ارسال دیدگاه
امروز: جمعه , ۱۱ مهر , ۱۴۰۴
X
در ساعت ۶:۵۷ عصر به وقت جنگ مرکزی، از استودیوی رادیوی WREC در مرکز ممفیس پیامی پخش شد: پزشکان و پرستاران به‌طور فوری در مناطق جنوبی و غربی شهر مورد نیاز بودند. همین و بس. این تمام اطلاعاتی بود که ایستگاه اجازه داشت منتشر کند، آن هم در حالی که تهدیدی جدی در جریان بود.
سه ساعت پیش‌تر، ابرهای تیره بالای شمال می‌سی‌سی‌پی به گردبادی عظیم تبدیل شده و در نزدیکی شهر برکلیر فرود آمده بودند؛ گردبادی که مسیری بیش از ۱۷۰ کیلومتر را ویران کرد. تا زمانی که WREC پیام رمزآلود خود را مخابره کرد، هشت گردباد دیگر نیز خانه‌ها، کارخانه‌ها، جنگل‌ها و زمین‌های کشاورزی در شعاع ۱۶۰ کیلومتری ممفیس را درنوردیده بودند. این طوفان مرگبار تا ساعت ۹:۳۰ شب شانزدهم مارس ۱۹۴۲ از ایالت ایلینوی تا آلاباما پیش رفت و بخش بزرگی از آمریکا را در هم کوبید.
با این حال، تا ساعت ۱۰:۵۵ شب همان روز، اداره سانسور ایالات متحده در واشنگتن دی‌سی به رادیوی تنسی اجازه نداد خبر وقوع گردباد را به اطلاع عمومی برساند. نزدیک به دو سال، دولت فدرال در دهه ۱۹۴۰ کنترل شدیدی بر گزارش‌های آب‌وهوایی اعمال می‌کرد؛ اقدامی که به‌عنوان تدبیر زمان جنگ در نظر گرفته شده بود اما پیامدهای ناخواسته و پرهزینه‌ای در داخل کشور به همراه داشت، از جمله همان شب تاریک در تنسی.
آغاز سانسور هواشناسی
چند ماه پیش از آن، در ۱۸ دسامبر ۱۹۴۱، مردم شمال ایالت‌های میانه آمریکا تقریبا بدون هیچ پیش‌بینی جوی از خواب بیدار شدند. ایالات متحده تازه وارد جنگ با ژاپن و آلمان شده بود و داده‌های هواشناسی به یک دارایی نظامی بدل شده بودند. دفاتر اداره هواشناسی آمریکا در سواحل دریاچه میشیگان نخستین مراکزی بودند که پیش‌بینی‌های خود را محدود کردند. اطلاعاتی مانند فشار هوا، سرعت و جهت باد یا حرکت طوفان‌ها دیگر در دسترس عموم نبود. در موسکگون، پیش‌بینی تنها این بود که «هوا صاف‌تر و سردتر می‌شود». در شیکاگو، نقشه مشهور هواشناسی تالار بورس به‌طور کامل پاک شد.
یک ماه بعد، اداره تازه‌تأسیس سانسور «آیین‌نامه‌های زمان جنگ» را برای رسانه‌ها صادر کرد. این مقررات اگرچه به‌ظاهر داوطلبانه بودند، اما به‌شدت اجرا می‌شدند. روزنامه‌ها تنها مجاز بودند پیش‌بینی‌های رسمی اداره هواشناسی را منتشر کنند و آن هم صرفا برای محدوده‌ای تا شعاع ۲۴۰ کیلومتری. دمای روزانه حداکثر برای ۲۰ شهر اعلام می‌شد و رادیوها نیز فقط با مجوز می‌توانستند گزارش پخش کنند. در دستورالعمل‌های ماه ژوئن، حتی صراحتا اعلام شد که گویندگان رادیو از انتشار هرگونه داده جوی، از پیش‌بینی گرفته تا گزارش وضعیت، منع شده‌اند. در سواحل غربی نیز ارتش آمریکا محدودیت‌های سخت‌تری اعمال کرد و روزنامه‌ها موظف بودند ۲۴ ساعت صبر کنند تا از وضعیت آبوهوا بنویسند.
اداره سانسور در روزنامه‌ها هشدار داد: «چند قطره باران در ال‌پاسو، بادهای شدید در کانزاس‌سیتی یا برف در دیترویت می‌تواند به کشتی‌های دشمن نشان دهد کدام بخش از سواحل طی یک یا دو روز آینده مه‌آلود یا طوفانی خواهد بود.»
دو افسر ارتش آمریکا در حال نوشتن گزارش‌های آبوهوا روی تخته سیاه
هرچند ایالات متحده تنها کشوری نبود که در جنگ جهانی دوم گزارش‌های هواشناسی را محدود کرد، بسیاری این اقدام را غیرمنطقی می‌دانستند. حتی یکی از کارکنان اداره هواشناسی با لحنی تمسخرآمیز به خبرنگاری گفت: «شما نمی‌توانید هوا را سانسور کنید. خودش به هر حال اتفاق می‌افتد.»
و همین‌طور هم شد، با پیامدهایی از خنده‌دار و دست‌وپاگیر تا خسارت‌بار و مرگبار.
پیامدهای سانسور آبوهوا
در فوریه همان سال، سرمای شدید باغداران میشیگان شمالی را غافلگیر کرد و شاخه‌های درختان زیر لایه‌های یخ شکستند. در فلوریدا نیز نگرانی از کاهش گردشگران بالا گرفت، چرا که روزنامه‌ها دیگر نمی‌توانستند هر روز از هوای گرم و مطبوع این ایالت گزارش دهند.
در سراسر کشور، پزشکانی که برای برخی آزمایش‌ها نیازمند داده‌های فشار جو بودند مجبور شدند خود بارومتر بخرند. گزارشگران ورزشی برای توضیح تعویق مسابقات بیسبال سردرگم ماندند. حتی النور روزولت، بانوی اول آمریکا، از سوی اداره سانسور به دلیل شکایت از آبوهوا در ستون روزانه‌اش مورد تذکر قرار گرفت.
بحران اعتماد عمومی
زندگی روزمره آمریکایی‌ها از دهه ۱۸۷۰ به پیش‌بینی‌های جوی وابسته شده بود. اداره هواشناسی که ابتدا بخشی از ارتش بود و بعدا به نهادی غیرنظامی تبدیل شد، توانسته بود پیش‌بینی علمی را به‌عنوان یک منفعت عمومی جا بیندازد. اما در سال ۱۹۴۲، تقویم‌های سنتی هنوز پیش‌بینی داشتند، در حالی که رادیوها خاموش بودند. همین خلأ باعث شد پیش‌بینی‌های غیرعلمی و روش‌های عامیانه دوباره رواج پیدا کند.
اعتماد عمومی به اداره هواشناسی سقوط کرد. در میامی، یک توفان آخر فصل تنها کمتر از ۲۴ ساعت پیش از رسیدن اطلاع‌رسانی شد، آن هم زمانی که شایعات در سطح شهر پیچیده بود. روزنامه میامی نیوز نوشت: «وقتی بالاخره اداره هواشناسی اجازه یافت، حقیقت طوفان را اعلام کرد. اما بخش بزرگی از مردم دیگر اعتماد نداشتند.»
توفان غافلگیرکننده ۱۹۴۳
در ۲۷ ژوئیه ۱۹۴۳، یک توفان سهمگین خلیج گالوستون را درنوردید، با بادهایی به سرعت ۱۶۰ کیلومتر در ساعت و بارشی برابر با ۴۳ سانتی‌متر. ۱۹ نفر کشته شدند. حتی اداره هواشناسی هم غافلگیر شد، چرا که کشتی‌های تجاری در خلیج مکزیک برای جلوگیری از ردیابی توسط زیردریایی‌های آلمانی سکوت رادیویی اختیار کرده بودند.
پس از این فاجعه، اداره هواشناسی قول داد تمام توفان‌های خلیج مکزیک از همان لحظه نخست اطلاع‌رسانی شوند. اما چند ماه بعد، در ۱۲ اکتبر ۱۹۴۳، اداره سانسور بسیاری از محدودیت‌ها را لغو کرد. در اطلاعیه رسمی اعلام شد که «منافع محدود سانسور هواشناسی دیگر در برابر زیان‌های آن بر کشاورزی، هوانوردی و حمل‌ونقل برتری ندارد.»
امروز، توفان گالوستون به «توفان مرموز» مشهور است، اما در واقع راز چندانی در کار نیست: مردمی که در تگزاس، تنسی یا می‌سی‌سی‌پی زندگی می‌کردند، نه به خاطر طبیعت، بلکه به دلیل تصمیم دولت برای قطع دسترسی به اطلاعات هواشناسی، در برابر بلایای طبیعی بی‌دفاع ماندند.
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید