رابرت ردفورد فقید یکی از بااستعدادترین بازیگرانی بود که تا امروز پردهی نقرهای سینما به خود دیده است. او پس از حضور بهعنوان مهمان در برنامههای تلویزیونی مختلفی چون The Twilight Zone و Alfred Hitchcock Presents، در سال ۱۹۶۳ با اجرای نمایش برادوی Barefoot in the Park به شهرت رسید.
از همان آغاز شهرت، ردفورد همواره به سوی نقشهای متنوع گرایش داشت و هرگز اجازه نداد در قالب کلیشهی مرد رمانتیک خوشچهره محدود شود. بهدلیل پایبندی بیوقفهاش به اصالت و بازیهایی که اغلب سرشار از ظرافت و هوش عاطفی بودند، ردفورد به قهرمان روایتهای شخصیتمحور و داستانگویی هوشمندانه بدل شد. این تعهد او حتی فراتر از پرده رفت، جایی که به پشتیبانی از سینمای مستقل پرداخت.
فیلمشناسی او از وسترنهای ماندگار گرفته تا تریلرهای سیاسی، درامهای پرکشش و مطالعههای صمیمی شخصیت را در بر میگیرد؛ آثاری که هر یک با عمق مفهومی و خلاقیت همراه بودند. با وجود این تنوع چشمگیر، تعدادی از فیلمهای او همچنان بهعنوان نقاط اوج یک کارنامهی افسانهای شناخته میشوند.
دومین قسمت از مجموعهی Captain America اثری پرتنش و سرشار از اکشن است که با تیزبینی سیاسی خود، تماشاگر را هیجانزده میکند و به اندیشههای عمیقتری دربارهی دنیای واقعی سوق میدهد. Captain America: The Winter Soldier با فیلمنامهای هوشمندانه، پیچشهای پیدرپی داستان و بار عاطفی تأثیرگذار، مخاطب را تا پایان در مرز اضطراب و هیجان نگه میدارد.
بازی رابرت ردفورد یکی از محرکهای اصلی موفقیت این فیلم است. شخصیت الکساندر پیرس از ترسناکترین و بهترین آنتاگونیستهای دنیای سینمایی مارول است، چراکه به شکلی واقعی و ملموس ترسیم شده است. او نه هیولاست و نه یک ابرسرباز؛ بلکه تجسم حقیقت تلخ فساد در دل دولت است. ردفورد با اجرای خود به خلق تریلری سیاسی، پیچیده و اندیشهبرانگیز کمک میکند که در عین سرگرمکننده بودن، مخاطب را به تفکر وا میدارد.
میان رمنس و درام، فیلم The Way We Were یکی از تراژیکترین و ماندگارترین داستانهای عاشقانهی تاریخ سینما به شمار میرود. این فیلم روایتگر رابطهی پرشور و پرتنش رابرت ردفورد و باربارا استرایسند است؛ رابطهای که تفاوتهای بنیادین میان شخصیتها، دوام آن را دشوار میکند.
The Way We Were طعمی تلخ دارد، اما صداقتی عاطفی در دل خود نهفته که همزمان هم دردناک است و هم تسلیبخش. هرچند فروپاشی رابطهای را به تصویر میکشد که برای بقا میجنگد، اما زیبایی و استقامت آرام آن را نیز ثبت میکند. در نهایت، این رمانس غمانگیز دههی ۱۹۷۰، کاوشی فراموشنشدنی در محدودیتها و قدرتهای عشق باقی مانده است.
طنز سیاسی هوشمندانه، The Candidate در سال ۱۹۷۲ اکران شد و روزنامه The New York Times آن را «یکی از معدود کمدیهای سیاسی آمریکایی واقعا خوب و خندهدار» توصیف کرد. در این فیلم، رابرت ردفورد در نقش بیل مککی ظاهر میشود؛ وکیلی جوان و آرمانگرا از کالیفرنیا که با اکراه وارد رقابتی بهظاهر غیرقابلپیروزی برای کرسی سنا میشود.
با ترسیمی جسورانه و واقعگرایانه از دنیای پیچیده و اخلاقاً مبهم سیاست، The Candidate مخاطب را مجذوب میکند و موضوعی ذاتاً دراماتیک را با نگاهی طنزآمیز و نکتهسنجانه به تصویر میکشد. حاصل کار، داستانی تراژیک-کمدی از جاهطلبی و صداقت است. جای تعجبی نیست که این فیلم موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین فیلمنامهی اورجینال شد.
کارنامهی رابرت ردفورد پیوندی عمیق با ژانر وسترن دارد، اما The Horse Whisperer محصول ۱۹۹۸ آخرین سفر این بازیگر افسانهای به دنیای غرب بود. این فیلم که نمونهای شاخص از آثار مرتبط با اسبها محسوب میشود، ردفورد را در نقش مربی ماهری نشان میدهد که به دختری جوان کمک میکند بار دیگر مهارتهای سوارکاریاش را بازیابد. همانند بسیاری از بهترین آثار ردفورد، آنچه بیش از همه میدرخشد، صداقت و خلوص فیلم است.
ردفورد علاوه بر بازیگری، کارگردانی The Horse Whisperer را نیز بر عهده داشت و مشخص است که این اثر برای او بار عاطفی ویژهای داشت. فیلم با حضور بازیگرانی برجسته همچون اسکارلت جوهانسون و سم نیل ساخته شد، اما این ردفورد است که واقعا صحنهها را از آن خود میکند. شخصیت تام قهرمانی تلخ و شیرین است که تعهدش به سبک زندگیاش او را از عزیزانش دور میکند. ردفورد بهطور طبیعی در نقش چنین کاراکتر پیچیدهای خیرهکننده ظاهر میشود.
Jeremiah Johnson وسترنی متفاوت از سیدنی پولاک در سال ۱۹۷۲ است. این فیلم ارزشمند الهامگرفته از داستان افسانهای یک کهنهسرباز جنگ مکزیک و کوهنشین به نام جرمایا جانسون است. رابرت ردفورد نقش اصلی را با اصالت و عمقی بازی میکند که کاملا با ماهیت درونگرایانه داستان هماهنگ است. Jeremiah Johnson در میان آثار همژانر خود به دلیل جنبهی تأملبرانگیزش برجسته و متمایز میشود.
با این حال، فیلم از جنبههای خشن و تلخی که معمولا در وسترنهای کلاسیک دیده میشود غافل نمیماند. Jeremiah Johnson به تنهایی و سکوت مردی میپردازد که مصمم است در دل طبیعت بیرحم کوههای راکی دوام بیاورد. کارگردانی شخصیتمحور پولاک و بازی درخشان رابرت ردفورد، این فیلم را در ردیف بهترین وسترنهای دههی ۱۹۷۰ قرار داده است.
بیسبال و سینما همیشه ترکیب دلنشینی ساختهاند و حضور رابرت ردفورد در The Natural بار دیگر صداقت و اصالت را به ژانر رو به افول فیلمهای ورزشی بازگرداند. ردفورد در نقش یک بازیکن سالخورده بیسبال ظاهر میشود که پس از سالها وقفه در مسیر حرفهایاش، بالاخره فرصتی برای حضور در لیگهای بزرگ به دست میآورد. فیلم که در اواخر دههی ۱۹۳۰ روایت میشود و اقتباسی از رمان برنارد مالامود است، حالوهوایی سبکپردازانه و در عین حال ماندگار دارد.
این اثر طوفانی احساسی است که شکوه ورزش ملی آمریکا را به تصویر میکشد. ردفورد بهخوبی از پس نقش برآمده و بازیاش در قالب «روی هابز» بهاندازهای اغراقشده است که با لحن فیلم هماهنگ باشد، بیآنکه از بار درام واقعگرایانهی داستان بکاهد. به همین دلیل است که The Natural در ردهی بهترین فیلمهای بیسبالی تاریخ قرار گرفته است.
تریلر پرهیجانی که تنها یک سال پس از پایان ماجرای واترگیت اکران شد، Three Days of the Condor اثری نفسگیر دربارهی رازهای دولتی و خیانتهای سازمانی است. رابرت ردفورد در نقش «جو ترنر»، مأمور باهوش سیا ظاهر میشود که همکارانش به طرز فجیعی به قتل میرسند. او ناگهان وارد بازی پرخطری از بقا میشود و باید تصمیم بگیرد که واقعا میتواند به چه کسی اعتماد کند.
این فیلم بهخوبی فضای رو به افزایش سوءظن و بیاعتمادی دوران پس از واترگیت را به تصویر میکشد. هرچند Three Days of the Condor محصول زمانهی خودش است، اما همچنان با داستانی گیرا تماشاگر را مجذوب میکند و احساس بیاعتمادی را که هنوز هم در جامعه وجود دارد به بازی میگیرد. این تریلر سیاسی حتی توسط مأموران واقعی سیا نیز مورد تحسین و توصیه قرار گرفته است.
رابرت ردفورد پس از درخشش روی صحنهی تئاتر با ایفای نقش «پل براتر» در نمایش Barefoot in the Park، بار دیگر همین نقش را در اقتباس سینمایی آن تکرار کرد. در کنار «جین فوندا» بهعنوان همبازی رمانتیک، این اثر از نمایشنامهی نیل سایمون به یکی از خندهدارترین و در عین حال اصیلترین کمدیهای رمانتیک تاریخ سینما بدل شد.
پرداخت شخصیتهای متضاد اما بهیکاندازه جذاب توسط ردفورد و فوندا، چنان شیمی طبیعی و دلنشینی ایجاد کرد که فیلم به یک اثر کالت کلاسیک تبدیل شد. با وجود فضای سبکبال و پسزمینهی دوستداشتنی اواخر دههی ۶۰، فیلم به طرز شگفتانگیزی تأثیرگذار و ماندگار است. انرژی خشک و کنایهآمیز ردفورد در برابر جذابیت شیرین و آزادمنشانهی فوندا، ترکیبی ساخته که هم سرگرمکننده است و هم سرشار از ظرافتهای احساسی.
فیلم All is Lost یکی از پیچیدهترین و پرتنشترین نقشآفرینیهای کارنامهی رابرت ردفورد را رقم میزند. او تنها بازیگر حاضر روی پرده است؛ ملوانی باهوش و خونسرد که پس از برخورد کشتیاش با یک کانتینر شناور، در دل اقیانوس گرفتار میشود. اما داستان خیلی زود فراتر از یک روایت بقا میرود و به سفری عمیق دربارهی پایداری انسانی و مرگپذیری بدل میشود.
با وجود سکوت شخصیت اصلی و شرایط کاملا ایزوله، فیلم هرگز تماشاگر را خسته نمیکند. هالهای از رازآلودگی پیرامون قهرمان ردفورد وجود دارد که به روایت بُعدی تازه میدهد. میان امیدی که او به زندگی میبندد و شجاعتی که در پذیرش سرنوشت نشان میدهد، مخاطب در تمام مدت تماشا در وضعیتی آمیخته از بیم، انتظار و هیجان معلق میماند.
فیلم The Sting شاهکاری از داستانسرایی هوشمندانه است که دو بازیگر محبوب آن زمان، رابرت ردفورد و پاول نیومن، را دوباره در کنار هم گرد آورد. داستان فیلم دربارهی دو کلاهبردار (ردفورد و نیومن) است که با هم متحد میشوند تا یک رئیس مافیای ظالم را فریب دهند و سرش کلاه بگذارند.
با وجود نقشههای پیچیده و پیچشهای بیپایان داستان، فیلم یکی از خلاقانهترین سرقتها در تاریخ سینما را به تصویر میکشد و به پایانی میرسد که تماشاگر را در شوک کامل فرو میبرد. با عکاسی سبکمند، فیلمنامهای هوشمند و پیچیده و اجراهای مسحورکننده، The Sting در زمان اکرانش در سال ۱۹۷۳ به موفقیتی بزرگ دست یافت.
منبع: SR
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید