ارسال دیدگاه
امروز: شنبه , ۱ آذر , ۱۴۰۴
X
فیلم Train Dreams با هنرنمایی جوئل اجرتون و فلیسیتی جونز توانسته نمرات بسیار خوبی از منتقدان بگیرد.
فیلم Train Dreams اثری به کارگردانی کلینت بنتلی است و خود او به‌همراه گرگ کوئدار فیلم‌نامه را بر اساس رمان سال ۲۰۱۱ نوشته دنیس جانسون اقتباس کرده است. در این فیلم، جول اجرتون در نقش اصلی حضور دارد و بازیگرانی چون فیلیسیتی جونز، کلیفتون کالینز جونیور، کری کاندن و ویلیام اچ میسی او را همراهی می‌کنند.
داستان فیلم درباره رابرت گرینییر است؛ هیزم‌شکنی که برای ساخت مسیر راه‌آهن در سراسر آمریکا کار می‌کند و همین باعث می‌شود مدت‌های طولانی از همسر (فیلیسیتی جونز) و دختر کوچکش دور بماند. او در دل جهانی که با سرعت در حال تغییر است، گرفتار حس بی‌جایی، تنهایی و تلاش برای حفظ معنای زندگی می‌شود. فیلم نگاهی انسانی به مردی دارد که میان پیشرفت صنعتی و فروپاشی زندگی خانوادگی‌اش گیر افتاده است.
منتقدان بر این باور هستند که فیلم Train Dreams یک تأمل زیبا درباره آمریکا است که جول اجرتون با یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های خودش، بار اصلی را به دوش می‌کشد. این فیلم ابعاد اسطوره‌ای به خود می‌گیرد، در حالی‌که ظرافت احساسی صمیمانه‌اش را حفظ می‌کند.
تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۱۴۶ نقد برای فیلم Train Dreams منتشر شده که امتیاز ۹۵ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۳۹ از صد برای این فیلم به ثبت رسیده که بر اساس ۸۸ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است. در ادامه نظر منتقدان درباره این فیلم را مشاهده می‌کنید.
نظر منتقدان درباره فیلم Train Dreams
راتن تومیتوز | ۱۴۶ نقد – امتیاز ۹۵ درصدمتاکریتیک | ۳۹ نقد – امتیاز ۸۸ از صد
«۱۰۰/۱۰۰ – The Hollywood Reporter | منتقد: دیوید رونی»
گذر زمان در فیلم روح‌مند کلینت بنتلی براساس رمانک دنیس جانسون، یعنی فیلم Train Dreams، به‌نوعی هم روان و هم ناهموار است. زمان جاری می‌شود، یا آرام می‌گذرد، یا تلوتلو می‌خورد؛ از لحظات شادی، شوک، کشف، تنهایی یا غم و اندوه ویرانگر عبور می‌کند؛ اما به همان اندازه از تجربه‌های ظاهراً عادی‌ای می‌گذرد که فقط وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، اهمیت حقیقی‌شان آشکار می‌شود.
«۱۰۰/۱۰۰ – RogerEbert.com | منتقد: برایان تالریکو»
فیلم Train Dreams که یک مطالعه شخصیتی از تولد تا مرگ است، تأملی است بر زیبایی همه چیز و همه کس؛ اینکه چگونه به زمین و به کسانی که پیش از ما روی آن گام گذاشته‌اند، پیوند خورده‌ایم.
«۱۰۰/۱۰۰ – Slashfilm | منتقد: کریس اوانجلیستا»
برخی فیلم‌ها از همان آغاز شما را درگیر می‌کنند و فیلم Train Dreams یکی از آن‌هاست، همین که فیلم سفرش را شروع کرد، حس کردم فوراً با آن همراه شده‌ام؛ غرق و تقریباً هیپنوتیزم شده. دلم نمی‌خواست تمام شود.
«۹۱/۱۰۰ – The A.V. Club | منتقد: جیکوب اولر»
فیلم Train Dreams تنها با ۹۵ دقیقه قبل از تیتراژ، به اندازه یک داستان کوتاه خوب، موجز، قابل‌دسترس و تأثیرگذار است.
«۹۰/۱۰۰ – Variety | منتقد: پیتر دبروژ»
اینکه تأثیر ترِنس مالیک در فیلم احساس می‌شود، به این معنا نیست که بنتلی زبان بصری خود برای روایت داستان گرینییر را پیدا نکرده است. در برخی لحظات، فیلم Train Dreams تقریباً شبیه یک پتوی تکه‌دوزی‌شده است؛ از آن جهت که قطعاتش در کنار هم می‌نشینند، و صداها و تصاویر خاصی برای لحظه‌ای کوتاه، تقریباً ناخودآگاه، از ذهن می‌گذرند، تا بعدتر پژواک آن‌ها شنیده شود.
«۹۰/۱۰۰ – Collider | منتقد: راس بونیم»
فیلم Train Dreams بدون شک یکی از خارق‌العاده‌ترین فیلم‌های سال است؛ از آن دسته آثاری که مدت‌ها پس از پایان تیتراژ، در ذهن و قلب شما باقی می‌ماند.
«۸۳/۱۰۰ – IndieWire | منتقد: رایان لاتانزیو»
با کمترین عناصر داستانی و طراحی صحنه، جایی که بیشتر فیلم در پهنه‌های باز طبیعت می‌گذرد، بنتلی فیلمی ملتمسانه و تأثیرگذار ساخته است که درباره ارزشمند بودن هر لحظه سخن می‌گوید.
«۸۰/۱۰۰ – The Guardian | منتقد: پیتر بردشاو»
گرگ کوئدار رمان ۲۰۱۱ نوشته دنیس جانسون را اقتباس کرده است؛ کارگردان کلینت بنتلی است و آن‌ها فیلمی خوش‌ساخت و عمیقاً احساس‌شده خلق کرده‌اند که آشکارا از تأثیرات ترنس مالیک بهره می‌برد؛ چه در زاویه‌های پایین دوربین، چه در ترکیب‌بندی‌های غروب آفتاب، چه در نریشن‌ها و چه در آشکار ساختن زیبایی‌های چشم‌نواز مناظر آمریکایی.
«۸۰/۱۰۰ – IGN | منتقد: کارلوس مورالس»
فیلم Train Dreams یک وسترن روستایی آرام اما تأثیرگذار است که زندگی مردی را در گذر سال‌ها دنبال می‌کند. جول اجرتون و فیلیسیتی جونز فوق‌العاده‌اند، فیلم‌برداری آدولفو ولازو خیره‌کننده است و کارگردانی کلینت بنتلی بسیار دقیق‌تر و سنجیده‌تر از چیزی است که از فیلم‌سازی با تعداد آثار اندک انتظار می‌رود.
«۶۳/۱۰۰ – Slant Magazine | منتقد: دیوید روب»
اسطوره‌سازی فیلم به‌طرز دلنشینی سنجیده است و نگاهی صادقانه و جذاب به داستان آمریکایی ارائه می‌دهد.
«۶۰/۱۰۰ – Screen Rant | منتقد: مای عبدالباکی»
در برخی لحظات، فیلم عمیقاً جذب‌کننده است، اما پیچیدگی‌هایش ممکن است در تکرار و جابه‌جایی میان نکات مختلف گم شود. فیلم‌برداری چشمگیر و تأملات فلسفی نمی‌توانند کاملاً جبران‌کنند این روند بیش از حد کند باشند که به لحظات مهم زندگی اشاره می‌کند، اما آن‌ها را بیشتر نمی‌کاود.
دانلود آهنگ
دیدگاهتان را بنویسید