ارسال دیدگاه
امروز: شنبه , ۱۹ مهر , ۱۴۰۴
X
دانشمندان همچنان در تلاش‌اند تا راهکارهایی برای افزایش طول عمر انسان بیابند. در همین زمینه، کشف تازه‌ای از دل پژوهش‌های انجام شده روی مخمر شکافتی (Fission yeast) به دست آمده است. این مخمر معمولا به عنوان ارگانیسمی در مطالعات مرتبط با فرآیند پیری مورد استفاده قرار می‌گیرد.
پژوهشگران دانشگاه کوئین مری لندن در حال آزمایش داروی تازه‌ای به نام راپالینک-۱ (Rapalink-1) هستند که بر پایه‌ی یک ترکیب سرکوبگر ایمنی موجود به نام راپامایسین (Rapamycin) ساخته شده است. این ترکیب در تحقیقات پیشین نشان داده بود که می‌تواند طول عمر سلول‌ها و جوندگان را افزایش دهد. نتایج آزمایش‌های جدید آشکار کرده که راپالینک-۱ نیز توانسته طول عمر مخمرها را تا حد مشابهی با راپامایسین افزایش دهد.
علاوه بر این، تحلیل‌های مولکولی نشان داده‌اند که این دارو تولید آنزیم‌هایی را افزایش می‌دهد که ترکیبی ساخته‌شده توسط باکتری‌های روده‌ای به نام آگماتین را به مجموعه‌ای از مواد شیمیایی دیگر تبدیل می‌کنند.
مطالعات گذشته حاکی از آن بود که آگماتین می‌تواند طول عمر میزبان این میکروب‌ها را افزایش دهد. آزمایش‌های جدید اکنون نشان می‌دهند که فرآیند تبدیل این ترکیب به طور غیرمستقیم بر ژن‌های مرتبط با پیری نیز اثرگذار است و این امر یکی از دلایل کارآمدی راپالینک-۱ به شمار می‌رود.
گرچه بخش عمده‌ی این پژوهش از نظر علمی بسیار پیچیده است، اما نتیجه‌ی کلی آن اهمیت چشمگیری دارد. این یافته‌ها دیدگاه دقیق‌تری به دانشمندان می‌دهد تا بفهمند چگونه می‌توان طول عمر سلول‌های مخمر را افزایش داد؛ روشی که احتمالاً در سلول‌های انسانی نیز قابل تعمیم است.
دکتر چارالامپوس رالیس، زیست‌شناس سلولی، چنین توضیح می‌دهد: «با نشان دادن این‌که آنزیم‌های آگماتیناز برای پیری سالم حیاتی‌اند، ما لایه‌ی تازه‌ای از کنترل متابولیک بر مسیر TOR را آشکار کرده‌ایم؛ لایه‌ای که ممکن است در انسان‌ها نیز حفظ شده باشد. از آن‌جا که آگماتین از طریق رژیم غذایی و میکروب‌های روده تولید می‌شود، این پژوهش می‌تواند توضیح دهد که چگونه تغذیه و میکروبیوم بر فرآیند پیری اثر می‌گذارند.»
هر دو داروی راپالینک-۱ و راپامایسین از طریق مسیری زیستی موسوم به هدف راپامایسین یا TOR عمل می‌کنند که نقش آن در پیری سلولی و بروز بیماری‌ها نخستین‌بار در مخمرها، کرم‌های گرد، مگس‌ها و موش‌ها شناسایی شد. مسیر مشابهی نیز در بدن انسان وجود دارد.
یکی از یافته‌های مهم در این پژوهش آن بود که راپالینک-۱ از طریق TORC1 عمل می‌کند؛ بخشی از مسیر TOR که مسئول رشد سلولی است. راپالینک-۱ فعالیت TORC1 را مهار می‌کند، به این معنا که رشد سلول‌ها کندتر می‌شود اما دوام و طول عمر آن‌ها افزایش می‌یابد.
پژوهشگران در مقاله خود می‌نویسند: «درک چگونگی تنظیم فعالیت TORC1 می‌تواند هم در فرآیند پیری طبیعی و هم در وضعیت‌های پاتولوژیک و سرطان، که TOR نقش‌های مهمی در آن‌ها ایفا می‌کند، مفید واقع شود.»
با وجود این‌که نباید انتظار داشت به زودی قرصی معجزه‌آسا برای افزایش عمر وارد بازار شود، اما این دستاوردها به ما درک عمیق‌تری از فرآیند پیچیده‌ی پیری ارائه می‌دهند؛ فرآیندی که در آن بدن انسان به مرور تحلیل می‌رود و توان خود را از دست می‌دهد.
این فرسایش تدریجی بدن، خطر ابتلا به طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها از جمله آلزایمر تا آرتریت را افزایش می‌دهد. در آینده، داروهایی همچون راپالینک-۱ ممکن است بتوانند بروز چنین بیماری‌هایی را برای مدت بیشتری به تعویق اندازند. در حال حاضر نیز راپالینک-۱ در قالب کارآزمایی‌هایی برای مقابله با تومورهای سرطانی و بهبود نتایج پیوند اعضا مورد بررسی قرار دارد.
با این حال، پژوهشگران تأکید می‌کنند که این تحقیقات هنوز در مراحل اولیه قرار دارند و مصرف مکمل‌های آگماتین که بر پایه‌ی یافته‌های پیشین به عنوان تقویت‌کننده‌ی سلامت به فروش می‌رسند، باید با احتیاط انجام گیرد.
دکتر رالیس در این‌باره هشدار می‌دهد: «ما باید در مصرف آگماتین به قصد رشد یا افزایش طول عمر محتاط باشیم. داده‌های ما نشان می‌دهند که مکمل آگماتین تنها زمانی برای رشد مفید است که مسیرهای متابولیکی خاص مرتبط با تجزیه‌ی آرژنین به‌درستی عمل کنند. علاوه بر این، آگماتین همیشه آثار مفیدی ندارد و در برخی موارد می‌تواند به بروز پاتولوژی‌های خاصی کمک کند.»
نتایج کامل این پژوهش در مجله Communications Biology منتشر شده است.
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید