ارسال دیدگاه
امروز: چهارشنبه , ۱۹ آذر , ۱۴۰۴
X
پس از به شهرت رسیدن وینس گیلیگان با سریالهای تحسینشدهایی مانند Breaking Bad و Better Call Saul، سریال Pluribus نخستین تلاش او برای ورود به ژانر علمیتخیلی است. Pluribus رکوردهای استریم در سرویس Apple TV را جابهجا کرد و حتی تعداد تماشاگران Severance را نیز پشت سر گذاشت. از جایی که این سریال یک داستان غیراقتباسی و جدید را روایت میکند، بخش بزرگی از جذابیت آن به حدسهای بینندگان برمیگردد.
بااینکه برخی از دنبالکنندگان احساس کردند که پس از دو قسمت ابتدایی سریال که سکان کارگردانی آنها در دستان وینس گیلیگان بود، ریتم روایت داستان تا حد زیادی کند شده است، اما اپیزود پنجم خلاف این موضوع را ثابت کرد. درحالی که نمیتوان ادامه ماجراجویی کارول را حدس زد، گیلیگان بهتازگی نگاهی جالب به فیلمهایی انداخته است که الهامبخش Pluribus بودهاند.
وینس گیلیگان فهرستی از ده فیلم، همراه با توضیحاتی درباره چگونگی الهام گرفتن از این آثار را در اکانت Letterboxd خود منتشر کرده است. از فیلمهای شناختهشده ژانر وحشت گرفته تا آثار کالت کلاسیک، این ده فیلم الهامبخش نویسندگان سریال Pluribus بودهاند.
After Life – ۱۹۹۸
After Life تنها یکی از دو فیلمی در لیست وینس گیلیگان محسوب میشود که او تا به امروز آنها را تماشا نکرده است، اما همچنان تاثیرش را بر روی سریال Pluribus میتوان مشاهده کرد. گیلیگان برای مدتها علاقهمند به داستان After Life بوده، انسانهایی که مدت زمان زیادی از مرگ آنها نمیگذرد، باید یک خاطره را انتخاب کنند که تا ابد همراهشان باشد، سپس یک با یک راهنما همراه میشوند تا آن خاطره را پیش از رفتن به مرحله بعدی بازسازی کنند.
حتی بدون تماشای After Life، میتوان متوجه ارتباط این دو اثر با یکدیگر شد. شخصیتهای متصل در Pluribus، در تمام خاطراتی را که تاکنون با هم داشتهاند شریک هستند که درست برعکس فیلم After Life عمل میکند. طبق صحبتهای گیلیگان، همین تضاد DNA احساسی سریال را شکل داده است.
Defending Your Life – ۱۹۹۱
Defending Your Life که نویسندگی، کارگردانی و نقشآفرینی آن برعهده آلبرت بروکس بود، داستانی منحصر به فرد را درباره جهان پس از مرگ و ترسهایی که به افراد مختلف اجازه رفتن به مرحله بعد را نمیدهند را روایت میکند. بروکس نقشآفرینی یک شخصیت بداخلاق و مضطرب را برعهده دارد که در بین افرادی شاد و با اعتماد به نفس بالا گیر افتاده، ویژگیهایی که وینس گیلیگان نیز در سریال Pluribus از آنها استفاده کرده است.
نحوه به تصویر کشیدن فیلم از یک شهر آرمانی پر از غذاهای مختلف و آرام نیز در Pluribus استفاده شده است. گیلیگان از این ایده که بهشت واقعی باید پر از وعدههای غذایی آرامشبخش باشد استقبال و از آن در جهان سریالش استفاده کرد.
Invasion Of The Body Snatchers – ۱۹۵۶
درحالی که نسخه بازسازی شده سال ۱۹۷۸ میلادی بیشتر به عنوان نسخه محبوبتر Invasion Of The Body Snatchers شناخته میشود، گیلیگان نسخه اصلی که در سال ۱۹۵۶ منتشر شده را در لیست خود قرار داده است. این فیلم باعث شد تا او درباره سرقت روح فکر کند و این مسئله مطرح شود که شاید دلایلی برای پذیرفتن تسلیم کردن فردیت در برابر یک جمع بزرگ وجود داشته باشد.
این ویژگی بر روی شخصیتهای متصل در سریال Pluribus تاثیر گذاشته است، کاراکترهایی که خاطرات و تجربهها را با یکدیگر شریک میشوند بدون اینکه آسیبی به آنها وارد شود. این المان به وینس گیلیگان اجازه داد تا به شکلی جذاب و تماشایی به آگاهی جمعی بپردازد و داستان را جلو ببرد.
The Omega Man – ۱۹۷۱
رمان I Am Legend نوشته ریچارد ماتسون، الهامبخش چندین اقتباس سینمایی بوده که مشهورترین آن را میتوان نسخه سال ۲۰۰۷ میلادی با نقشآفرینی ویل اسمیت دانست. اما گیلیگان فیلم The Omega Man با بازی وینسنت پرایس را خالصترین اقتباس از این رمان میداند، زیرا ماتسون در نگارش فیلمنامه نیز نقش داشته است.
دیالوگ “همه اطرافیانم تغییر کردهاند و من باید راهی برای برگرداندن آنها به حالت قبل پیدا کنم” دیالوگی است که گیلیان در واکنش کارول نسبت به شخصیتهای متصل از آن الهام میگیرد. تا به این لحظه از داستان، او تنها یکی از ۱۲ فردی است که به دیگر کاراکترها متصل نیست و با جمعی روبهرو شده است که نیت واقعی آنها را نمیداند.
The Quiet Earth – ۱۹۸۵
فیلم نیوزلندی The Quiet Earth یکی از شاهکارهای فراموششده به شمار میرود که توسط گوردون اسمیت، متخصص فیلمهای خارجی اتاق نویسندگان، به گیلیگان معرفی شد. داستان حولمحور سه شخصیت جریان دارد که پس از بیدار شدن، متوجه میشوند پس از یک اتفاق مرموز تنها انسانهای باقیمانده بر روی زمین هستند. نحوه به تصویر کشیدن تنهایی و اضطراب از جمله ویژگیهایی بودند که گیلیگان را علاقهمند به این فیلم کردند.
درحالی که شخصیت کارول به طور فیزیکی، حداقل تا اپیزود پنجم تنها نیست، اما احساس تنهایی عمیقی دارد زیرا یکی از معدود افراد غیرمتصل است و به تنهایی برای بازگرداندن اوضاع به شرایط عادی تلاش میکند.
The Shining – ۱۹۸۰
رد پای فیلم The Shining در سینمای وحشت به اندازهای محکم است که کمتر فیلم یا سریالی را میتوان پیدا کرد که به این اثر اشارهای نداشته باشد. گیلیگان نیز یک ادای احترام به این ساخته اسنتلی کوبریک در سریال Pluribus قرار داده است. در اپیزود اول، بچههای همسایه مرموزی که از کارول استقابل میکنند، اشارهای به دوقلوی نمادین The Shining محسوب میشوند.
در لایههای ظریفتر، کارول ویژگیهایی از کاراکتر جک تورنس را نیز به همراه دارد، یک نویسنده الکلی که مدت زمان زیادی را به تنهایی سپری میکند، ترکیبی ناپایدار که ذهن او را شکل میدهد. گیلیگان اشاره میکند که نقشآفرینی جک نیکلسون از همان ابتدا او را ناپایدار نشان میدهد و او از رویکردی مشابه در فلشبکهای Pluribus استفاده میکند، جایی که کارول حتی پیش از اتفاقات سریال نیز با افسردگی دست و پنجه نرم میکرد.
The Thing – ۱۹۸۲
هیولاهایی که در میان انسانها پنهان میشوند، یکی کلیشههای ژانر به شمار میرود و ونس گیلیگان برای پایانبندی The Thing احترام زیادی قائل است. تنش همراه با پارانویا و وجود حس بیاعتمادی در داستان، الهامبخش گیلیگان برای طرح کردن سوالهایی مشابه در Pluribus بوده است.
سریال Pluribus این موضوع را بررسی میکند که مسائلی یک انسان را تعریف میکنند، آیا این موضوع صرفا شکل فیزیکی است یا موارد عمیقتری مانند اراده آزاد نیز در شکلگیری آنها تاثیر دارد. در Pluribus مرز میان شخصیتهای متصل و غیرمتصل کمرنگ میشود. گیلیگان از این موضوع استفاده میکند تا به موضوعاتی مانند هویت، اعتماد و خودمختاری بپردازد و یکی از کلیشههای ژانر وحشت را به بهترین شکل ممکن به موضوعی انسانی تبدیل کند.
The Truman Show – ۱۹۹۸
ونس گیلیگان با شرم خجالت این موضوع را تایید میکند که تا به امروز فرصت تماشای فیلم کلاسیک The Truman Show را پیدا نکرده، اما جزئیات فیلم به خصوص پایانبندی فوقالعاده آن، به اندازهای تاثیرگذار هستند که آنها را بهخوبی میشناسد. کاراکتر ترومن در دنیایی شاد و آرمانی زندگی میکند، اما هیچ اختیاری بر روی سرنوشت خود ندارد، موضوعی که در Pluribus نیز به آن اشاره میشود.
شخصیت کارول به نظر تنها کسی در جهان سریال است که نگرانیهایی درباره اراده آزاد و فردیت دارد. حتی اگر خود وینس گیلیگان The Truman Show را تماشا نکرده باشد، نویسندگان سریال Pluribus قطعا از طرفداران این ساخته پیتر ویر هستند.
They Live – ۱۹۸۸
فیلم They Live به کارگردانی جان کارپنتر که با اقتباس از کمیکبوکی به همین نام ساخته شده، روایتگر داستان مردی است که به طور اتفاقی عینکی را پیدا میکند که با استفاده از آن بیگانگانی را میبیند که به صورت پنهانی کنترل جامعه را در دست گرفتهاند. بااینکه در Pluribus کارول از حضور شخصیتهای متصل اطلاع دارد، قرار گرفتن او در مقابل یک جامعه بزرگ یادآور مبارزه شخصیت اصلی در They Live است.
ناامیدی کارول به خاطر این موضوع است که او تنها شخصیت غیرمتصل سریال محسوب میشود و میخواهد تا در جهانی آزاد زندگی کند. این مقاومت تک نفره در مقابل نیرویی قدرتمند، بخش بزرگی از داستان سریال Pluribus را شکل میدهد.
Village Of The Damned – ۱۹۶۰
داستان فیلم Village Of The Damned از جایی آغاز میشود که در روستای کوچک و آرام میدویچ، همه ساکنان به طور ناگهانی برای چند ساعت بیهوش میشوند و هیچکس علت آن را نمیداند. بعد از مدتی کوتاه، کودکانی با موهای بور و قدرتهای ماورایی به دنیا میآیند. گیلیگان میگوید که هنگام نوشتن قسمت اول Pluribus بارها به این فیلم فکر کرده و موضوعاتی مانند بیهوشی جمعی، تلهپاتی و رفتارهای هماهنگ را با الهام از این فیلم به سریال خودش اضافه کرده است.
این ویژگی به شکلگیری موضوع Joined کمک زیادی کرد، موجوداتی که ظاهر انسانی دارند اما از درون بیگانهاند. ترکیب آشنا از نظر ظاهری با تهدید پنهان در فیلم Village Of The Damned، یکی از المانهای مهم Pluribus محسوب میشود که با الهام از ساخته ولف ریلا ساخته شده است.
منبع: ScreenRant
دانلود آهنگ
دیدگاهتان را بنویسید