بالایی پیشرفت تکنولوژیکی نزدیک شده باشد. تمدن‌های بیگانه نیز می‌توانند به چنین نقطه عطفی برسند و هرگز به اندازه کافی پیشرفت نکنند تا بتوانند به راحتی یکدیگر را شناسایی کنند یا با آن‌ها تماس بگیرند. این ایده که به عنوان اصل رادیکال دنیوی شناخته می‌شود، نشان می‌دهد جوامع بیگانه در حال ساخت سازه‌های فضایی عظیم یا سفر با سرعت نور نیستند. در عوض، آن‌ها احتمالا بسیار شبیه ما هستند و به همان اندازه در توانایی خود برای یافتن دیگران در کهکشان محدود هستند. آن‌ها به همین شکل باقی می‌مانند و در نهایت، با گذشت زمان علاقه خود را به کاوش‌های کیهانی از دست می‌دهند.
حتی اگر این فرضیه درست باشد، به این معنی نیست که ما هرگز شواهدی از یک تمدن بیگانه پیدا نخواهیم کرد. کوربت در مقاله خود توضیح می‌دهد که یک دنیایی که از نظر پیشرفت تکنولوژیکی معمولی است، شاید همچنان از طریق تابش نشتی قابل تشخیص باشد و اگر تلسکوپ‌های رادیویی به پیشرفت خود ادامه دهند، چنینی کشفی احتمالا خیلی دور خواهد بود. با این حال، خیلی هیجان‌زده نشوید، کوربت در پایان می‌گوید: “اگرچه این امر از بسیاری جهات پیامدهای عمیقی خواهد داشت، اما ممکن است به پیشرفت چشمگیری در سطح فناوری‌مان منجر نشود و ما را تا حدود ناامید کند.”
منبع: Gizmodo
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید