ارسال دیدگاه
امروز: پنج شنبه , ۶ شهریور , ۱۴۰۴
X
فیلم Materialists ساخته سال ۲۰۲۵ به کارگردانی سلین سونگ، یک کمدی-درام رمانتیک است که با نگاهی تازه به روابط عاطفی در دنیای مدرن می‌پردازد. این فیلم که دومین اثر بلند سلین سونگ پس از Past Lives است، داستان یک زوج‌یاب موفق در نیویورک را روایت می‌کند که خودش درگیر یک مثلث عشقی پیچیده می‌شود. با بازی درخشان داکوتا جانسون، کریس ایوانز و پدرو پاسکال، Materialists ترکیبی از طنز، عمق احساسی و نقد اجتماعی است. فیلم در ژوئن ۲۰۲۵ اکران شد و با استقبال منتقدان روبرو شد، هرچند برخی از آن به عنوان یک اثر متوسط یاد کرده‌اند.
خلاصه داستان
داستان Materialists حول محور لوسی میسون، یک زوج‌یاب حرفه‌ای در نیویورک، می‌چرخد که به مشتریان ثروتمندش کمک می‌کند تا شریک ایده‌آل پیدا کنند. لوسی که خودش را یک مجرد ابدی می‌داند، ناگهان بین دو مرد متفاوت گیر می‌افتد: یکی نماد کمال مادی و دیگری نماد گذشته عاطفی. فیلم با هوشمندی به بررسی تضاد بین عشق واقعی و انتظارات جامعه مدرن می‌پردازد. سلین سونگ با نوشتن فیلمنامه‌ای دقیق، لایه‌های روانشناختی شخصیت‌ها را کاوش می‌کند و نیویورک را به عنوان پس‌زمینه‌ای زنده برای این درام عاشقانه ترسیم می‌نماید. داستان به آرامی پیش می‌رود و تمرکز اصلی بر دیالوگ‌ها و تعاملات روزمره است.
عملکرد بازیگران اصلی
داکوتا جانسون در نقش لوسی میسون، بهترین عملکرد خود را در سال‌های اخیر ارائه می‌دهد. او با ظرافت، تضادهای درونی شخصیت را نشان می‌دهد: زنی مستقل که بین ایده‌آل‌گرایی و واقعیت دست و پنجه نرم می‌کند. جانسون موفق می‌شود طنز موقعیت‌های کمدی را با عمق احساسی ترکیب کند، به طوری که مخاطب با او همذات‌پنداری می‌کند. کریس ایوانز در نقش جان فینچ، پارتنر سابق دوست‌داشتنی اما ناکامل، کاریزمای خود را به خوبی به کار می‌گیرد و لحظات احساسی را خلق می‌کند که قلب مخاطب را تسخیر می‌کند. پدرو پاسکال نیز در نقش هری کاستیلو، مرد ثروتمند و ظاهراً ایده‌آل، نقش‌آفرینی متعادلی دارد، هرچند گاهی عمق ارتباط او با داکوتا جانسون کم‌رنگ به نظر می‌رسد.
نقش‌های فرعی و تأثیر آن‌ها
بازیگران فرعی مانند زو وینترز، داشا نکرانسوا و لوئیزا جاکوبسون، عمق بیشتری به جهان فیلم می‌بخشند. آن‌ها نه تنها تیپ داستانی ارائه می‌دهند، بلکه به تم‌های اصلی فیلم مانند فشارهای اجتماعی و انتظارات جنسیتی کمک می‌کنند. برای مثال، شخصیت‌های مشتریان لوسی، برآمده از مشکلات واقعی دنیای قرار ملاقات‌های مدرن هستند. این نقش‌ها، هرچند کوتاه، با دقت نوشته شده‌اند و از کلیشه‌ها دوری می‌کنند. سلین سونگ با انتخاب بازیگرانی متنوع، تنوع فرهنگی نیویورک را برجسته می‌کند و این عناصر فرعی را به بخشی جدایی‌ناپذیر از روایت تبدیل می‌نماید.
کارگردانی سلین سونگ
سلین سونگ با Materialists نشان می‌دهد که چرا به عنوان یکی از کارگردانان نوظهور برجسته شناخته می‌شود. سبک بصری او، با استفاده از فیلم ۳۵ میلی‌متری توسط شابییر کرچنر، گرما و بافتی طبیعی به تصاویر می‌بخشد. سونگ از تکنیک‌های subtle مانند لانگ‌تیک‌ها و کلوزآپ‌های احساسی برای نشان دادن درونیات شخصیت‌ها استفاده می‌کند. در مقایسه با Past Lives، این فیلم جسورانه‌تر است و عناصر کمدی را با درام ترکیب می‌کند، اما گاهی روایت کند آن ممکن است مخاطبان عجول را خسته کند. سونگ موفق می‌شود نیویورک را به یک شخصیت زنده تبدیل کند، با صحنه‌هایی در رستوران‌های لوکس و پارک‌های شهری.
فیلمنامه و ساختار روایی
فیلمنامه نوشته سلین سونگ، یکی از نقاط قوت Materialists است. دیالوگ‌ها طبیعی و روان هستند، با ارجاعاتی به فرهنگ پاپ و مسائل روز مانند اپلیکیشنهای دوستیابی و نابرابری اقتصادی. ساختار روایی فیلم غیرخطی نیست، اما با فلش‌بک‌های هوشمندانه گذشته شخصیت‌ها را کاوش می‌کند. تم اصلی، یعنی تضاد بین “مادیات” و “عواطف”، با ظرافت بافته شده و از شعارزدگی دوری می‌کند. با این حال، برخی زیرمتن‌های داستانی مانند مشکلات کاری لوسی، کمی نپرداخته به نظر می‌رسند و می‌توانستند بیشتر گسترش یابند تا تعادل بهتری ایجاد شود.
تم‌های اصلی: عشق در عصر سرمایه‌داری
Materialists عمیقاً به بررسی نقش پول در روابط عاطفی می‌پردازد. فیلم نشان می‌دهد چگونه انتظارات مادی، عشق را به یک معامله تبدیل می‌کند. سلین سونگ با نگاهی انتقادی به طبقه متوسط و ثروتمند نیویورک، سؤالاتی مانند “آیا عشق بدون امنیت مالی ممکن است؟” را مطرح می‌کند. تم «تجرد داوطلبانه» لوسی، نقدی بر فشارهای جنسیتی است و فیلم به خوبی نشان می‌دهد چگونه زنان در دنیای مدرن بین استقلال و وابستگی گیر می‌افتند. این تم‌ها، بدون اینکه درگیر روند آموزشی باشند، مخاطب را به فکر وامی‌دارند.
جنبه‌های کمدی و درام
ترکیب کمدی و درام در Materialists یکی از جذابیت‌های آن است. صحنه‌های کمدی، مانند تعاملات لوسی با مشتریان، طبیعی و خنده‌دار هستند، اما فیلم هرگز به مسخرگی نمی‌افتد. درام احساسی، به ویژه در نیمه دوم، عمق می‌گیرد و لحظاتی اندوهبار خلق می‌کند. با این حال، گذار بین کمدی و درام گاهی کم پرداخت شده است و ممکن است مخاطب را گیج کند. سلین سونگ موفق می‌شود تعادلی برقرار کند، اما فیلم می‌توانست با ویرایشی بهتر، ریتم بهتری داشته باشد.
موسیقی و صداگذاری
موسیقی متن فیلم، ساخته دنیل پمبرتون، با ترک‌هایی از Japanese Breakfast و Baby Rose، کاملاً با فضای فیلم همخوانی دارد. آهنگ‌ها، مانند My Baby (Got Nothing At All)، لحظات عاطفی را تقویت می‌کنند بدون اینکه زننده باشند. صداگذاری نیز عالی است، با صداهای شهری نیویورک که واقع‌نمایی را افزایش می‌دهد. این عناصر، فیلم را به یک تجربه حسی تبدیل می‌کنند و به تم‌های مدرن کمک می‌کنند.
نقاط قوت بصری و سینماتوگرافی
سینماتوگرافی شابییر کرچنر، با تمرکز بر نور طبیعی و رنگ‌های گرم، زیبایی‌شناسی منحصربه‌فردی به Materialists می‌بخشد. صحنه‌های خارجی در نیویورک، مانند پارک سنترال، شاعرانه هستند و نمادی از آزادی عاطفی. استفاده از ۳۵ میلی‌متر، بافتی خاطره‌انگیز ایجاد می‌کند که با تم گذشته در مقابل حال همخوانی دارد. این جنبه بصری، فیلم را از کمدی-رمانتیک‌های دیجیتال مدرن متمایز می‌کند.
نقاط ضعف و انتقادها
با وجود نقاط قوت، Materialists بی‌نقص نیست. برخی منتقدان به عدم ارتباط قوی بین جانسون و پاسکال اشاره کرده‌اند، که ممکن است مثلث عشقی را ضعیف کند. همچنین، فیلم گاهی بیش از حد بر دیالوگ تکیه می‌کند و کنش کمتری دارد، که برای مخاطبان هیجان‌محور جذاب نیست. زیرمتن‌های داستانی فرعی، مانند شکایت یک مشتری، می‌توانستند بهتر ادغام شوند. در مجموع، فیلم برای مخاطبان ذهن‌محور جذاب است، اما ممکن است برای عموم کمی کند باشد.
استقبال منتقدان و مخاطبان
فیلم با امتیاز ۸۰% در Rotten Tomatoes و ۷۰ در Metacritic، استقبال مثبتی داشته است. منتقدانی مانند اوون گلیبرمن در Variety آن را “رومانسی برای عصر کمال‌گرایی” نامیده‌اند. مخاطبان نیز با امتیاز ۶۶%، آن را قابل قبول دانسته‌اند، هرچند برخی از قابل پیش بینی بودن فیلم شکایت دارند. باکس آفیس فیلم، با ۸۵ میلیون دلار فروش جهانی، موفقیت تجاری را نشان می‌دهد.
تأثیر فرهنگی و اجتماعی
Materialists در زمانی اکران شد که بحث‌های زیادی درباره اپلیکیشنهای دوستیابی و نابرابری اقتصادی وجود دارد. فیلم با نشان دادن چگونه مادیات روابط را شکل می‌دهد، نقدی مرتبط با زمانه ارائه می‌دهد. این اثر می‌تواند گفتگوهایی درباره فمینیسم، طبقه اجتماعی و عشق مدرن را برانگیزد.
نتیجه‌گیری نهایی
در نهایت، Materialists یک فیلم هوشمند و دلنشین است که ارزش دیدن دارد، به ویژه برای علاقه‌مندان به درام‌های روابط. با عملکردهای قوی، تم‌های عمیق و سبک بصری زیبا، سلین سونگ اثری خلق کرده که فراتر از یک کمدی-رمانتیک معمولی است. اگرچه برخی نقاط ضعف دارد، اما نقاط قوت آن غالب هستند. این فیلم یادآوری می‌کند که عشق واقعی اغلب در درک نقص‌ها و تفاوت‌ها نهفته است.
امتیاز نویسنده به فیلم: ۷.۵ از ۱۰
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید