چرا قرص‌های تولید داخل به این شکل تقسیم شده‌اند؟/ تهران و ناکفایی در تأمین دارو
به گزارش تجارت نیوز،
نیست‌شدن برخی داروهای وارداتی طی یکی دو سال اخیر با توجه به تنگنای ارزی و تحریم، قابل درک است؛ هر چند دولت باید تحت هر شرایطی مقابل بیماران «پاسخگو» باشد.
اما اکنون یک داروی تولید کارخانه‌ای در کرج هم در داروخانه‌ها «سهمیه‌بندی» شده و بیماران برای دریافت آن باید ساعت‌ها در سطح شهر به داروخانه‌های مختلف مراجعه کنند تا بلکه به جای یک بسته حاوی 5 ورق قرص، دو ورق با قیمت بالاتر از سطح نرمال خریداری کنند.
ماجرای «کمبود شدید» دارو در تهران و البته شهرهای دیگر ایران فقط به «آسنترا 50» ختم نمی‌شود.
تعداد قابل توجهی از بیماران دچار به بیماری‌های مختلف اعم از بیماری‌های لاعلاج، بیماری‌های دچار درمان طولانی و همچنین بیماری‌های ناگهانی طی ماه‌های گذشته با «چالش توان‌فرسای نبود دارو در داروخانه‌های محل زندگی‌شان» روبرو شده‌اند و باید روزهای نامعلوم برای دستیابی به قرص یا آمپول، دوندگی کنند.
با توجه به اینکه بخشی از این داروها «تولید داخل» هستند این پرسش بوجود می‌آید که آیا اینجا هم تحریم «مشکل‌ساز» شده یا کمبود ارز برای تخصیص، مساله ایجاد کرده است؟
برای برخی داروها به دلیل وارداتی‌بودن مواد اولیه، پاسخ مثبت است.
اما برای برخی دیگر از داروها، «منافع اقتصادی خاص ناشی از توزیع دارو بین گروه معدودی از داروخانه‌ها» عامل «مانع‌تراشی برای بیماران جستجوگر داروهای به اصطلاح نایاب» شده است.
برخی داروها بین همه داروخانه در شرایط «رقابتی و منصفانه» توزیع نمی‌شود. این مساله در نقش «موتور مانع‌تراش» باعث کمبود مصنوعی دارو در سطح شهر می‌شود و عموم بیماران تصور می‌کنند «چالش‌های اقتصادی و ریسک‌های غیراقتصادی» سبب این معضل شده است.
جامعه شامل بیماران و اعضای خانواده آنها در این مقطع «منتظر اصلاحات اقتصادی در بخش بهداشت و سلامت» برای پایان دادن به «بهانه‌تراشی‌ها» در مساله تامین به موقع، راحت و ارزان دارو است.
اگر مساله، تحریم یا ارز است، لازم است دولت چهاردهم آن را به نفع نظام سلامت حل کند.
اگر هم داستان، «رانت و فساد» و «امضاهای طلایی» و «منافع خاص» در زمین بیماران است که موضوع به مراتب بحرانی‌تر است و باید ریشه‌های آن سریع شناسایی و خشک شود.
منبع :
دنیای اقتصاد
