ارسال دیدگاه
امروز: چهارشنبه , ۱۲ شهریور , ۱۴۰۴
X
فیلم Springsteen: Deliver Me From Nowhere اثری با هنرنمایی جرمی آلن وایت است که توانسته نمرات خوبی از منتقدان دریافت کند.
فیلم Springsteen: Deliver Me From Nowhere اثری درخشان و موسیقایی به کارگردانی و نویسندگی اسکات کوپر است که بر اساس کتاب سال ۲۰۲۳ نوشته‌ی وارن زِینز ساخته شده است. این بیوگرافی داستان خلق تأثیرگذار آلبوم Nebraska (۱۹۸۲) را روایت می‌کند، اثری که در اتاق نیوجرسی اسپرینگستین با یک ضبط چهار کاناله خانگی شکل گرفت و به یکی از صمیمی‌ترین و ماندگارترین آثار او بدل شد.
جرمی آلن وایت در نقش بروس اسپرینگستین، به شکلی باورپذیر و احساسی هنرنمایی می‌کند؛ او برای اجرای ترانه‌ها تمرین‌های فشرده‌ای پشت سر گذاشت و صدای خود را با اصالت و عمق اجرا کرده است. خود بروس اسپرینگستین از ترکیب انتخاب بازیگران و داستان فیلم رضایت نشان داده و در روند ساخت سهم داشته است.
علاوه بر جرمی آلن وایت، از جمله دیگر بازیگرانی که در این اثر سینمایی هنرنمایی می‌کنند نیز می‌توان به جرمی استرانگ، پل والتر هاوزر، استیون گراهام، اودسا یانگ و تعدادی دیگر اشاره کرد. این فیلم درام و موسیقی محصولی از استودیو قرن بیستم به شمار می‌رود، استودیویی که زیرمجموعه دیزنی است.
تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۱۳ نقد برای فیلم Springsteen: Deliver Me From Nowhere منتشر شده که امتیاز ۱۰۰ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۶۹ از صد برای این فیلم به ثبت رسیده که بر اساس ۸ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است. در ادامه نظر منتقدان درباره این فیلم را مشاهده می‌کنید.
نظر منتقدان درباره فیلم Springsteen: Deliver Me From Nowhere
راتن تومیتوز | ۱۳ نقد – امتیاز ۱۰۰ درصدمتاکریتیک | ۸ نقد – امتیاز ۶۹ از صد
«۹۰/۱۰۰ TheWrap | منتقد: استیو پوند»
برای فیلمی که دست‌کم بخشی از آن درباره موسیقی است، فیلم Deliver Me From Nowhere استفاده‌ای مؤثر از سکوت می‌کند، به‌ویژه در لحظاتی که اسپرینگستین خود را سرگردان و نه الهام‌گرفته می‌یابد.
«۸۰/۱۰۰ The Hollywood Reporter | منتقد: دیوید رونی»
فیلم‌هایی درباره افسردگی دشوار هستند، اما طرفدارانی که به این موضوع در لحظه‌ای گذار از رهایی هنری و شخصی توجه نشان می‌دهند، پاداش خود را دریافت خواهند کرد.
«۷۵/۱۰۰ RogerEbert.com | منتقد: رابرت دنیلز»
کوپر هم تلاشی برای بستن ماجرا با روبان‌های مرتب نمی‌کند. او اجازه می‌دهد این ابرستاره معیوب و آسیب‌پذیر باشد، اما نه به شکلی ملودراماتیک و سطحی، بلکه به روشی قابل‌درک که واقعاً به شما قدرت می‌دهد دلیلی برای باور به جست‌وجوی کمک پیدا کنید. اسپرینگستین به همان اندازه شخصیت‌های درون ترانه‌هایش خام و صریح است.
«۷۵/۱۰۰ The Playlist | منتقد: گرگوری الوود»
لحظه‌ای در پرده پایانی میان گراهام و وایت وجود دارد که فراموش کردنش دشوار خواهد بود؛ لحظه‌ای که به شکلی استادانه کارگردانی شده و با نهایت انسانیت اجرا می‌شود. آن‌قدر تأثیرگذار که تقریباً آرزو می‌کنید فیلم همان‌جا به پایان برسد.
«۶۷/۱۰۰ IndieWire | منتقد: دیوید ارلیچ»
فیلم کوپر می‌خواهد “Nebraska” در میان زندگینامه‌های راک باشد، اما فاقد ظرافت لازم برای حفظ جوهره آن صدا هنگام انتقال به قالب یک بیوگرافی تجاری است. دست‌کم از این نظر، این فیلم نشان می‌دهد که حرکت به جلو چقدر دشوار است وقتی چیزی شما را عقب نگه می‌دارد.
«۵۰/۱۰۰ Variety | منتقد: پیتر دبروژ»
جنبه فنی آن تقریباً به آن اندازه‌ای که به‌نظر می‌رسد دراماتیک نیست و علاقه‌ی محدودی به تماشای جرمی آلن وایت در مواجهه با نخستین بحران جدی افسردگی این اسطوره وجود دارد. مگر آن‌که کسی درک کند این آلبوم تا چه حد و چرا برای نسل‌های بعدی موسیقی‌دانان معنا دارد.
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید