جادویی امروز با فال حافظ – یکشنبه 30 اردیبهشت ماه 1403
فال حافظ یکی از عادات قدیمی و سنتی مردم ایران است که تا به امروز نیز در فرهنگ عامه و ادبیات محبوبیت دارد. این فال‌گیری از آثار ادبی، نشان از توجه مردم به ادب و اشعار این شاعر بزرگ ایرانی دارد.
در فال حافظ مخصوص روز 30 اردیبهشت 1403، شاعر به تصویری از زندگی عاشقانه و دلسوزی می‌پردازد. او در این شعرها از عشق و زیبایی‌های باطنی سخن می‌گوید و اشعاری با زبان زیبا و شیرین می‌نویسد که معانی عمیق و غنی دارند.
در تفسیر عرفانی این شعر، معشوق بلندبالای من داستان زهد قدیسی را کوتاه‌تر نموده است. شاعر به عشق و دیدار دوست شادمان اشاره کرده و اظهار می‌کند که عاشقان واقعی همیشه در تلاشند تا به دوست خود برسند و در این راه پر پیچ و خم، در انتظار عنایت و رحمت او هستند.
به طور کلی، شعر حافظ با زیبایی‌های زبانی، غنای معنوی و تعبیر عمیق، همواره مورد استقبال و تحلیل متخصصان ادبیات و عموم مردم ایران قرار گرفته و به عنوان یکی از پایه‌های اصلی ادبیات فارسی تلقی می‌شود.
همیشه در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است. در ادامه فال حافظ مخصوص روز 30 اردیبهشت ماه 1403 از نظر خوانندگان محترم می‌گذرد.
فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
بالابلند عشوه گر نقش باز من
کوتاه کرد قصه زهد دراز من
دیدی دلا که آخر پیری و زهد و علم
با من چه کرد دیده معشوقه باز من
می‌ترسم از خرابی ایمان که می‌برد
محراب ابروی تو حضور نماز من
گفتم به دلق زرق بپوشم نشان عشق
غماز بود اشک و عیان کرد راز من
مست است یار و یاد حریفان نمی‌کند
ذکرش به خیر ساقی مسکین نواز من
یا رب کی آن صبا بوزد کز نسیم آن
گردد شمامه کرمش کارساز من
نقشی بر آب می‌زنم از گریه حالیا
تا کی شود قرین حقیقت مجاز من
بر خود چو شمع خنده زنان گریه می‌کنم
تا با تو سنگ دل چه کند سوز و ساز من
زاهد چو از نماز تو کاری نمی‌رود
هم مستی شبانه و راز و نیاز من
حافظ ز گریه سوخت بگو حالش‌ای صبا
با شاه دوست پرور دشمن گداز من
شرح لغت: بالا بلند: دلبر بلندقامت/ معشوقه باز: شاهد باز و زیباپرست
تفسیر عرفانی:
معشوق بلندبالای من داستان زهد قدیسی و طولانی را کوتاه نمود. مقصود او از این شعر این است که، عاشقان حقیقی سرگشته اند و هر لحظه در دوگانگی به سر می‌برند. در واقع آن‌ها جهت دیدار دوست شادمان اند، اما به واسطه راه پر پیچ و خم عشق پیوسته در اضطراب و غم به سر می‌برند و خواهان آنند تا عنایتی از سوی دوست چاره سازشان گردد و راه عشق را برایشان هموار سازد.
تعبیر غزل:
زیبایی‌های ظاهری ات را با زیبایی‌های باطنی قرین کن تا ارزش. قدر تو دو چندان شود. همه زیبایی‌ها نعمت الهی است که باید قدر آن را دانست.
راضیه میرزاحیدری
