ارسال دیدگاه
امروز: دوشنبه , ۱۰ شهریور , ۱۴۰۴
X
ما می‌دانیم فسیل‌ها چه ظاهری دارند. به‌عنوان نمونه، فسیل‌های معمول دایناسورها، استخوان‌هایی هستند که در گذر زمان به سنگ تبدیل شده و در لایه‌های زمین باقی مانده‌اند و اگر خوش‌شانس باشیم، در مجموعه‌های بزرگ و کامل کشف می‌شوند و می‌توان آن‌ها را دوباره کنار هم قرار داد تا شکل کلی موجود عظیمی را که زمانی این اسکلت را نگه می‌داشت بازسازی کنیم.
با این حال، همه فسیل‌ها چنین نیستند. بعضی‌ها تنها اثر یا رد برجای‌مانده از جانوران کوچک یا حشرات در سنگ‌ها هستند، اما اغلب آن‌ها یک ویژگی مشترک دارند: فقط بخش‌های سخت بدن باقی می‌مانند. به‌جز در شرایطی بسیار خاص که محیط توانایی فوق‌العاده‌ای در نگه‌داری داشته باشد، بافت‌های نرم به مرور از بین می‌روند و چیزی جز استخوان‌های سنگ‌شده باقی نمی‌ماند.
ولی همیشه هم این‌گونه نیست. گروهی از پژوهشگران موفق شدند فسیل یک لارو کرم متعلق به ۵۲۰ میلیون سال پیش را بیابند که مغز و دستگاه گوارش آن همچنان دست‌نخورده حفظ شده بود. کاترین دابسون، یکی از نویسندگان مقاله‌ای که درباره این کشف شگفت‌انگیز منتشر شده، گفت: «همواره دیدن آنچه درون یک نمونه پنهان است با بهره‌گیری از تصویربرداری سه‌بعدی جذاب است، اما در این لاروی بسیار کوچک، فرآیند طبیعی فسیل‌شدن به شکلی کامل عمل کرده و نتیجه‌ای به‌دست داده که حیرت‌آور است.»
همین حفظ تقریباً کامل فسیل سبب شد که این نمونه برای زیست‌شناسان تکاملی ارزشمند همچون یک معدن طلا باشد. طبق بیانیه منتشرشده، ساختارهایی که درون این موجود مشاهده شدند، که از طریق تصاویر سه‌بعدی حاصل از اسکن با روشی موسوم به توموگرافی پرتو ایکس سنکروترونی بررسی شدند، شامل مغز، غدد گوارشی، دستگاه گردش خون ابتدایی و حتی ردپایی از اعصاب متصل به پاهای ساده و چشم‌های لارو بودند.
میزان جزئیاتی که در این فسیل باستانی حفظ شده بود نشان داد که ما در گذشته پیچیدگی بندپایان اولیه (گروهی که در جریان انفجار کامبرین پدید آمد و جانورانی همچون خرچنگ‌ها، میگوهای بزرگ، حشرات و هزارپاها را شامل می‌شود) را به‌شدت دست‌کم گرفته بودیم.
این جزئیات همچنین به دانشمندان اجازه داد تا پیوندهای تکاملی میان موجودات بسیار کهن و جانوران امروزی که پیرامون ما حرکت می‌کنند را شناسایی کنند. برای مثال، در این لارو بخشی از مغز به نام پروتوسربروم حفظ شده بود. اکنون پژوهشگران با مشاهده آن دریافته‌اند که این بخش به همان برآمدگی در سر بندپایان امروزی تبدیل شده است؛ ویژگی‌ای که موجب شد آن‌ها بتوانند در گستره وسیعی از زیست‌بوم‌ها، از ژرفای اقیانوس‌ها گرفته تا تمام قاره‌های زمین سازگار شوند و بقا یابند.
مارتین اسمیت، پژوهشگر اصلی این مطالعه، گفت: «زمانی که در خیال به فسیلی که بیش از هر چیز آرزو داشتم کشف کنم می‌اندیشیدم، همواره لارو یک بندپا در ذهنم بود، زیرا داده‌های رشد و نمو برای فهم تکامل این گروه نقشی بنیادی دارند. اما از آنجا که لاروها بسیار کوچک و شکننده‌اند، تصور می‌کردم احتمال فسیل‌شدن آن‌ها عملاً نزدیک به صفر است. من از همان آغاز دریافته بودم که این فسیل کرم‌مانند ساده چیزی متفاوت است، اما زمانی که ساختارهای حیرت‌آور زیر سطح پوست آن را دیدم، خیلی شگفت‌زده شدم. چگونه ممکن است این ویژگی‌های ظریف از تجزیه در امان مانده باشند و پس از نیم میلیارد سال همچنان در دسترس ما باشند؟»
دانشمندان خوشحالند که این موجود به‌طور اتفاقی چنین خوب حفظ شده است، زیرا پنجره‌ای پیش روی ما می‌گشاید تا نگاهی عمیق به چگونگی حیات در گذشته‌ای بسیار دور داشته باشیم.
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید