ارسال دیدگاه
امروز: یکشنبه , ۵ اسفند , ۱۴۰۳
X
ساخت اثر جدیدی از تیم اصلی Don’t Nod که خاطرات زیادی با بازی Life is Strange آن داریم، خبری بود که بسیاری از طرفداران را هیجان‌زده کرد. حتی اگر بعد از LiS 2 خوش‌بین مانده باشیم، با تجربه Lost Records: Bloom & Rage این حق را داریم که نسبت به آینده این تیم دیگر چندان امیدوار نباشیم. اثری که در قسمت اول خود تحت عنوان Tape 1، از بعضی جهات توانسته پیشرفت‌های خوبی را به رخ بکشد اما شیب پس‌رفت Don’t Nod را تندتر از قبل کرده. لازم به ذکر است که این عنوان در دو قسمت روایت می‌شود و Tape 2 در تاریخ ۱۵ آوریل ۲۰۲۵ (۲۶ فروردین ۱۴۰۴) عرضه خواهد شد.
داستان Lost Records در دو بازه زمانی متفاوت روایت می‌شود و بازی در هسته اصلی، داستان ۴ دوست نوجوان به نام‌های Autumn ،Nora ،Swann و Kat را روایت می‌کند که در تابستان سال ۱۹۹۵ ماجراجویی‌های عجیبی را رقم می‌زنند. در بازه زمانی دوم که به ۲۷ سال بعد از این قضایا (سال ۲۰۲۲) مربوط می‌شود، به دنبال یک اتفاق مرموزی برای Autumn رخ می‌دهد، این دوستان تصمیم می‌گیرند تجدید دیدار کنند. به طور کلی در زمینه روایی، شاهد چیزی شبیه به سبک روایتی سریال Yellow Jackets هستیم و داستان مدام در بین دو خط داستانی سوییچ می‌شود. در هر دو بازه زمانی مذکور، ما کنترل Swann را برعهده داریم، کاراکتری درونگرا که چندان راحت نمی‌تواند با دیگران ارتباط برقرار کند و دچار اضطراب اجتماعی و کمبود اعتماد به نفس است.
دوربین فیلمبرداری Swann که به دلیل علاقه او به این حوزه همیشه همراهش هست، رکن اصلی گیمپلی را تشکیل می‌دهد. با این دوربین می‌توانیم خارج از آیتم‌های خط اصلی داستان، به فیلمبرداری موضوعات جانبی بپردازیم و فیلم‌های کوتاهی که از مجموعه آیتم‌های خاص گرفته‌ایم را حتی به نحوه دلخواه خود بچینیم و به یک محصول نهایی برسیم. خط داستانی ۲۰۲۲ بازی به صورت اول شخص روایت می‌شود و در سال ۱۹۹۵، به صورت سوم شخص که تنوع خوبی به گیمپلی می‌دهد و حدس می‌زنم که انتخاب دید اول شخص، مربوط به داستان باشد و دلیل آن را در قسمت دوم خواهیم یافت.
همانند سایر عناوین Don’t Nod، دنیای Lost Records دوست‌داشتنی و پر از جزئیات ریز و درشت است و به لطف قابلیت فیلمبرداری، توجه بازیکن ناخواسته به محیط اطرافش بیشتر شده و حتی باعث می‌شود که با دیالوگ‌های مخفی جالبی روبه‌رو شود. این قابلیت جذاب، رفته رفته قربانی ریتم بیش از حد کند داستان می‌شود و ممکن است از نیمه دوم بازی، فقط داستان را پیش ببرید تا ببینید سرانجام کجا می‌خواهد خودش را نشان دهد. شکل‌گیری دوستی Swann با سه کاراکتر دیگر، در ابتدا به خوبی روایت می‌شود و به لطف سیستم جدید انتخاب دیالوگ، نیم ساعت اول جذابیت خوبی را نشان می‌دهد. تصمیم‌گیری‌ها که پایه و اساس بازی‌های داستان‌محور را شکل می‌دهند، در Bloom & Rage جذابیت خودش را حفظ کرده. البته که خبری از انتخاب‌های نفس‌گیر نیست و تصمیمات شما صرفاً روی روابط با سایر شخصیت‌ها اثر می‌گذارد یا تغییرات بامزه‌ای در روند پیشرفت بازی به وجود می‌آورد.
همانطور که پیش‌تر اشاره کردم، در سیستم دیالوگ شاهد مکانیزم جدیدی هستیم که به تعامل با محیط اطراف، گسترش پیدا کرده و برخی مواقع گزینه‌های قفل دیالوگ با نگاه به اطراف باز می‌شوند. تصمیم‌گیری‌هایی که در تعامل با ۳ شخصیت دیگر اتخاذ می‌کنیم، خودشان را بلافاصله با دو علامت «قلب» و «قلب شکسته» نشان می‌دهند. این ویژگی باعث شده تا بازی کاملاً رک به ما بگوید که انتخاب خوبی داشته‌ایم یا خیر، که به شدت سیستم دیالوگ و تصمیم‌گیری بازی را ساده نشان می‌دهد و اجازه نمی‌دهد که بازیکن همانند زندگی واقعی، خود را درگیر این کند که آیا واکنش خوبی از طرف مقابل دریافت کرده و پاسخ درستی داده یا خیر؟ در این عنوان حداقل می‌توانستیم در میان کوهی از انتخاب‌های صد درصد مثبت و منفی، دیالوگ‌های خاکستری و خنثی را هم ببینیم. امیدوارم که در قسمت دوم بازی که بخش نهایی داستان است، نقش پررنگی از تصمیم‌گیری‌های این بخش از بازی نمایان شود تا حداقل یکی از مشکلات روایت داستان از بین برود.
دنیای Lost Records در زیر پوست خوش رنگ و لعاب خودش، رگه‌هایی از تاریکی را نشان می‌هد اما حتی در نقطه به اصطلاح اوجش همچنان تکلیف شخصیت‌ها با داستان معلوم نیست و به لطف قلم ضعیف نویسندگان، در طول این تجربه حتی یک بار هم نگران آن‌ها نشدم، چرا که به قدری پرداخت‌های ضعیف و کند شکل گرفته و شرم نیابتی از کارهای ۴ شخصیت اصلی نمایان بود، که اجازه نمی‌داد با آن‌ها هم‌ذات‌پنداری کنم یا حتی سرنخی از تهدیدی که با آن روبه‌رو هستند داشته باشم. با این وجود، همانند نسخه دوم LiS که به موضوع دنیای واقعی و بحث مهاجرین آمریکا پرداخته بود، در Lost Records: Bloom & Rage اشاراتی به پاندمی کرونا می‌شود که در نوع خود جالب است و قدمی کوچک در ملموس‌تر شدن اتفاقات خود برمیدارد.
در همان دقایق ابتدایی بازی، پیشرفت نورپردازی و کیفیت خوب بافت‌ها نسبت به عناوین قبلی LiS کاملاً مشهود است اما این قضیه به قیمت عدم اجرای روان بازی، افت فریم‌های گاه و بی‌گاه و دیر لود شدن بافت‌ها روی نسخه کنسولی تمام شده است. نقص‌های فنی بازی به همین موارد ختم نمی‌شود و باگ‌های آزاردهنده‌ای هم ممکن است مشاهده کنید. امیدواریم که با به‌روزرسانی‌های آتی، حداقل این باگ‌ها برطرف شوند. به شخصه در طول تجربه ۶-۷ ساعته‌ای که داشتم، دو بار مجبور به لود مجدد بازی شدم، زیرا گزینه‌های تعامل و دیالوگ بر اثر باگ، محو شده بودند. البته چند باگ خنده‌دار دیگر هم مانند سُر خوردن کاراکترها به نقطه‌ای از محیط در حالت نشسته هم به چشمم خوردند.
همانند محیط و لباس‌ها، جزئیات صورت شخصیت‌ها نیز به خوبی کار شده و چه در گیمپلی و چه در کات‌سین‌‌ها، این جنبه از اثر خود را به خوبی نشان می‌دهد. اما انیمیشن صورت‌ها جای کار بسیاری دارد و احساسات هیچکدام از کاراکترهای اصلی یا فرعی، به خوبی نمی‌تواند به بازیکن منتقل شود. نه‌تنها حرکات چشم و ابرو در اکثر مواقع در حد یک عنوان نسل هفتمی بوده، بلکه هماهنگی لب و دهان با صدای شخصیت، ناهماهنگ است. حتی دیده می‌شود گاهی اوقات کاراکترها بیرون از کات‌سین درحال حرف زدن با دهان بسته هستند.
حالا که بحث به دیالوگ‌های دهان بسته رسید، می‌خواهم نگاهی به بخش صداگذاری و موسیقی بازی داشته باشم که همانند دو قطب مثبت و منفی هستند. هرچقدر که همانند تمامی عناوین Don’t Nod و حتی نسخه‌های فرعی LiS با موزیک‌های جذاب و فوق‌العاده روبه‌رو هستیم که اتمسفر دنیای رنگارنگ Bloom & Rage را به سطح جدیدی می‌برند، در بحث صداگذاری نمی‌توانیم راحت از کنار تقصیرات این بازی بگذریم. هرچند که صداگذاری سایر کاراکترها در سطح قابل قبولی قرار دارد، اما باعث تاسف است که اعلام کنم صدای Swann در هر دو بازه زمانی، آزاردهنده و اغراق‌آمیز است. به خصوص در نوجوانی او گاهی این حس القا می‌شد که با هوش مصنوعی صداگذاری شده است، چرا که با یک لحن به شدت مصنوعی و فاقد احساس مواجه هستیم.
با اتمام داستان Tape 1 و مطالعه این نقد، احتمالاً سوالی که در ذهن‌تان به وجود آمده این است که آیا قسمت دوم بازی می‌تواند نجات‌دهنده Lost Records باشد؟
اگر Tape 1 قرار بود کنجکاوی مخاطب را برای ادامه داستان برانگیزد، در این راه شکست خورده است. برخلاف چیزی که در عناوین موفق Don’t Nod دیده‌ایم، اینجا هیچ نقطه تعلیق یا cliffhanger مهمی وجود ندارد، هیچ سوالی که من را وادار به پیگیری ادامه داستان کند در ذهنم باقی نمانده و این بازی صرفاً تلاش کرده از میزان ماوراءالطبیعه‌ای که در Life is Strange دیدیم، کم کند، اما به جای خلق یک روایت واقعی و درگیرکننده، به اثری خسته‌کننده و بی‌هدف تبدیل شده است.
مشکل اصلی اینجاست که حتی اگر قرار باشد داستان در قسمت دوم اوج بگیرد، Tape 1 هیچگونه زمینه‌چینی هوشمندانه‌ای برای آن انجام نداده است. شکل‌گیری روابط بین شخصیت‌ها در ابتدا کمی جذاب به نظر می‌رسد، اما به سرعت در کلیشه‌های سطحی و ریتم بیش از حد کند داستان غرق می‌شود. چرا من باید به کاراکترهایی اهمیت بدهم که خود بازی حتی زحمت ایجاد تنش یا تعلیق بین آن‌ها را به خود نداده است؟
Lost Records: Bloom & Rage Tape 1
قسمت اول Lost Records: Bloom & Rage با روایت کش‌دار، شخصیت‌هایی با اهداف ناملموس و سیستم دیالوگ مشکل‌دار، یک تجربه ناامیدکننده از Don’t Nod محسوب می‌شود. مشکلات فنی و انیمیشن‌های ضعیف نیز بیش از پیش به ضعف‌های آن دامن زده‌اند. با این حال، طراحی چشم‌نواز محیط‌ها، مکانیزم فیلمبرداری با افکت‌های دهه ۱۹۹۰ میلادی و موزیک‌های شنیدنی از معدود نقاط قوتی هستند که نمی‌توان نادیده گرفت. اگر از طرفداران پروپاقرص عناوین داستانی و آثار Don’t Nod هستید، ارزش این را دارد بازی را روی سرویس پلی استیشن پلاس تجربه کنید، اما با قیمت کامل، ارزش خرید ندارد.
نکات مثبت:
نورپردازی جذابموسیقی‌های شنیدنیطراحی محیط زیبا و پرجزئیات
نکات منفی:
مشکلات فنی آزاردهندهصداگذاری مضحک شخصیت اصلیتصمیم‌گیری‌های سطحیریتم بیش از حد کند داستانانیمیشن‌های ضعیف صورتداستان و روایت بی‌هدف
۶
این بازی روی PS5 تجربه و بررسی شده است
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید