ارسال دیدگاه
امروز: شنبه , ۲۹ آذر , ۱۴۰۴
X
Terminator 2: Judgement Day یکی از برجستهترین فیلمهای تاریخ سینما و حتی پدیدهای فرهنگی محسوب میشود. بهطورکلی دو فیلم اول ترمیناتور از جیمز کامرون به قدری تاثیرگذارند که این فرنچایز را حتی با دنبالههای ضعیف سر پا نگه داشتهاند. این دنبالهها معمولا بازیهای همزمان ضعیفی هم داشتند که اصلا نمیتوانستند توقعات را برآورده سازند.
خوشبختانه بازیهای ساخته شده از دنیای ترمیناتور در سالهای اخیر قابل قبول بودهاند. بهعنوان مثال، پیشتر در سال ۲۰۱۹ بازی اکشن اول شخص Terminator: Resistance را داشتیم. آن محصول توانسته بود حالوهوای پساآخرالزمانی این مجموعه را مقداری با فضاسازی Fallout 4 ترکیب کند. حالا هم بازی اکشن دوبعدی Terminator 2D: No Fate منتشر شده است.
No Fate بیش از این که در قالب استاندارد آثار امروزی قرار بگیرد، نامهای عاشقانه به فیلم دوم ترمیناتور و عناوین تیراندازی قدیمی کنسولهای دو بعدی بهخصوص Contra است. به همین خاطر، در بازی شلختگی خاصی وجود دارد. به نظر میرسد سازنده بازی دوست داشته تا جای ممکن هرچه عاشقش بوده را در دست پختش بگنجاند. البته نتیجه نهایی بد نیست، اما ایرادات مهمی میتوان به آن وارد دانست که در ادامه به آنها میپردازیم.
همانطور که بیان شد، No Fate یک اکشن دو بعدی شبیه به عناوین قدیمی Contra است. شما در یک مسیر خطی از چپ به راست پیش میروید و دشمنان نسبتا پرتعدادی که سر راه هستند را از میان برمیدارید. به جای اینکه همین روند عمق پیدا کند، انواع مختلفی از ژانرها و لحظات ویژه در بازی قرار داده شدهاند. این موجب تنوع بالا میشود، اما آیا در اثری که کمتر از دو ساعت به طول میانجامد چنین میزان تنوعی ضروری است؟
شما اغلب مراحل را با شخصیت سارا کانر پشت سر میگذارید و چندان از T-800 خبری نیست. سارا نمیتواند در میان مراحل سلاحهای مختلف را بردارد و از اول تا آخرِ هر بخش باید فقط از یک تفنگ استفاده کنید. در برخی مراحل عنصر مخفیکاری و بقا هم به بازی اضافه میشود؛ طوری که ناگهان میان یک بازی اکشن شلوغ، باید مواظب چراغ قوه نگهبانان و دوربینهای امنیتی باشید. بعضی وقتها هم کنترل جان کانر را برعهده میگیرید. این مرحلهها به نظرم از لحاظ گیمپلی بهترین بخشهای بازی هستند، چرا که همه چیز هیجانانگیزتر میشود. ماموریتهای جان کانر از دل Contra خارج شدهاند، زیرا اسلحههای مختلفی پیدا کرده و با دشمنان و باسهای رباتی جالبی مبارزه میکنید.
شما کنترل T-800 را هم میتوانید بهدست بگیرید، اما به شرط آن که یک دور بازی را به اتمام رسانده باشید. در غیر این صورت، فقط در اوایل داستان T-800 را در اختیار خواهید داشت. البته اینجا هم بازی تغییر سبک میدهد تا نبرد ترمیناتور در رستوران به شکل یک اکشن تنبهتن با قابلیت حرکت در عمق ارائه شود.
اگر قصد داشته باشید تمام سناریوها بهعلاوه پایانهایی متفاوت با فیلم را ببینید و همه مراحل و باسها را پشت سر بگذارید، باید بازی را سهبار تمام کنید! این شاید برای خیلی از بازیکنان امروزی حوصله سر بر باشد. اما چنین موضوعی در میان آثار قدیمی که منبع الهام توسعهدهنده بودهاند، امری پذیرفته شده به حساب میآمد. طبعا حالتهای دیگر بازی مثل Arcade Mode یا Level Training نیز بر انجام چندباره تمرکز دارند و از آنجایی که بازی چندان طولانی نیست، چنین رویکردی انگیزه برای تکرار به وجود میآورد.
یک پدیده کلاسیکِ دیگر، سختی بالا است. اینجا اگر چندبار شکست بخورید کلا Game Over میشوید، پس باید حسابی مراقب باشید. البته کنترل کاراکترهای بازی آنقدر سریع و روان است که بتوان از پس دشمنان برآمد. بهخصوص که قابلیت سر خوردن روی زمین درست مثل Contra: Hard Corps شما را از دشمنان (نه مخاطرات محیطی) مصون میدارد.
حالا که صحبت از مخاطرات محیطی شد، باید گفت طراحی مرحله در بازی قطعاً از نکات مثبت آن نیست. انگار مراحل با عجله تمام طراحی شدهاند. نه تنها هر مرحله در عرض چند دقیقه تمام میشود، بلکه در اکثرشان چیزی مثل کشف مسیرها یا آیتمهای مخفی تقریبا بیمعنا است. حرکت عمودی هم مورد بیمهری قرار گرفته است. با توجه به تنوع خوب دشمنان، میشد آنها را طوری چینش کرد که مخاطب نیاز بیشتری به پرش روی سکوها و جاخالی دادن داشته باشد. اما اغلب کاری که باید انجام دهید صرفا نشستن برای جلوگیری از تیر خوردن و شلیک است. با توجه به اینکه در بازی دو نوع پرش گنجانده شده، توقع داشتم طراحی سکوها و موانع طوری صورت گیرد که گیمپلی پرجنبوجوشتر به نظر برسد، اما اینگونه بخشها محدود و ساده هستند. یکی دیگر از قابلیتهای بازی که کمتر استفاده میشود، مکانیک سنگر گرفتن است که آن هم فقط بعضی مواقع در اختیار شما قرار میگیرد و در انجامش آزاد نیستید.
Terminator 2D: No Fate از حیث خروجی بصری و طراحی هنری، خوب ظاهر شده است و در زمینه موسیقی نیز با تنوع قابل قبولی از قطعات تندِ Synth و Metal طرف هستیم، هرچند شاید با سلیقه همه افراد سازگاری نداشته باشد. بهعلاوه، گرافیک پیکسلی و حرکات نرم و زیبای کاراکترها، بهخصوص حرکات جالب شخصیت منفی اصلی بازی یعنی رباتِ T-1000 جالب توجه است. البته انتظار میرفت کاتسینها همه در حد انیمیشن کوتاه ورود به بازی باشند که متاسفانه اینگونه نیستند.
اگر سناریو را هم به عنوان قسمت هنری یک بازی در نظر بگیریم، بازی از نظر روایی ایرادات اساسی دارد. درست است که لحظات و وقایع مهم و اصلی فیلم پوشش داده میشوند، اما این کار به قدری عجلهای و به شکلی خلاصهوار انجام شده است که تقریبا نمیتوان داستان را درست فهمید. در نتیجه برای سر درآوردن از قصه و حتی بیشتر لذت بردن از کلیت بازی، حتما باید فیلمها را دیده باشید.
در مجموع Terminator 2D برای عاشقان بازیهای قدیمی و فیلم ترمیناتور۲ ایدهآل است. اما اگر عشق و علاقه خاصی به دو موضوع یاد شده ندارید، گیمپلی و داستانِ شلخته و کوتاه این اثر احتمالا شما را آزرده خاطر خواهند کرد. بهخصوص که برای دیدن تمام محتوای آن باید مراحل را چندین بار تمام کنید. البته بازی با قیمت سی دلاریاش محصول گرانی هم هست و حتی علاقهمندان به آن بهتر است مدتی صبر کنند تا بازی تخفیف بخورد.
Terminator 2D: No Fate
Terminator 2D: No Fate برای همه مناسب نیست و بیشتر گیمرهای قدیمی و عاشقان فیلمهای ترمیناتور را به عنوان مخاطب، هدف قرار داده است. پس به جای اینکه با یک اثر اکشن پخته مواجه باشیم که روی پای خودش میایستد، تنوعی از گیمپلیهای سطحی و شخصیتهای قابل بازی نهچندان عمیق را شاهد هستیم که به زور در یک بازی دو ساعته گنجانده شدهاند.
نکات مثبت:
گرافیک هنری پیکسلیموسیقیهای گیراگیمپلی نرم و خوشدستچند باسفایت جذاب
نکات منفی:
مراحل ساده و بسیار کوتاهتنوع گیمپلی به ضرر بازی تمام میشودمحتوای اثر قیمت بالای آن را توجیه نمیکندداستان برای افرادی که فیلم را ندیدهاند نامفهوم خواهد بود
۶.۵
این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است
دانلود آهنگ
دیدگاهتان را بنویسید