ارسال دیدگاه
امروز: دوشنبه , ۱۷ شهریور , ۱۴۰۴
X
در حالی‌که تلاش‌های علمی و فناورانه برای افزایش طول عمر انسان همچنان ادامه دارد، پژوهشی تازه نشان می‌دهد بدن انسان دارای محدودیتی زیستی و غیرقابل عبور است. این مطالعه با بررسی شاخص‌های فیزیولوژیکی در گروه‌های سنی مختلف، تصویری دقیق از کاهش تدریجی تاب‌آوری بدن ارائه می‌دهد. پدیده‌ای که ممکن است سقف عمر انسان را به ۱۵۰ سال محدود کند.
حتی اگر بتوانید دهه‌ها از دوران سالمندی را بدون هیچ مشکل جدی مانند سرطان، بیماری قلبی، دیابت و غیره، پشت سر بگذارید، دانشمندان می‌گویند که سقفی برای طول عمر انسان وجود دارد؛ موضوعی که هدف بلندپروازانه‌ی Silicon Vlley برای غلبه بر مرگ را با تردید مواجه می‌کند. اما عامل محدودکننده عمر انسان برخلاف تصور، بسیار ساده و پیش‌پاافتاده است: با گذشت زمان، بدن انسان «تاب‌آوری فیزیولوژیکی» یا همان توانایی بازگشت به وضعیت اولیه را از دست می‌دهد. قابلیتی که در سال‌های جوانی به‌طور طبیعی وجود دارد.
دانشمندان در مطالعه‌ای که در نشریه Nature Communications منتشر شده، اعلام کرده‌اند که همین عامل کافی است تا عمر انسان را در بهترین حالت به ۱۲۰ تا ۱۵۰ سال محدود کند. پژوهشگر اصلی این مطالعه، تیموتی پیرکوف (Timothy Pyrkov)، عضو شرکت زیست‌فناوری مستقر در سنگاپور به نام Gero است (نامی که خود به‌معنای «پیری» است). هدف اعلام‌شده Gero، «هک کردن بیماری‌های پیچیده و فرآیند پیری» است که مسیر تحقیق را به‌روشنی مشخص می‌کند.
برای انجام این تحلیل طولی، Gero با مرکز جامع سرطان Roswell Park در بوفالو، نیویورک همکاری کرده و گروه‌های بزرگی از افراد در ایالات متحده، بریتانیا و روسیه را مورد بررسی قرار داده است. تیم تحقیقاتی تمامی گروه‌های سنی را به‌طور دقیق تفکیک کرده و آن‌ها را به سه دسته «اوایل بزرگسالی» (۱۶ تا ۳۵ سال)، «میانسالی» (۳۵ تا ۶۵ سال) و «سالمندی» (بیش از ۶۵ سال) تقسیم کرده‌اند. سپس تغییرات در شمار سلول‌های خونی و تعداد قدم‌های روزانه افراد را بررسی کرده و این دو عامل را به‌عنوان «نشانه‌های پیری» در نظر گرفتند که می‌توانند روند پیشرفت یا افت سلامت افراد را طی چند ماه نشان دهند.
پژوهشگران دریافتند که شمار سلول‌های خونی و تعداد قدم‌ها ممکن است در حالت عادی ثابت باقی بمانند، مگر آن‌که اختلالاتی دوره‌ای مانند مشکلات سلامتی رخ دهد. آن‌ها به‌طور خاص مشاهده کردند که مشکل اصلی، کاهش تدریجی با افزایش سن نیست، بلکه مجموعه‌ای از اُفت‌های ناگهانی است که بدن دیگر نمی‌تواند به سطح سلامت قبلی بازگردد. برای مثال، زمانی که جوان هستید، بدن شما ممکن است بتواند به‌طور کامل از یک سرماخوردگی شدید بهبود یابد یا پوست آسیب‌دیده را به‌طور کامل ترمیم کند. اما با افزایش سن، توانایی بدن برای بازگشت کامل به وضعیت اولیه ممکن است به حداکثر ۹۵ درصد کاهش یابد.
با گذشت زمان و مواجهه با چالش‌های مکرر، این تاب‌آوری همچنان کاهش می‌یابد، یا به‌عبارتی، برخلاف بازی‌های ویدیویی که با پیشرفت در مراحل، نوار سلامت شما افزایش می‌یابد، در زندگی واقعی این نوار به‌تدریج کوچک‌تر می‌شود، حتی زمانی که کاملاً پر باشد. با ترسیم «زمان بازیابی» برای هر سه گروه سنی در طول دهه‌های زندگی، پژوهشگران توانستند نقطه‌ای را شناسایی کنند که در آن بدن به‌دلیل از دست دادن تاب‌آوری، به‌طور کامل فرو می‌پاشد. برای مثال، خطر ابتلا به سرطان را می‌توان مانند پرتاب سکه‌ای با احتمال مشخص در نظر گرفت. هرچه بیشتر عمر کنید، تعداد دفعاتی که باید این سکه را پرتاب کنید بیشتر می‌شود. نقطه‌ای که آخرین پرتاب انجام می‌شود، به‌گفته آن‌ها، جایی بین ۱۲۰ تا ۱۵۰ سال است، یعنی محدوده‌ای که احتمالاً سقف نهایی عمر انسان را تعیین می‌کند.
نویسنده این مقاله افزوده است که بحرانی که در پایان زندگی رخ می‌دهد، یک ویژگی زیستی ذاتی در موجود زنده است که مستقل از عوامل استرس‌زا بوده و نشان‌دهنده یک حد بنیادی یا مطلق برای طول عمر انسان است. چرا این دو متغیر مورد بررسی قرار گرفتند، زیرا شمار سلول‌های خونی، به‌نوبه‌ی خود، دارای محدوده‌ی سالم قابل پیش‌بینی است که به سن و جنسیت فرد بستگی دارد.
به‌طور کلی، محدوده طبیعی برای سلول‌های قرمز خون در مردان بین ۴.۵ تا ۵.۵ میلیون سلول در هر میلی‌متر مکعب و در زنان بین ۴ تا ۵ میلیون سلول در هر میلی‌متر مکعب است. برای سلول‌های سفید خون، محدوده طبیعی بین ۵٬۰۰۰ تا ۱۰٬۰۰۰ سلول در هر میلی‌متر مکعب و برای پلاکت‌ها، محدوده‌ی معمول بین ۱۴۰٬۰۰۰ تا ۴۰۰٬۰۰۰ سلول در هر میلی‌متر مکعب است.
انحراف از محدوده‌های طبیعی سلول‌های خونی می‌تواند نشانه‌ای از اختلالات مختلف باشد. برای مثال، کاهش تعداد سلول‌های قرمز خون ممکن است به کم‌خونی اشاره داشته باشد، در حالی‌که کاهش تعداد سلول‌های سفید خون می‌تواند نشانه‌ای از نوتروپنی باشد (بیماری‌ای که به مغز استخوان را آسیب می‌زند و خطر ابتلا به عفونت‌ها را افزایش می‌دهد) و در مقابل، تعداد قدم‌های روزانه متغیری بسیار مبهم‌تر و تا حدی ذهنی است. اجماع عمومی و توصیه رسمی مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC) این است که افراد روزانه ۱۰٬۰۰۰ قدم بردارند.
با این حال، این عدد کاملاً شخصی است و میزان قدم‌هایی که فرد برای دستیابی به تأثیرات مثبت سلامتی نیاز دارد، با افزایش سن کاهش می‌یابد. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ که در نشریه JAMA Internal Medicine منتشر شد، نشان داد هرچه تعداد قدم‌های روزانه بیشتر باشد، نرخ مرگ‌ومیر کاهش می‌یابد؛ اما این اثر پس از ۷٬۵۰۰ قدم در روز به حالت اشباع می‌رسد. تفاوت میان این دو متغیر (شمار سلول‌های خونی و تعداد قدم‌ها) نتایج تیم تحقیقاتی را جذاب‌تر می‌کند.
پیتر فدیچف (Peter Fedichev)، یکی از نویسندگان مقاله و از بنیان‌گذاران شرکت Gero، در گفت‌وگو با Scientific American اظهار داشت که با وجود آن‌که بیشتر زیست‌شناسان این دو شاخص را «کاملاً متفاوت» می‌دانند، این واقعیت که هر دو «آینده‌ای کاملاً مشابه را ترسیم می‌کنند» نشان می‌دهد که کاهش تدریجی تاب‌آوری فیزیولوژیکی کاملاً واقعی است. اما داشتن یک سقف قطعی برای عمر انسان چه معنایی دارد؟ بدون مداخله‌هایی مانند جایگزینی اعضای بدن یا روش‌های مکمل دیگر، حتی مشتاق‌ترین طرفداران افزایش طول عمر نیز تنها تا حدی می‌توانند پیش بروند.
اگرچه ۱۲۰ تا ۱۵۰ سال ممکن است خیلی طولانی به‌نظر نرسد، اما همچنان تقریباً دو برابر میانگین امید به زندگی در ایالات متحده است. با در نظر گرفتن این‌که ژان لوئیز کالمان (Jeanne Louise Calment)، دارنده رکورد طولانی‌ترین عمر ثبت‌شده، در سن ۱۲۲ سال و ۱۶۴ روز درگذشت، به‌نظر می‌رسد که یافته‌های این پژوهش بی‌راه نیستند.
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید