ارسال دیدگاه
امروز: سه شنبه , ۲۵ شهریور , ۱۴۰۴
X
دنیای سینمای ابرقهرمانی (و در رأس آن مارول و دی‌سی) عرصه‌ای است که همواره در پی نوآوری، هیجان و جذب مخاطب میلیونی بوده است. از داستان‌های عمیق و چندلایه و جلوه‌های ویژه‌ی خیره‌کننده گرفته تا فیلم‌های بعضاً ضعیف و پرایراد؛ هر فیلم تلاش می‌کند تا جایگاه خود را در این گستره‌ی وسیع تثبیت کند.
اما گاهی اوقات، برخی از آثار، علیرغم برخورداری از پتانسیل‌های فراوان، در همان گام‌های اولیه دچار لغزش می‌شوند و نمی‌توانند انتظارات را برآورده سازند. The Fantastic Four: First Steps دقیقاً نمونه‌ای از این دست فیلم‌هاست؛ اثری که در ابتدا نوید یک شروع تازه برای گروهی نمادین از ابرقهرمانان را می‌داد، اما در عمل، به تکرار مکررات و سقوط در دام کلیشه‌های نخ‌نما شده‌ی ژانر ابرقهرمانی می‌پردازد. این فیلم، بیش از آنکه گام‌های اول را به سمت آینده‌ای روشن بردارد، قدم‌هایی به عقب برمی‌دارد و مخاطب را در هزارتوی داستان‌های از پیش‌تعیین‌شده و شخصیت‌پردازی‌های سطحی رها می‌کند. در این نقد (که شاید بتوان آن را یک نقد ژورنالیستی دانست) قصد داریم به کاوش عمیق‌تری در این اثر بپردازیم و نقاط ضعف آن را، از ابعاد داستانی و شخصیت‌پردازی گرفته تا کارگردانی و بازیگری، مورد بررسی قرار دهیم، در حالی که سعی می‌کنیم به سلایق متنوع مخاطبان نیز احترام بگذاریم. همین ابتدا این نکته نیاز به گفتن دارد که این فیلم می‌تواند برای برخی مخاطبان سرگرم کننده باشد، اما خب نمی‌توان در یک نقد از اشکالات اساسی فیلم چشم‌پوشی کرد. برای همین چنین نقدهایی مانند هر فیلمی مخاطب خاص خود را دارد. همان‌طور که مخالف و موافق خاص خودش را دارد.
همین اول این موضوع را بدانید!
این موضوع که چقدر فیلم به کمیک وفادار است در این نقد مطرح نیست. حتی این نقد، محل بحث بین مارول و دی‌سی نیست. بنابراین وفادار بودن و یا هر نکته‌ای که فیلم را به کمیک نزدیک یا دور می‌کند، در نظر گرفته نشده. در ضمن، حتی اگر این فیلم برای شما سرگرم کننده باشد، ما به اشکالات ساختاری و فنی‌اش اشاره خواهیم کرد. نه اینکه ما تنها به دنبال شاهکار باشیم یا مخالف سرگرم شدن شما باشیم، اما به هر حال نمی‌توانیم از ایرادات یک فیلم بد بگذریم.
داستان‌سرایی کلیشه‌ای و تکرار مکررات
یکی از بزرگترین ایراداتی که می‌توان به The Fantastic Four: First Steps وارد کرد، ضعف مفرط در داستان‌سرایی و اتکا به فرمول‌های از پیش‌تعیین‌شده‌ای است که بارها و بارها در فیلم‌های ابرقهرمانی دیگر به تماشایشان نشسته‌ایم. داستان فیلم، سراسر کلیشه است؛ از همان ابتدا که گروهی از افراد عادی به واسطه‌ی یک اتفاق خارق‌العاده به قدرت‌های ماوراءالطبیعه دست پیدا می‌کنند، تا مواجهه با تهدیدی که جهان را در آستانه‌ی نابودی قرار می‌دهد، هیچ نکته‌ی تازه‌ای برای ارائه ندارد. ایده‌ی چهار شگفت‌انگیز بودن کاراکترهای اصلی یا حتی اضافه شدن یک کاراکتر بچه که ظاهراً قرار بوده جذابیت و تازگی به فیلم ببخشد، به هیچ وجه موفق عمل نمی‌کند. این‌ها تنها تغییرات سطحی هستند که نمی‌توانند عمق و نوآوری لازم را به یک روایت کهنه و تکراری ببخشند. فیلم عملاً فاقد هرگونه ایده یا رویکرد جدیدی نسبت به سیل عظیم فیلم‌های ابرقهرمانی است که هر ساله روانه‌ی پرده‌های سینما می‌شوند. انگار سازندگان، خود را در یک دور باطل و بیهوده از تکرار گرفتار کرده‌اند. مسئله‌ی نجات زمین و تبدیل شدن انسان‌های عادی به ابرقهرمان، در این فیلم نه تنها جذاب نیست، بلکه به دلیل عدم پرداخت مناسب و تازگی، کاملاً خسته‌کننده به نظر می‌رسد. این مسئله به حدی پررنگ است که حتی اگر مخاطبی به دنبال سرگرمی محض و فارغ از هرگونه ایرادات هنری و فنی باشد، به راحتی می‌تواند فیلم‌های ابرقهرمانی به مراتب بهتری را برای پر کردن اوقات فراغت خود پیدا کند.
طرح داستانی: یک ایده‌ی قدیمی در بسته‌بندی جدید؟
طرح داستانی The Fantastic Four: First Steps به گونه‌ای است که گویی از آرشیو قدیمی‌ترین ایده‌های فیلم‌های ابرقهرمانی بیرون کشیده شده و بدون هیچگونه بازنگری خلاقانه، مجدداً به کار گرفته شده است. ما با روایتی خطی و قابل پیش‌بینی روبرو هستیم که از نقطه‌ی آشنایی شخصیت‌ها آغاز می‌شود و با مبارزه‌ی نهایی علیه یک ضدقهرمان (که او هم به طرز خسته‌کننده‌ای کلیشه‌ای است) به پایان می‌رسد. فقدان هرگونه پیچش داستانی غیرمنتظره، معماهای جذاب یا حتی کشمکش‌های درونی عمیق در شخصیت‌ها، باعث می‌شود که مخاطب به راحتی بتواند سیر حوادث را پیش‌بینی کند و این امر، هیجان و تعلیق لازم را از بین می‌برد. حتی آن بخش‌هایی که قرار است متفاوت به نظر برسند، مانند اضافه شدن کاراکتر کودک و دیگر رویدادها، به جای افزودن لایه‌ای از عمق یا پیچیدگی، بیشتر شبیه به تلاشی مصنوعی برای ایجاد درام به نظر می‌رسد. این عناصر جدید، در بستر داستانی ضعیف و کلیشه‌ای، به جای نجات فیلم، خود نیز در باتلاق تکرار فرو می‌روند و تأثیر چندانی بر کلیت اثر نمی‌گذارند.
یک دور باطل در ژانر ابرقهرمانی
پرسش اساسی اینجاست که در دورانی که ژانر ابرقهرمانی با آثار خلاقانه و جسورانه‌ای مانند انیمیشن مرد عنکبوتی (که قسمت اولش سال ۲۰۱۸ میلادی ساخته شد) یا حتی برخی از فیلم‌های مستقل‌تر به دنبال جذب مخاطبان جوان و نوجوان هستند، فیلم The Fantastic Four: First Steps واقعا چه چیزی برای ارائه دارد؟ پاسخ تلخ این است: تقریباً هیچ چیز. فیلم در چرخه‌ای بی‌پایان از تکرار گرفتار شده است. از ساختار روایی گرفته تا نوع دیالوگ‌نویسی و حتی طراحی صحنه‌ها، همه چیز بوی کهنگی می‌دهد. این عدم نوآوری نه تنها در ایده‌های بزرگ داستانی، بلکه در جزئیات نیز مشهود است. صحنه‌های اکشن، اگرچه از لحاظ بصری شاید خیره‌کننده باشند، اما فاقد هرگونه خلاقیت در طراحی مبارزات یا استفاده‌ی هوشمندانه از قدرت‌های شخصیت‌ها هستند. همه چیز به یک بزن بزن بی‌هدف و بی‌روح تبدیل می‌شود که به جای ایجاد هیجان، تنها باعث بی‌تفاوتی مخاطب می‌شود. این دور باطل تکرار، نه تنها به فیلم لطمه می‌زند، بلکه باعث می‌شود تا مخاطب حس کند زمان خود را برای تماشای چیزی که بارها و بارها دیده‌است، هدر داده است.
قهرمانانی بی‌روح؛ انتخاب نادرستِ بازیگران یا فیلمنامه‌ای ناکارآمد؟
یکی از مهم‌ترین پایه‌های هر فیلم خوب، انتخاب درست بازیگران و توانایی آن‌ها در جان بخشیدن به شخصیت‌هاست. در The Fantastic Four: First Steps این بخش نیز به شدت آسیب دیده است. بازی هیچ کدام از بازیگران فیلم قابل توجه نیست. این امر ممکن است ناشی از انتخاب نادرست بازیگران باشد، اما به احتمال زیاد، فیلمنامه‌ی ضعیف و شخصیت‌پردازی‌های سطحی، مقصر اصلی این ناکارآمدی است. وقتی شخصیت‌ها فاقد عمق، انگیزه‌های روشن و قوس روایی مشخصی هستند، حتی با استعدادترین بازیگران نیز نمی‌توانند معجزه کنند. رابطه‌ی بین شخصیت‌های اصلی، به ویژه رابطه‌ی نقش‌های ونسا کربی و پدرو پاسکال که قرار است حس یک خانواده را به مخاطب منتقل کند، کاملاً تصنعی و بی‌روح از آب درآمده است. بازی آن‌ها باورپذیر نیست و به هیچ وجه حس همبستگی و خانواده بودن را القا نمی‌کند. آن‌ها شمایلی از ابرقهرمان بودن ندارند و جذابیتی نیز برای مخاطب ایجاد نمی‌کنند. این عدم باورپذیری، باعث می‌شود که مخاطب نتواند با این شخصیت‌ها ارتباط برقرار کند و از سرنوشت آن‌ها دغدغه‌ای داشته باشد.
شخصیت‌پردازی‌ها زیر ذره‌بینِ نقد
شخصیت‌پردازی در The Fantastic Four: First Steps به شدت ضعیف و سطحی است. هر چهار کاراکتر اصلی، درگیر کلیشه‌های پیش‌پاافتاده‌ای هستند که بارها در فیلم‌های دیگر دیده‌ایم. آن‌ها نه تنها باورپذیر نیستند، بلکه حتی جذابیت لازم را برای یک قهرمانِ فیلم‌های ابرقهرمانی ندارند. انگیزه‌های آن‌ها مبهم است و در طول فیلم، شاهد هیچگونه تحول یا رشد درونی در آن‌ها نیستیم. این مسئله باعث می‌شود که هیچ همذات‌پنداری‌ای میان مخاطب و شخصیت‌های فیلم شکل نگیرد. ما تنها شاهد چند نفر با قدرت‌های خارق‌العاده هستیم که قرار است دنیا را نجات دهند، بدون اینکه به ما دلیلی برای اهمیت دادن به آن‌ها داده شود. این ضعف در شخصیت‌پردازی، حتی در شیوه‌ی پرداخت به چهار کاراکتر اصلی فیلم که باید به هم نزدیک باشند نیز مشهود است. نه در فیلمنامه این نزدیکی به درستی شکل گرفته و نه حتی در بازی‌ها به خوبی دیده می‌شود. این عدم انسجام و هماهنگی در روابط بین شخصیت‌ها، یکی از اصلی‌ترین ضربه‌هایی است که به بدنه داستان و جذابیت فیلم وارد می‌کند. همانند شخصیت‌های اصلی، کاراکترهای فرعی حتی ضدقهرمان فیلم، نیز به شدت سطحی و تک‌بعدی هستند. آن‌ها نه تنها فاقد عمق و انگیزه هستند، بلکه تنها کاربردشان پیشبرد داستانی آشفته و بی‌هدف است. ضدقهرمان فیلم، بدون هیچگونه پیشینه‌ی قانع‌کننده یا انگیزه‌های قابل درک، به یک نیروی شیطانی صرف تبدیل می‌شود که قرار است توسط قهرمانان شکست بخورد. این فقدان پیچیدگی در ضدقهرمان، بخش بزرگی از کشمکش و هیجان فیلم را از بین می‌برد. حتی مردم عادی و سایر کاراکترهای فرعی نیز به همین سرنوشت دچار می‌شوند. فیلم به اتحاد و کمک مردم اشاره می‌کند، اما ما هرگز مردمی واقعی یا اتحادی از آن‌ها نمی‌بینیم. بلکه صرفاً شاهد چندین سیاه‌لشکر هستیم که در صحنه‌هایی کلیشه‌ای جمع شده‌اند تا مثلاً قهرمانان را سرزنش کنند (به خاطر اینکه کاراکتر پدرو پاسکال فرزندش را به نجات زمین ترجیح داده) و شعار بدهند. این صحنه‌ها، به جای ایجاد حس حماسی یا واقعی، فوق‌العاده مضحک و کلیشه‌ای از آب درمی‌آیند. صحنه‌ای که ونسا کربی برای مردم سخنرانی می‌کند، نمونه‌ی بارزی از این کلیشه‌های نخ‌نما شده است که حتی از منطق فیلم‌های تخیلی هم به دور است؛ آنقدر که چنین صحنه‌هایی را بارها و بارها در فیلم‌های مشابه دیده‌ایم.
کارگردانی، موسیقی و جلوه‌های ویژه
یکی از عناصر حیاتی در ایجاد فضای مناسب و القای احساسات به مخاطب، موسیقی متن فیلم است. متاسفانه، در The Fantastic Four: First Steps، عنصر موسیقی تقریباً به طور کامل نادیده گرفته شده است. موسیقی متن فیلم، فاقد هرگونه ملودی به یاد ماندنی، تم مشخص برای شخصیت‌ها یا لحظات حساس و یا حتی توانایی در تقویت صحنه‌های اکشن و دراماتیک است. این ضعف، باعث می‌شود که بسیاری از لحظات فیلم، از لحاظ احساسی، سرد و بی‌روح به نظر برسند. در ژانر ابرقهرمانی که موسیقی می‌تواند نقش پررنگی در ایجاد حماسه و هیجان داشته باشد، نادیده گرفتن این عنصر، یک اشتباه بزرگ محسوب می‌شود. کارگردانی فیلم نیز نتوانسته است ضعف‌های فیلمنامه و بازیگری را جبران کند. به نظر می‌رسد کارگردان، نگاهی بی‌اثر و منفعلانه به داستان و شخصیت‌ها داشته است. صحنه‌آرایی‌ها، قاب‌بندی‌ها و حتی ریتم کلی فیلم، فاقد هرگونه خلاقیت و پویایی است. فیلم در طول زمان نمایش خود، هرگز نتوانسته به اوج برسد و هیجان و تعلیق زیادی در مخاطب شکل نگیرد. این امر، نشان‌دهنده‌ی ضعف در هدایت داستان و توانایی در جذب مخاطب است. کارگردان به جای ایجاد فضایی منحصر به فرد و جذاب، تنها به بازتولید فرمول‌های قدیمی اکتفا کرده است. شاید تنها بخشی از فیلم که بتوان از آن تعریف کرد، جلوه‌های ویژه‌ی آن باشد. در دورانی که صنعت سینما به اوج پیشرفت‌های تکنولوژیک در زمینه‌ی جلوه‌های بصری رسیده است، The Fantastic Four: First Steps نیز از این قاعده مستثنی نیست و در این زمینه تا حدودی موفق عمل می‌کند. انفجارها، پروازها و نمایش قدرت‌های خارق‌العاده‌ی شخصیت‌ها، از لحاظ بصری قابل قبول هستند. در واقع می‌توان از جلوه‌های ویژه و بصری فیلم تا حد زیادی دفاع کرد اما حتی این نقطه قوت نیز به تنهایی نمی‌تواند ضعف‌های فاحش داستانی، شخصیت‌پردازی و کارگردانی را پوشش دهد. جلوه‌های ویژه، بدون یک داستان قوی و شخصیت‌های جذاب، تنها یک نمایش بصری خالی از معنا هستند و نمی‌توانند فیلم را از ورطه‌ی سقوط نجات دهند. در نهایت، حتی این جلوه‌ها نیز در بستر یک فیلمنامه‌ی ضعیف، به سرعت تأثیر خود را از دست می‌دهند و به عنصری تکراری تبدیل می‌شوند.
پایان فیلم The Fantastic Four: First Steps نیز، همچون سایر بخش‌های آن، کاملاً دور از انتظار نبود. پس از یک سلسله حوادث قابل پیش‌بینی و بدون هیچگونه غافلگیری، فیلم به پایانی می‌رسد که نه تنها هیجان‌انگیز نیست، بلکه به شدت تخت و بی‌روح است. فقدان یک اوج واقعی در داستان، باعث می‌شود که مخاطب با حسی از خنثی بودن و عدم رضایت فیلم را ترک کند. هیچ لحظه‌ی به یاد ماندنی، هیچ پیروزی شیرین یا هیچ فداکاری عمیقی در پایان فیلم وجود ندارد که بتواند تأثیر ماندگاری بر مخاطب بگذارد. فیلم با عجله و بدون پرداختن به پیامدهای عمیق‌تر رویدادها به اتمام می‌رسد، گویی سازندگان تنها می‌خواستند از شر پروژه خلاص شوند. این پایان‌بندی نه تنها به سؤالات طرح شده در طول فیلم پاسخ نمی‌دهد، بلکه سؤالات جدیدی درباره‌ی بی‌هدف بودن کل روایت مطرح می‌کند و طعم تلخی از اتلاف وقت را در دهان تماشاگر باقی می‌گذارد.
سوال اصلی: هدف از ساخت چنین اثری چه بود؟
فراتر از تمام ایرادات هنری و فنی که به The Fantastic Four: First Steps وارد است، سوال اصلی و بنیادین اینجاست که واقعاً سازندگان با چه هدفی به ساخت چنین اثری روی آورده‌اند؟ با توجه به ضعف‌های چشمگیر در تمام ابعاد فیلم – از فیلمنامه‌ی کلیشه‌ای و شخصیت‌پردازی‌های سطحی گرفته تا کارگردانی بی‌ذوق و موسیقی متن فراموش‌شدنی – به سختی می‌توان دلیلی جز فروش و سود مالی محض برای ساخت آن متصور شد. این فیلم به نظر می‌رسد صرفاً یک محصول تجاری باشد که با اتکا به نام Fantastic Four که سابقه‌ی طولانی و محبوبی در دنیای کمیک دارد و همچنین محبوبیت روزافزون ژانر ابرقهرمانی، قصد داشته از موج فروش اینگونه فیلم‌ها بهره ببرد. این رویکرد، یعنی اولویت دادن به جنبه‌های مالی بر جنبه‌های هنری و خلاقانه، متاسفانه در صنعت سینما رایج است، اما نتیجه‌ی آن غالباً ساخت آثاری بی‌کیفیت و فراموش‌شدنی است که جز ناامیدی برای مخاطبان وفادار این ژانر، چیزی به همراه ندارند. سازندگان به جای ارائه‌ی یک داستان نوآورانه، شخصیت‌های چندوجهی یا حداقل یک تجربه‌ی سینمایی متفاوت و جذاب، تنها به بازتولید فرمول‌های کهنه‌ی موفقیت بسنده کرده‌اند. این تصمیم، نه تنها به هویت برند Fantastic Four لطمه می‌زند، بلکه اعتبار صنعت سینمای ابرقهرمانی را نیز زیر سؤال می‌برد؛ صنعتی که در بهترین حالت می‌تواند مرزهای داستان‌گویی و جلوه‌های بصری را جابجا کند. این فیلم نمونه‌ای بارز از تولید انبوه در سینماست که در آن، محصول نهایی فاقد روح، خلاقیت و هرگونه ارزش هنری فراتر از یک سرگرمی لحظه‌ای و کم‌عمق است. هدف اینگونه فیلم‌ها تنها پر کردن گیشه‌هاست، حتی اگر به قیمت تهی کردن جیب و وقت مخاطبانی باشد که با امید به تماشای اثری درخور و ماندگار به سینما آمده‌اند. اینجاست که نقش نقدهای ژورنالیستی پررنگ می‌شود تا مخاطب را از افتادن در دام اینگونه تولیدات محافظت کند.
نکته‌ی جالب‌تر آنکه، حتی جنجال‌هایی که پیرامون رفتار بسیار نزدیک و رابطه‌ی نامتعارف پدرو پاسکال با ونسا کربی (که متاهل است) در طول تبلیغات فیلم به وجود آمد، نیز می‌تواند تحت تأثیر همین مسئله قرار گرفته باشد. این حواشی، که غالباً در دنیای سلبریتی‌ها برای جلب توجه عمومی و ایجاد سر و صدا حول یک پروژه استفاده می‌شوند، در مورد The Fantastic Four: First Steps به نظر می‌رسد تلاشی مذبوحانه برای منحرف کردن اذهان از کیفیت پایین خود فیلم بوده است. شاید تمام این جنجال‌ها، تلاشی ناامیدانه برای تبلیغ و فروش فیلمی بوده که حتی در سرگرم کردن مخاطب نیز تا حد زیادی عاجز است و می‌دانستند که به خودی خود نمی‌تواند موفق باشد. اینگونه تاکتیک‌های تبلیغاتی، به جای اعتبار بخشیدن به اثر، تنها بر تردیدها نسبت به کیفیت واقعی آن می‌افزاید و اعتماد عمومی به پروژه‌های بزرگ سینمایی را خدشه‌دار می‌کند. این استراتژی هر خبری (حتی اگر خبر رابطه‌ی نامتعارف بازیگران که در خود فیلم هم به درستی درنیامده، باشد) خبر خوب است در بلندمدت نه تنها به فیلمسازان کمکی نمی‌کند، بلکه باعث می‌شود مخاطبان نسبت به هرگونه تبلیغات و حواشی پیش از اکران فیلم‌ها بدبین‌تر شوند. البته ما نمی‌توانیم صددرصد درست قضاوت کنیم. شاید هم ارتباطی به فیلم نداشته باشد، اما تا حد زیادی می‌توان برای این موضوع به سمت فیلم نشانه رفت.
عدم قابلیت دفاع و مقایسه‌های ناخوشایند
در نهایت، با تمام این موارد، جایی برای دفاع از فیلم The Fantastic Four: First Steps باقی نمی‌ماند. فیلم آنقدر از استانداردهای یک اثر سینمایی قابل قبول فاصله دارد که هرگونه تلاش برای توجیه یا دفاع از آن، به سختی قابل قبول خواهد بود. حتی اگر کسی بخواهد از این اثر دفاع کند، باید از او پرسید که آیا می‌توانید این فیلم را در برابر فیلم‌های مهم تاریخ سینما، آثاری که نه تنها سرگرم‌کننده بودند بلکه تأثیرات عمیق فرهنگی و هنری نیز از خود بر جای گذاشتند، قرار دهید و در مقایسه با آن‌ها (و یا حتی در مقایسه‌ی این فیلم با اثری مانند Eden که در ژانر و رویکرد کاملاً متفاوت است، اما در ارائه‌ی تجربه‌ای عمیق و به‌یادماندنی موفق عمل می‌کند) خنده‌تان نگیرد؟ گمان نمی‌کنم این اثر چیزی برای دفاع داشته باشد. مگر اینکه کسی به خاطر کمیک عاشق این فیلم باشد. The Fantastic Four: First Steps نه تنها در برابر آثار برجسته‌ی سینما حرفی برای گفتن ندارد، بلکه حتی در مقایسه با بسیاری از فیلم‌های متوسط ابرقهرمانی نیز در رده‌های پایین‌تری قرار می‌گیرد. این فیلم با کمترین خلاقیت و جسارت ساخته شده و نتوانسته حتی انتظارات حداقلی را برآورده کند. بسیاری از مخاطبان امروز، به دنبال تجربه‌هایی هستند که نه تنها آن‌ها را سرگرم کند، بلکه به فکر وا دارد، احساساتشان را برانگیزد و تا مدت‌ها پس از تماشای فیلم، در ذهنشان باقی بماند. The Fantastic Four: First Steps هیچ یک از این ویژگی‌ها را ندارد. این فیلم نه تنها به یک اثر هنری بدل نمی‌شود، بلکه حتی به عنوان یک محصول سرگرم‌کننده صرف نیز نمی‌تواند خود را مطرح کند. اینجاست که باید به سختی از سازندگان این فیلم پرسید: آیا واقعاً به چیزی که ساخته‌اید، افتخار می‌کنید؟ یا صرفاً به این فکر بوده‌اید که چگونه از نام یک فرنچایز محبوب، بیشترین سود مالی را کسب کنید؟
البته شاید برخی از مخاطبان، صرفاً به دلیل علاقه به بازیگر محبوب‌شان در نقش یک قهرمان، یا صرفاً برای تماشای یک فیلم اکشن بزن بزن و ابرقهرمانی، حاضر به تماشای این اثر باشند. این گروه از تماشاگران، ممکن است به دنبال عمق داستان یا پیچیدگی شخصیت‌پردازی نباشند و صرفاً بخواهند چند ساعت از واقعیت فرار کنند. اما حتی برای این دسته از مخاطبان نیز، فیلم‌های به مراتب بهتری وجود دارد که می‌توانند نیاز آن‌ها به سرگرمی را برآورده سازند. The Fantastic Four: First Steps حتی در این زمینه نیز شکست می‌خورد؛ چرا که اکشن‌های آن نیز به دلیل کلیشه‌ای بودن و عدم نوآوری، به سرعت خسته‌کننده می‌شوند.
واقعاً نمی‌توان دیدن چنین فیلمی را به کسی توصیه کرد. شاید برای یک بار دیدن و صرفاً برای اینکه بفهمید چگونه می‌توان یک فیلم بد ساخت، و یا به عنوان نمونه‌ای از اینکه یک فرنچایز محبوب (یک کمیک محبوب) چگونه می‌تواند به ورطه‌ی سقوط کشانده شود، مفید باشد؛ اما واقعاً صدها فیلم به مراتب بهتر برای دیدن وجود دارد. فیلم‌هایی که هم از لحاظ داستانی غنی‌ترند، هم شخصیت‌های جذاب‌تری دارند و هم از لحاظ هنری و فنی در سطح بالاتری قرار گرفته‌اند. حتی تماشای فیلم‌هایی مانند Naked Gun (که یک کمدی پر از خلاقیت است) برای یک خنده‌ی از ته دل، یا Eden (برای تجربه‌ای عمیق و تفکربرانگیز) بسیار واجب‌تر از تماشای چنین اثری است. این فیلم نه تنها یک فرصت از دست رفته برای Fantastic Four است، بلکه به عنوان یک درس عبرت در تاریخ سینمای ابرقهرمانی باقی خواهد ماند؛ درسی که نشان می‌دهد تنها نام و برند، ضامن موفقیت یک فیلم نیست.
جمع‌بندی نهایی: زنگ خطر برای ژانر ابرقهرمانی
فیلم The Fantastic Four: First Steps در نهایت نه تنها یک فیلم ناامیدکننده، بلکه زنگ خطری برای ژانر ابرقهرمانی است. ژانری که در سال‌های اخیر با موفقیت‌های چشمگیر و نوآوری‌های فراوان، دل میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان ربوده است. این فیلم نشان می‌دهد که حتی با وجود بودجه‌های هنگفت، جلوه‌های ویژه‌ی قابل قبول و نامی آشنا در پشت اثر، فقدان یک داستان‌سرایی خلاقانه، شخصیت‌پردازی عمیق و کارگردانی با بینش، می‌تواند یک پروژه‌ی بزرگ را به سمت شکست حتمی سوق دهد. The Fantastic Four: First Steps به وضوح نشان می‌دهد که فرمول‌های کهنه و کلیشه‌های نخ‌نما شده، دیگر نمی‌توانند در بازار رقابتی و پویای امروز سینما جایی داشته باشند. مخاطبان امروز، باهوش‌تر و باسلیقه‌تر از آنند که به صرف وجود چند قهرمان با لباس‌های فانتزی و چند صحنه‌ی اکشن پر زرق و برق، سرگرم شوند. آن‌ها (یا حداقل بیشتر آن‌ها، یا بی‌رحمانه‌اش، دسته‌ای از آن‌ها) به دنبال عمق، معنا و ارتباط عاطفی با شخصیت‌ها و داستان هستند.
این فیلم نتوانسته هیچ کدام از این انتظارات را برآورده سازد. بازیگران، علیرغم تلاش‌هایشان، در نقش‌هایشان غرق نمی‌شوند و ارتباط واقعی با یکدیگر و مخاطب برقرار نمی‌کنند. موسیقی متن به کلی فراموش‌شدنی است و کارگردانی نیز فاقد هرگونه امضا یا خلاقیت خاصی است. تنها چیزی که باقی می‌ماند، مجموعه‌ای از تصاویر متحرک است که بدون هیچگونه انسجام یا هدف مشخصی، یکی پس از دیگری به نمایش درمی‌آیند. فیلم The Fantastic Four: First Steps باید به عنوان یک درس عبرت برای استودیوهای فیلمسازی و خالقان آثار ابرقهرمانی تلقی شود. درسی که می‌گوید تنها نام یک فرنچایز محبوب یا پتانسیل بالای گیشه، نمی‌تواند جایگزین یک فیلمنامه‌ی قوی، شخصیت‌پردازی‌های معقول و یک کارگردانی خلاقانه باشد. برای حفظ جذابیت و پویایی ژانر ابرقهرمانی، نیاز به ریسک‌پذیری، نوآوری و احترام به هوش و سلیقه‌ی مخاطب بیش از پیش احساس می‌شود. امید است که گام‌های بعدی در این مسیر، با تدبیر و خلاقیت بیشتری برداشته شود تا شاهد آثاری باشیم که نه تنها سرگرم‌کننده‌اند، بلکه جایگاه خود را در تاریخ سینما به عنوان آثاری ماندگار و ارزشمند تثبیت می‌کنند، نه اینکه صرفاً به عنوان یک قدم اول اشتباه و فراموش‌شدنی به یاد آورده شوند.
امتیاز فیلم: ۶ از ۱۰
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید