چه عواملی بر طول عمر تأثیرگذارند؟
اگرچه خانم برانیاس معتقد بود که عواملی، چون نظم، آرامش و ارتباطات مثبت با خانواده و دوستان نقش کلیدی در طول عمر او داشته‌اند، دانشمندان می‌گویند پاسخ‌ها شاید پیچیده‌تر از این موارد باشد.
به گزارش رادیوفردا، ریچارد فاراگر، استاد زیست‌پیری‌شناسی در دانشگاه برایتون که بر روی فرآیند پیری بیولوژیک مطالعه می‌کند، می‌گوید: «علی‌رغم نظریات مردمی، ما نمی‌توانیم به سادگی نسخه‌ای واحد برای طول عمر تجویز کنیم. در واقعیت، شانس و ویژگی‌های ژنتیکی عوامل مؤثری هستند که نمی‌توان نادیده گرفت.»
ماریا برانیاس موررا، پیرترین فرد جهان که اخیراً در ۱۱۷ سالگی درگذشت
او در ادامه اضافه می‌کند که «تنها به این دلیل که فردی سیگار می‌کشد و عمر طولانی دارد، نمی‌توان گفت سیگار کشیدن عادت سالمی است.»
به گفتهٔ فاراگر، دو نظریه اصلی وجود دارد که به توضیح دلایل طول عمر فراتر از ۱۰۰ سال می‌پردازند: اولین نظریه بر این باور است که برخی افراد به سادگی خوش‌شانس هستند، در حالی که نظریه دوم به ویژگی‌های ژنتیکی خاصی اشاره دارد که افراد را برای عمر طولانی‌تر آماده می‌سازد.
فاراگر تأکید می‌کند که «هر دو نظریه به یک هشدار مشابه منجر می‌شوند: هرگز و هرگز از یک سالمند نکات سلامتی و سبک زندگی نگیرید.»
این استاد زیست‌پیری‌شناسی، بیان می‌کند که «اغلب سالمندان فعالیت بدنی چندانی ندارند و رژیم غذایی‌شان نیز ممکن است ناسالم باشد. این موضوع در تضاد با شواهد همه‌گیرشناسی فراوانی است که نشان می‌دهد ورزش منظم و تغذیه سالم می‌توانند به افزایش طول عمر سالم کمک کنند.»
به عنوان مثال، تحقیقات نشان داده‌اند که سیگار نکشیدن، ورزش کردن، مصرف متعادل الکل و خوردن پنج وعده میوه و سبزی در روز می‌تواند تا ۱۴ سال به طول عمر اضافه کند.
پروفسور دیوید جمز، ژنتیک‌شناس در کالج دانشگاهی لندن، نیز به اهمیت شانس در طول عمر اشاره می‌کند و می‌گوید اگر چه جنسیت عامل مهمی در طول عمر است و زنان به طور کلی کندتر از مردان پیر می‌شوند، اما شانس و نوسانات طبیعی در نرخ پیری نقش مهم‌تری بازی می‌کنند.
وی افزود: «مطالعهٔ ما بر روی کرم‌های لوله‌ای که تنها چند هفته زندگی می‌کنند نشان می‌دهد که در شرایط ژنتیکی و شرایط نگهداری کاملاً یکسان نیز برخی از کرم‌ها ۱۰ روز و برخی دیگر حدود ۳۰ روز زندگی می‌کنند.»
دیوید سینکلر، مدیر مرکز بین‌المللی طول عمر، بر اهمیت پیشرفت‌های بهداشتی و درمانی در بهبود امید به زندگی تأکید می‌کند و می‌گوید: «از حدود ۱۰۰ سال پیش، ما شاهد پیشرفت‌های عظیمی در امید به زندگی بوده‌ایم که بیشتر به دلیل واکسیناسیون و آب پاک بوده است.»
وی افزود: «آنچه که ما طی ۲۰ سال گذشته داشته‌ایم و طی ۲۰ سال آینده خواهیم دید، تمرکز مشابهی در مورد سن بالا است، که شامل بهبود واکسن‌ها برای آنفلوانزا و زونا، استاتین‌ها و دیگر دارو‌ها است که به افزایش امید به زندگی در میان افراد مسن کمک خواهد کرد.»
