ارسال دیدگاه
امروز: جمعه , ۲۵ مهر , ۱۴۰۴
X
دلیل خوبی وجود دارد که چرا زامبی‌ها در رسانه‌های مدرن مانند فیلم‌ها و بازی‌ها این‌قدر محبوب هستند: آن‌ها راهی ساده و کم‌ابهام برای به‌تصویرکشیدن تقابل انسان با انسان فراهم می‌کنند، آن هم بدون نیاز به پیچیدگی‌های اخلاقی. کافی است درصد قابل توجهی از انسان‌ها به زامبی تبدیل شوند و ناگهان باقی‌مانده‌ها باید برای زنده‌ماندن با یکدیگر بجنگند؛ چه در مقیاس یک همه‌گیری کوچک و چه در قالب یک آخرالزمان تمام‌عیار.
اما من (شاید به‌خاطر وسواس فکری‌ام) دوست دارم زامبی‌ها را از دیدی علمی‌تر بررسی کنم. زامبی‌های هر مجموعه به دلایل متفاوتی خطرناک‌اند؛ برخی به‌خاطر توانایی‌ها یا ویژگی‌های غیرعادی، و برخی دیگر صرفا به دلیل تعداد بسیار زیادشان.
به همین خاطر و البته چون رتبه‌بندی این کلیشه‌های رایج برایم جذاب است، بیایید زامبی‌های چند بازی مهم در این ژانر را بررسی کرده و بر اساس سطح واقعی خطرشان دسته‌بندی کنیم.
۱۰. Telltale’s The Walking Dead
به عنوان نکته‌ی اصلی در کل فرنچایز Walking Dead، سؤال این است: «جهان در یک آخرالزمان زامبی واقعی چگونه دوام می‌آورد؟» از همین رو، منطقی است که زامبی‌ها تا حد ممکن شبیه زامبی‌های سنتی باشند. این ایده به سری بازی‌های Telltale Walking Dead هم تعمیم داده شده است.
زامبی‌ها (Walkers) بیشتر رفتارهای کلاسیک زامبی‌ها را دنبال می‌کنند: کند حرکت می‌کنند، قدم‌های ناپایدار دارند و عملکرد ذهنی بالایی ندارند. گاهی می‌توانند گروهی حرکت کنند یا به شما نزدیک شوند، اما اغلب صرفاً با سکوت نسبی و ظاهر شدن ناگهانی، تهدید ایجاد می‌کنند و برنامه‌ریزی پیچیده‌ای ندارند. یک زامبی jkih چندان شرایط را برای شما سخت نمی‌کند و معمولاً یک ضربه محکم به سر کافی است.
در مورد شیوع و انتقال، روش اولیه و واضح از طریق گاز گرفتن آلوده است، هرچند همان‌طور که در بازی دیده می‌شود، تأثیر یک گاز گرفتن قوی فوری نیست. اگر فردی از نظر جسمانی قوی باشد، تقریباً نیم روز طول می‌کشد تا عفونت باعث مرگ و تبدیل او به زامبی شود.
ویژگی متمایز دیگر این است که بیماری می‌تواند از طریق هوا منتقل شود، بنابراین هر کسی که به هر دلیلی بمیرد، تبدیل به زامبی خواهد شد. این ویژگی باعث ایجاد عامل غافلگیری بیشتری برای Walkers می‌شود، اگرچه با برنامه‌ریزی می‌توان این تهدید را کاهش داد.
۹. Project Zomboid
زامبی‌های بازی Project Zomboid به شدت از آثار کلاسیک جورج رومرو، به‌ویژه فیلم‌های Night of the Living Dead و Dawn of the Dead، الهام گرفته‌اند. این زامبی‌ها بیشتر همان خصوصیات زامبی‌های کلاسیک را دارند، اما به این معنا نیست که تهدیدشان کم است.
عامل ایجاد زامبی‌ها، Knox Infection، منشاء مرموزی دارد و طبق داستان، احتمالاً از کنتاکی آغاز شده است. این عفونت ابتدا فقط از طریق مایعات منتقل می‌شد، اما بعدها جهش یافت و مسری هوایی شد و اوضاع دیگر قابل کنترل نبود. فرد آلوده ابتدا سه روز علائم شدید شبیه به آنفلوانزا را تجربه می‌کند و پس از آن می‌میرد و به سرعت دوباره زنده می‌شود.
زامبی‌های این ویروس چندان باهوش یا مقاوم نیستند، اما بسیار مصمم عمل می‌کنند. حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از حضور انسان‌ها، چه از طریق صدا یا مشاهده شدن، آن‌ها را به حرکت وادار می‌کند و تا وقتی که چیزی توجهشان را منحرف نکند، متوقف نمی‌شوند. این ویژگی باعث می‌شود جمعی از گوشت‌های متحرک به سرعت به سمت بازماندگان بی‌خبر هجوم آورند و عبور از آن‌ها فقط با اسلحه یا چاقو ممکن نیست.
در واقع، مصمم بودن این زامبی‌ها و رفتار گروهی‌شان باعث شده Project Zomboid یکی از چالش‌برانگیزترین بازی‌های زامبی برای بقا باشد، زیرا همیشه باید هوشیار و آماده باشید.
۸. Dead Rising 2
زامبی‌های سری Dead Rising منشأ طبیعی و غیرطبیعی دارند. اولین شیوع آن‌ها در شهر Santa Cabeza از یک حادثه به وجود آمد، زمانی که گونه‌ای جهش‌یافته از زنبور که برای اهداف پژوهشی پرورش گوشت استفاده می‌شد، پس از فرار خود یک انسان را آلوده ساخت. شیوع بعدی در Willamette و سپس Fortune City عمدی و با دستکاری زامبی‌های موجود رخ داد، نه صرفاً به دلیل زنبور‌ها. این نشان می‌دهد که شیوع خودبه‌خود این زامبی‌ها چندان محتمل نیست، که خود عاملی علیه خطر بالقوه آن‌هاست.
زامبی‌ها به ظاهر شکننده هستند؛ شخصیت اصلی بازی، Chuck، می‌تواند با استفاده از هر وسیله‌ای که پیدا می‌کند، آن‌ها را له یا تکه‌تکه کند. این ممکن است صرفاً بخشی از گیم‌پلی باشد، زیرا Chuck بارها در بازی گاز گرفته می‌شود بدون اینکه آلوده شود. اما تهدید اصلی این زامبی‌ها تعداد زیاد آن‌هاست؛ به سرعت جمع می‌شوند و عبور از میان آن‌ها، به‌ویژه در شب که پرخاشگرتر می‌شوند، برای بازماندگانی که آماده نباشند خطرناک است.
یک نکته مهم دیگر این است که این زامبی‌ها به دستکاری‌های بیولوژیکی حساس هستند. در اوج داستان Dead Rising 2، گازی خاص باعث جهش سریع آن‌ها و افزایش خطرشان می‌شود. این حالت، مانند شیوع اولیه، تنها با دخالت یک عامل خارجی ممکن است، بنابراین تأثیر آن به عنوان تهدید ذاتی زامبی‌ها کمتر محسوب می‌شود.
به این ترتیب، خطر این زامبی‌ها بیشتر از تعداد و توانایی تجمع سریع آن‌ها ناشی می‌شود تا قدرت فیزیکی یا هوش فردی‌شان.
۷. Resident Evil 2 (2019)
در سه‌گانه اصلی Resident Evil، فرآیند زامبی‌شدن توسط ویروس تایرنت، معروف به T-Virus، انجام می‌شود. این ویروس به‌طور عمدی به‌عنوان سلاح بیولوژیک طراحی شده بود تا ارتشی از موجودات مقاوم ایجاد کند. هرچند تحقیقات برای تمرکز بر تایرانت‌های هوشمند متوقف شد، اما اثر t-Virus در Resident Evil 2 نشان می‌دهد که در ایجاد زامبی‌های مقاوم موفق عمل می‌کند.
زامبی‌های آلوده به t-Virus، چه از طریق عامل بیماری‌زا و چه گازگرفته شدن، بدن‌هایی طبیعی و مقاوم دارند. آن‌ها کند و شلخته هستند، اما نابود کردنشان حتی با شلیک مستقیم به سر سخت‌تر از آن چیزی است که انتظار می‌رود. علاوه بر این، t-Virus چندین سویه مختلف دارد که می‌توانند جهش‌های قوی‌تر ایجاد کنند؛ مثلاً سویه‌ای که در ایستگاه پلیس Raccoon City یافت می‌شود، موجوداتی موسوم به Licker ایجاد می‌کند که توانایی خزیدن روی دیوار دارند.
زامبی‌های t-Virus اساساً به عنوان سلاح طراحی شده‌اند، هدفشان تخریب و نابود کردن جامعه یا ارتش دشمن است. کند بودنشان مشکلی ندارد، زیرا هر زامبی نیازمند یک خشاب کامل برای نابودی است و این باعث می‌شود مقابله با آن‌ها و سازماندهی مقاومت بسیار دشوار شود.
۶. Seven Days To Die
در بسیاری از آثار زامبی‌محور، بیشتر موجودات دیگر در پس‌زمینه به کار خود ادامه می‌دهند و مشکل اصلی انسان‌ها با زامبی‌هاست. اما در ۷ Days To Die، این مشکل گسترده‌تر است: نه تنها بخش بزرگی از انسان‌ها به زامبی تبدیل شده‌اند، بلکه ویروس ناشناخته باعث آلوده شدن گونه‌های دیگر حیوانات نیز شده است؛ از سگ و گرگ گرفته تا کرکس و حتی خرس. با چنین تنوعی از موجودات آلوده و گرسنه، تقریباً هیچ نقطه امنی در جهان وجود ندارد و این محیط طبیعی و منطقی برای یک بازی بقا ایجاد می‌کند.
زامبی‌های انسانی در این بازی انواع و اقسام دارند که به زندگی پیشینشان بستگی دارد. بسیاری از آن‌ها فقط موجودات پوسیده و کند هستند، اما برخی دیگر عضلانی و قادر به دویدن سریع‌اند. بعضی‌ها توسط حشرات خون‌خوار آلوده شده‌اند و بعضی به شکل همزیست‌هایی ظاهر می‌شوند که با زوزه کشیدن، دیگران را جذب می‌کنند. این زامبی‌ها عملاً گونه غالب زمین شده‌اند و به تدریج یا سریعاً به شکارچیان رده‌بالا تبدیل شده‌اند.
۵. Dead Island
در اکثر داستان‌های زامبی‌محور، فرض بر این است که فرد آلوده حتی اگر گاز گرفته شود یا علائم واضح دیگری از ابتلا داشته باشد، تا زمانی که بمیرد و به زامبی تبدیل شود، تهدیدی واقعی نیست. اما Dead Island نشان می‌دهد که نباید چنین فرضی داشت، حتی برای ویروس‌های مشابه.
وقتی فردی به Pathogen HK آلوده می‌شود، فرآیند تبدیل شدن به زامبی چند مرحله دارد. در یک نقطه نامشخص پس از ابتلا، فرد آلوده به حالت خشم شدید و غیرقابل کنترل درمی‌آید، ناشی از ترکیب درد مداوم و کاهش توانایی‌های ذهنی. در این مرحله، فرد هنوز زامبی کامل نیست، اما با هرکسی که در اطرافش باشد، به شکل خشونت‌آمیز برخورد می‌کند و عملاً تهدیدی جدی محسوب می‌شود.
پس از مرگ فرد آلوده، او به یک زامبی واقعی تبدیل می‌شود. سرعت و حجم عضلات خود را تا حد زیادی از دست می‌دهد، اما هنوز قادر است حرکات کوتاه و انفجاری انجام دهد، معمولاً برای حمله ناگهانی به انسان‌های غافل. هر دو نوع، آلوده و زامبی، ممکن است دچار جهش‌های فیزیکی غیرعادی شوند که اغلب شامل افزایش جرم بدن و حجم عضلات است و آن‌ها را در فاصله نزدیک بسیار خطرناک می‌کند.
۴. Dying Light
افراد آلوده Dying Light در معرض ویروس Harran قرار گرفته‌اند که یک مشتق از هاری است و می‌تواند از طریق بسیاری از مایعات بدن مثل خون یا بزاق منتقل شود. مشابه زامبی‌های سنتی، آن‌ها بیشتر توانایی‌های بالای مغزی خود را از دست داده‌اند و تلاش می‌کنند با گاز گرفتن، دیگران را آلوده کنند. اما نکته‌ای که آن‌ها را از همتایانشان متمایز می‌کند، باقی ماندن مقدار اندکی از شعور و توانایی ساده در ذهنشان است.
افراد آلوده قادرند از ابزارهای ساده مانند چوب‌ها و تیغه‌ها برای شکار استفاده کنند. آن‌ها ممکن است این ابزارها را با مهارت کامل به کار نبرند، اما همین که بتوانند چوب را نگه دارند و با هدف آسیب رساندن به شما آن را به کار گیرند یا پرتاب کنند، نشان می‌دهد که حداقل سطحی از انسانیت در بدنشان باقی مانده، چیزی که هم ترسناک و هم تراژیک است.
همچنین، آلوده‌ها مستعد جهش‌های ناگهانی به شکل‌های کوچک و بزرگ هستند. برخی می‌توانند ویژگی‌های غیرعادی ساده‌ای مثل ترشح مواد سمی از خود نشان دهند، در حالی که دیگران ممکن است جهش‌های آشکارتر مثل افزایش عظیم حجم عضلانی یا انفجار شکمی را تجربه کنند. این پتانسیل در شب دو برابر می‌شود، زمانی که آلوده‌ها به شکارچیان دسته‌جمعی تبدیل می‌شوند و با صدای بلند، به یکدیگر هشدار می‌دهند.
۳. The Last of Us
موجودات شبیه زامبی در The Last Of Us که توسط قارچ Cordyceps آلوده شده‌اند، یکی از ترسناک‌ترین نمونه‌های مردگان متحرک در بازی‌ها هستند و چند عامل مهم آن‌ها را از دیگر زامبی‌ها متمایز می‌کند. مهم‌ترین نکته این است که قارچ Cordyceps به عنوان یک موجود متحد عمل می‌کند و هدف و اراده‌ای واحد دارد. البته این موجود هوشیار نیست، اما همچنان زنده است و نیاز به بقا و گسترش دارد.
افراد آلوده به Cordyceps، یک انگیزه مشخص برای انتشار عفونت خود دارند، درست مانند رشد قارچ روی یک تنه درخت. یک فرد آلوده معمولی، که به عنوان “Runner” شناخته می‌شود، از نظر جسمی هنوز انسان نسبتاً عادی است اما قدرت و تمایل به گاز گرفتن و خوردن دیگران را دارد. با پیشرفت عفونت، بدن آلوده‌ها شروع به توسعه یک نوع “زره قارچی” می‌کند که آن‌ها را قوی‌تر و سخت‌تر می‌کند. هرچند آن‌ها دید خود را از دست می‌دهند، اما توانایی موقعیت‌یابی به صوت (echolocation) در Clickerها این محدودیت را جبران خواهد کرد.
زره قارچی بزرگ‌ترین دفاع و همچنین سلاح نهایی زامبی‌های آلوده است. وقتی یک فرد آلوده کشته می‌شود یا عمر طبیعی خود را به پایان می‌رساند، قارچ Cordyceps در واقع نمی‌میرد، بلکه بدن را به یک کلنی قارچی تبدیل کرده و شروع به پراکندن هاگ‌ها می‌کند تا عفونت را ادامه دهد. اگر اجساد به درستی دفن یا سوزانده نشوند، مکان رها شده می‌تواند به یک منطقه مرده و آلوده به هاگ تبدیل شود.
۲. Left 4 Dead 2
یکی از بحث‌های طولانی بین طرفداران زامبی‌ها تفاوت مهم بین زامبی‌های «کند» و «سریع» است که نوع سریع عمدتاً در فیلم ۲۸DaysLater معرفی شدند. وقتی به زامبی‌ها فکر می‌کنید، معمولاً نوع شامبل‌کننده و کند به ذهن می‌آید، بنابراین تصور زامبی‌ای که با سرعت کامل به سمت شما می‌دود، ذاتاً ترسناک است. دقیقاً چنین زامبی‌هایی در Left 4 Dead 2 وجود دارند.
آلوده‌های معمولی در Left 4 Dead 2 انسان‌هایی هستند که عملکرد مغزی بالای آن‌ها توسط یک پاتوژن خطرناک معروف به «آنفولانزای سبز» نابود شده است. در این حالت، زامبی با نیت کشتن، فوراً به سمت هر چیزی که توجهش را جلب کند می‌دود، چه فرد سالم باشد یا حتی یک ماشین پر سر و صدا. جالب این که آلوده‌ها زیاد به گاز گرفتن توجه نمی‌کنند و بیشتر مشت، لگد و خراش وارد خواهند کرد. این پاتوژن به‌صورت هوازی منتقل می‌شود و نیازی به گاز گرفتن ندارد.
اما نکته قابل توجه آلوده‌ها، توانایی جهش و تغییرات متعدد آن‌هاست. گونه‌های ویژه به‌صورت تصادفی ظاهر می‌شوند و توانایی‌های فوق انسانی و عجیب دارند. در کمیک‌های Left 4 Dead، پژوهشگران خاطرنشان می‌کنند که خطر اصلی «آنفولانزای سبز» در توانایی دائمی آن برای جهش و سازگاری است، هم در سطح میکروسکوپی و هم جلوی چشم شما. هم ویروس و هم قربانیان آن کاملاً غیرقابل پیش‌بینی هستند و همین مسئله بازی را به یک تجربه ترسناک و استراتژیک تبدیل می‌کند.
۱. World War Z
تا حالا وسط یک گذرگاه شلوغ گیر کرده‌اید؟ آن‌قدر شلوغ که احساس می‌کنید اگر حرکت نکنید، زیر دست و پای جمعیت له می‌شوید؟ حالا تصور کنید این خطر واقعی باشد! تقریباً چنین حسی هنگام مواجهه با زامبی‌های World War Z خواهید داشت.
زامبی‌های این بازی، که به طور محاوره‌ای «Zeke» نامیده می‌شوند، نمونه‌ای عالی از زامبی‌های سریع هستند. آن‌ها نه تنها با تمام سرعت به سمت قربانیان حمله می‌کنند، بلکه استقامت تقریباً بی‌نهایت و خشم کورکننده‌ای دارند که این توانایی را تقویت کرده است. با توجه به این که ویروس در این جهان تنها چند ثانیه طول می‌کشد تا فردی را تبدیل کند، Zekeها سرعت و انرژی اضافی دارند.
علاوه بر این، Zekeها می‌توانند جهش‌های مختلفی پیدا کرده و توانایی‌هایی مانند قدرت فوق بشری، گاز سمی و انتشار مه ویروسی کسب کنند. حتی Zekeهای معمولی هم با هدفمند بودن مطلق خود، برای کشتن و ویرانی تهدیدی مداوم هستند، زیرا جمعیت آن‌ها می‌تواند با فشار از موانع عبور کند و روی یکدیگر انباشته شود. مبارزه با آن‌ها فقط یک مبارزه با زامبی‌ها نیست؛ مثل مبارزه با یک مار عظیم از گوشت فاسد است.
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید