ارسال دیدگاه
امروز: شنبه , ۱۰ آبان , ۱۴۰۴
X
در این مقاله به معرفی کنسول‌های موفقی از شرکت نینتندو می‌پردازیم که در کشور ما چندان شناخته شده و پرطرفدار نبودند، دستگاه‌هایی که با وجود در چنته داشتن بازی‌های بزرگ، همچنان نتوانستند مخاطب ایرانی را به خود جذب کنند.
ما هم‌اکنون در نسل نهم کنسول‌های بازی به سر می‌بریم و به تدریج اخباری از نسل بعدی به گوش می‌رسد. از سال ۱۹۷۲ تا به امروز، پلتفرم‌های گوناگونی تولید و عرضه شده که به جرأت می‌توان گفت اکثرشان به دلایل مختلف در کشور ما به کلی ناشناخته‌اند یا هیچ‌وقت نتوانستند به محبوبیت قابل‌توجهی دست یابند.
از طرفی نینتندو به عنوان شرکتی که تقریباً از همان اوایل اختراع بازی‌های ویدیویی در این حوزه فعال بود، گنجینه‌ای از پرفروش ترین و پرطرفدارترین کنسول ها را در تاریخچه خود دارد. امروز می‌خواهیم این پلتفرم‌ها را فهرست کنیم، دستگاه‌های موفقی که بازی‌های ارزنده‌ای هم دارند و حتی تجربه آن‌ها امروزه با نرم‌افزار‌های شبیه‌ساز خالی از لطف نیست.
Super Nintendo Entertainment System
غیر از NES (نسخه میکرو)، بقیه دستگاه‌های بازی نینتندو در ایران محبوبیت چندانی نداشتند. برای نمونه، SNES در برابر رقیب اصلیش Sega Genesis، نزدیک بیست میلیون واحد فروش جهانی بیشتری داشت، اما این Genesis بود که بر بازارهای کشورمان حکمرانی می‌کرد. از مراکز بازی گرفته تا خانه‌ها و حتی فروشگاه‌ها، همه‌جا سگا به چشم می‌خورد.
اما SNES تنوع بسیار بالایی از آثار خیره‌کننده دارد که حتی امروزه کماکان محبوب هستند. تقریبا تمام نام‌های انحصاری شناخته شده مثل Mario Kart در آن زمان هم محبوب و پرفروش بودند. برخی عناوین هم که روی پلتفرم‌های دیگر برای ما ایرانیان آشنا هستند، ریشه در SNES داشتند. برای نمونه اولین Harvest Moon نه برای پلی‌استیشن، بلکه برای SNES عرضه شده بود. هرچند Sega و Nintendo رقابت تنگاتنگی داشتند و هر‌کدام از مزایای خاص خود برخوردار بودند، SNES در نمایش تصاویر شانزده بیتی موفق‌تر بود و رنگ‌های زنده‌تری را به نمایش می‌گذاشت. با این همه، نسل چهارم بازی‌ها در وطن ما تحت سلطنت Sonic و Streets of Rage باقی ماند.
Game Boy
در میان کنسول‌های دستی، نینتندو هیچ‌وقت حریف مهمی به جز PSP نداشته است. Game Boy و مدل‌های ارتقاء یافته آن برای سال‌های متمادی بازار را در اختیار داشتند، هرچند که باز هم در میهن ما جایی پیدا نکردند. Game Boy اولیه متعلق به سی و شش سال پیش است و از نظر سخت‌افزاری به‌قدری ضعیف بود که فقط دو رنگ را نشان می‌داد. اما همین‌که در سال ۱۹۸۹ می‌توانستید هرجا دوست دارید عناوین متنوعی را بازی کنید، نوعی معجزه به حساب می‌آمد.
محصولِ بعدی این خانواده، یعنی Game Boy Color، به این بازی‌ها رنگ و کیفیت بالاتری بخشید و نهایتاً در سال ۲۰۰۱ میلادی، Game Boy Advance عرضه شد که دستگاهی انقلابی به شمار می آمد. Game Boy Advance یک کنسول جمع و جور ۳۲ بیتی بود که حتی می توانست گرافیک سه‌بعدی به نمایش بگذارد و قابلیت پشتیبانی از کارتریج‌های دو دستگاه قبلی را هم داشت. بازی‌های خانواده Game Boy هنوز هم پرطرفدار هستند و Nintendo آن‌ها را به خدمات آنلاین Switch می‌آورد. شاید امتحان کردن این عناوین روی موبایل‌های امروزی برایتان تجربه جالبی باشد. مخصوصا که آن‌ها همه کنترل ساده‌ای دارند و اجرا کردنشان روی ضعیف‌ترین گوشی‌ها هم امکان‌پذیر است.
Nintendo 64
ایراد این رقیبِ پلی‌استیشن ۱، این بود که با وجود توانایی نمایش اشیای سه‌بعدی غیر لرزان و بسیار با کیفیت، از نظر توسعه‌دهنده‌ها ساخت بازی برایش دشوار بود. از طرفی کارتریج بر خلاف CD، حافظه محدودی را در اختیار بازی‌سازها قرار می‌داد. از سوی دیگر، Nintendo 64 عناوین کم‌تری نسبت به کنسول سونی دریافت کرد و حتی نتوانست نیمی از فروش پلی‌استیشن را به خود اختصاص بدهد. در بازار ایران هم طبعا کنسولی بیش‌تر فروش می‌رفت که کپی‌خور می‌شد.
Nintendo 64 به دلایل سخت‌افزاری و قانونی، هیچ‌وقت به‌صورت گسترده کپی‌خور نشد. این در حالی است که یک سری از مهم‌ترین بازی‌های تاریخ روی این کنسول عرضه شدند. آثاری نظیر Mario Kart یا Mario Part که سری Crash از آنان الهام می‌گرفت. در مجموع، با این که در اولین نسل کنسول‌های سه‌بعدی Nintendo از رقیب جدیدش عقب ماند، اما باز هم فروشی نزدیک به ۳۳ میلیون واحد را تجربه کرد.
Nintendo DS
در میان انواع و اقسام کنسول‌های دستی، این همیشه محصولات Nintendo بودند که فاتح بازار محسوب می‌شدند. فقط در آن دوره که PSP عرضه شد، نوعی رقابت شکل گرفت. از قضا PSP ایران را با خروجی گرافیکی خیره‌کننده خود درنوردید. ولی فاتح بازارهای جهانی یعنی DS مورد توجه قرار نگرفت. شاید علت اصلی آن هم توان پردازشی پایین‌تر باشد. حقیقتا این اختلاف فنی خیلی هم چشمگیر بود. اما DS دو صفحه نمایش داشت و LCD پایینی به کمک قلم، قابلیت لمسی ارائه می‌داد. خیلی عناوین از همین دو ویژگی استفاده‌های خلاقانه و تحسین بر‌انگیزی کردند. البته امروزه گوشی‌های همراه همان کارها را به‌مراتب بهتر انجام می‌دهند، اما در سال ۲۰۰۴ که DS آمد، مردم هنوز گوشی دکمه‌ای در اختیار داشتند.
نسل بعد کنسول دستی Nintendo نیز ۳DS نام گرفت. کنسولی مشابه اما با توان پردازشی به‌مراتب بالاتر و صفحه نمایش سه‌بعدی. این صفحه نمایش نیاز به عینک خاصی برای مشاهده تصاویر سه‌بعدی نداشت. البته ایراد کار اینجا بود که در تبلیغات بازی‌ها نمی‌شد این ویژگی منحصربه‌فرد را به نمایش در آورد. این پلتفرمِ همراه هم بسیار موفق ظاهر شد، هرچند تب سه‌بعدی مدت محدودی فراگیر بود و Nintendo در محصول بعدی خود آن را به کلی کنار گذاشت.
Nintendo Wii
نمی‌دانم خاطره‌ای از جنگ‌های کنسولی نسل هفتم دارید با نه. جایی که طرفداران ایکس‌باکس ۳۶۰ و پلی‌استیشن ۳ داشتند بازی‌های خشن، جدی و واقع‌گرایانه کنسول محبوبشان را بر سر هم می‌کوبیدند. اما حقیقت این است که در آن نسل این Nintendo بود که بعد از سال‌ها شکست در بخش کنسول‌های خانگی، با قدرتی باور نکردنی بازگشت و پیروز شد. Wii از موفق‌ترین کنسول‌های تاریخ است که توانست پای میلیون‌ها نفر را به بازی‌های ویدیویی باز کند و تعریف جدیدی از یک پلتفرم سرگرمی ارائه دهد.
در کنار محصولات سنتیِ Nintendo، این کنسول میزبان خیل عظیمی از عناوین غیرجدی و تجربی بود که خیلی‌شان می‌خواستند دسته‌های حسگر حرکتی را به‌نوعی به خدمت بگیرند. البته بعضی هم تلاش کردند آثار جدی‌تری برای آن عرضه کنند. عناوینی همانند MadWorld و Silent Hill: Shattered Memories که شاید آن‌ها بیش‌تر به مذاق گیمر وطنی خوش بیایند. به هر حال Wii با آن دسته‌های نوآورانه‌اش، توانست با استقبال بیش از صد میلیون واحدی در جهان مواجه شود اما در کشور ما هرگز خریداران زیادی پیدا نکرد.
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید