چرا با پیر شدن، تجربه کراش کمتر می‌شود؟

روزیاتو نوشت: زندگی عاشقانه در دهه ی ۲۰ سالگی پر از شیفتگی های آنی و زودگذر است. هر مواجهه ای با یک فرد تازه، ممکن است به یک ماجرای رمانتیک تبدیل شود. اما با بالا رفتن سن، این شور و هیجان کاهش می یابد و ارزش یک پیوند واقعی اهمیت بیشتری پیدا می کند.

در دهه ی ۳۰ سالگی، ممکن است شیفتگی های آنی کمتر شود اما علاقه به برقراری پیوند های عمیق تر و معنادارتر بیشتر شود. این تغییر در نگاه به مقوله ی عشق نشان دهنده پختگی شناخت ما از خود و انتخاب هایمان است.

اگرچه با بالا رفتن سن، شیفتگی های آنی کمتر می شود، اما تجربه ی پیوندهای عمیق تر و پایدارتر بیشتر می شود. این امر نشان دهنده ی رشد ما در درک خود و ارزش هایی که در یک شریک عاطفی می خواهیم می باشد.

بنابراین، اگرچه دیگر با شیفتگی های آنی و زودگذری که در دوران جوانی تجربه می کردیم روبرو نیستیم، اما این می تواند نشان دهنده پختگی و بلندمدتی از پیوندهای عاطفی مان باشد.

در نهایت، با بالا رفتن سن، شناخت و درک ما از خود و انتخاب هایمان تغییر می کند و این می تواند موجب پیدایش پیوندهای معنادارتر و پایدارتر شود.

روزیاتو نوشت: احتمالاً بیشتر ما آن هیجانی که به دنبال جذب شدن آنی به یک نفر می آید را تجربه کرده ایم. پروانه ها در دل مان شروع به بال بال زدن می کنند، دنیا به جای رنگارنگ تری تبدیل می شود و یکباره آن غریبه ی آن سوی اتاق به مرکز جهان ما تبدیل می شود. اما برای بسیاری، این شیفتگی های آنی و زودگذر با بالا رفتن سن کمتر و کمتر می شود. آیا صرفاً شور و شوق در ما رنگ می بازد یا پای چیزهای بیشتری در میان است؟عشق های دهه ی ۲۰ سالگیدهه ی ۲۰ سالگی دوره ای است که پا به محیط های جدیدی می گذاریم و با دیدن هر فرد تازه ای ممکن است دل مان بلرزد. زندگی عاشقانه ی ما در این دوره مملوء از شیفتگی های آنی و زودگذر است. هر مواجهه ای خاص، با احتمال تبدیل شدن به ماجرایی از جنس قصه های پریان به نظر می رسد و دنیا جایی مملوء از احتمالات رمانتیک بی پایان و پنهانی به نظر می آید که باید کشف شوند.اما بعد از آن، دهه ی ۳۰ سالگی فرا می رسد و آن عشق های آنی و زودگذر کمتر و کمتر می شوند. ممکن است باز هم آن شور و هیجان را تجربه کنید، از آن هایی که خواب را از چشمان تان می گیرد و برای گرفتن پیام بی قرارتان می کند. اما دیگر تبدیل به پدیده ای نادر می شود.روزهایی که هر اتفاقی را مرتبط با عشق می دانستید، دیگر گذشته است. حالا شیفتگی واقعی و خالصانه به یک گنج ارزشمند می ماند که بعد از ماه ها ارزیابی و بالا و پایین کردن، به آن دست پیدا می کنید. شاید گفتگوها کماکان برایتان فرصتی برای ایجاد یک رابطه ی عمیق باشند، اما دیگر خبری از آن هیجان زدگی های اولیه نیست.حس و حال رمانتیک بودن را از دست داده اید یا صرفاً اولویت هایتان تغییر کرده؟ شاید حالا با تجربیاتی که در زندگی کسب کرده اید، درک و شناخت دیگری نسبت به خود پیدا کرده اید که استانداردهای بالاتری برایتان درمورد انتخاب شریک عاطفی ایجاد کرده است. دلیلش هر چه که باشد، در دهه ی ۳۰ سالگی تان نگاه متفاوتی به مقوله ی عشق پیدا کرده اید. در این دوره کیفیت به کمیت ارجحیت پیدا می کند و برقراری یک پیوند واقعی اهمیت بیشتری نسبت به شیفتگی های آنی و زودگذر می یابد.هر چه سن مان بالاتر می رود، بیشتر متوجه می شویم که کسی که در ذهن خود از او تصویر ایده آلی ساخته ایم را در واقع اصلاً نمی شناسیم یا اگر هم می شناسیم، این شناخت چندان زیاد نیست. در حقیقت، متوجه می شویم که ارزش او را بر اساس ویژگی هایی مورد علاقه مان می سنجیم که دوست داریم در او ببینیم و شخصیت واقعی او به ندرت همان چیزی است که در تصورات ما شکل گرفته است.در دوران جوانی، اغلب شیفتگی های آنی و زودگذر بر اثر تصورات و فانتزی های ذهنی شکل می گیرند. ما بر اساس اطلاعات محدودی که از یک شخص داریم، نسخه ی ایده آل شده ای از او را در ذهن خود می سازیم، مثل تصویر بزک شده ای که از سلبریتی ها وجود دارد. اما هر چه سن مان بالاتر می رود، به ارزش یک پیوند واقعی و اهمیت داشتن شناخت از شخصیت واقعی یک فرد پی می بریم.پژوهش ها از فعل و انفعال پیچیده ای می گوید که دید ما را نسبت به مقوله ی عشق در دهه های مختلف زندگی شکل می دهددلیل این امر می تواند سختگیرتر شدن ما باشد. با تجربیات و روابط عاطفی ای که در زندگی از سر می گذرانیم، تصور شفاف تری نسبت به چیزهایی که برای ما درمورد شریک عاطفی مان مهم هستند، پیدا می کنیم. پژوهش محققان استرالیایی نشان داد زنان در سنین بالاتر، به ویژه زنان ۳۵ تا ۵۰ سال، در انتخاب شریک عاطفی سختگیرانه تر عمل می کردند. جالب است که پژوهشی بر روی اپلیکیشن های دوست یابی نشان داد مردان بعداز ۴۰ سالگی سختگیرتر می شوند.به همین دلیل است که با بالا رفتن سن، شیفتگی های آنی و زودگذر را کمتر تجربه می کنیم، اما ظرفیت تجربه ی عشق پرشور به قوت خود باقی می ماند. این تغییر ممکن است به دلیل پخته شدن شناخت مان از خود و میل مان به پیدا کردن شریک عاطفی ای باشد که واقعاً مکمل زندگی مان باشد.این تغییر در درک و نگاهی که نسبت به خود پیدا می کنیم لزوماً چیز بدی نیستاین کم شدن تجربه ی شیفتگی های آنی و زودگذر چیز منفی ای نیست. این امر نشان می دهد که ما در شناخت مان نسبت به خودمان و در نگاه مان درباره ی چیزهایی که در شریک عاطفی مان به دنبال شان هستیم، به پختگی بیشتری رسیده ایم. گرچه شیفتگی های آنی و زودگذر را کمتر تجربه می کنیم، اما پتانسیل بیشتری برای تجربه ی پیوندهای عمیق تر و معنادارتر پیدا می کنیم. بنابراین شاید دیگر با هر تعریف و تمجیدی دل مان نلرزد اما احتمال دوام و ماندگاری پیوندهای عاطفی ای که برقرار می کنیم بیشتر است.راضیه میرزاحیدری