آیا درمان‌های سرطان واقعاً ناکام هستند؟ به جستجوی پاسخ‌های محیرم‌آور بی‌فایده‌اند
بر اساس یافته‌های اخیر، به نظر می‌رسد که درمان‌های انکولوژیک برای بیماران مبتلا به تومور‌های بسیار پیشرفته در نزدیکی پایان عمر، بهبود بقا را بهبود نمی‌بخشند. این موضوع بر اساس یک مطالعه انجام شده بر روی بیش از ۷۸۰۰۰ بیمار سرطانی بزرگسال در ۲۸۰ کلینیک سرطان در ایالات متحده بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ به نتیجه‌ای دلالت دارد. بر اساس این تحقیق، به نظر می‌رسد که استفاده از درمان‌های سیستمیک در مواردی بی فایده بوده و ممکن است در برخی موارد، درمان اضافی نتیجه‌ای مثبت نداشته باشد. این یافته‌ها می‌تواند به پزشکان کمک کند تا قضاوت بهتری در مورد درمان بیماران به پایان زندگی‌شان داشته باشند و بر اساس شرایط و مشکلات بیماران، تصمیم‌های صحیح‌تری بگیرند.
براساس یافته‌های منتشر شده، شیمی‌درمانی، ایمونوتراپی، درمان‌های هدفمند و هورمون‌درمانی نرخ بقای بیماران مبتلا به تومور‌های بسیار پیشرفته در نزدیکی پایان عمر را بهبود نمی‌بخشند.
به گزارش مهر به نقل از هلث‌دی‌نیوز، برای این مطالعه، محققان سوابق بیش از ۷۸۰۰۰ بیمار سرطانی بزرگسال را که در ۲۸۰ کلینیک سرطان ایالات متحده بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ تحت درمان قرار گرفتند، تجزیه و تحلیل کردند.
این تیم به طور خاص بیماران را در مراحل پایانی شش سرطان شایع سینه، روده بزرگ، ریه، پانکراس، کلیه و مثانه مورد بررسی قرار دادند.
«مورین کاناوان»، محقق ارشد و دانشمند تحقیقاتی در مرکز سرطان ییل کنتیکت، گفت: «ما می‌خواستیم بفهمیم که آیا درمان انکولوژیک تومور‌های بسیار پیشرفته با بهبود بقا همراه است یا مواقعی وجود دارد که ادامه مراقبت بیهوده است و در عوض انکولوژیست‌ها باید تمرکز خود را به مراقبت‌های تسکینی و حمایتی تغییر دهند.»
به گفته محققان، نتایج هیچ مزیت آماری قابل توجهی برای بقای بیماران تحت درمان با درمان‌های سیستمیک در مقایسه با افرادی که چنین درمان‌هایی را دریافت نکرده بودند، نشان نداد.
به گفته محققان، استفاده از درمان‌های سیستمیک به طور کلی ثابت مانده است، به طوری که حدود ۱۷ درصد از بیماران نزدیک به مرگ، درمان‌هایی را دریافت می‌کنند که اکنون به نظر می‌رسد بی فایده است.
محققان به این نتیجه رسیدند که پزشکان می‌توانند با قضاوت بهتر در مورد زمانی که درمان اضافی بیهوده خواهد بود به بیماران کمک کنند.
