ارسال دیدگاه
امروز: جمعه , ۷ شهریور , ۱۴۰۴
X
کمدی، خانواده و کمی هم فضای انسانی. آیا این‌ها برای ساخت یک اثر جذاب و موفقِ سینمایی کافی است؟ آیا صرفا اضافه کردنِ چند بخش بامزه به فیلم می‌تواند آن را به فُرم جذابیت و سرگرمی نزدیک کند؟ این‌ها سوالاتی است که فیلمسازِ Everything’s Going to Be Great از خود نپرسیده است. شاید به همین دلیل است که فیلمی بسیار پیش و پا افتاده و حتی ضعیف را تحویل ما داده است. اثری که کمدی نیست اما تلاش می‌کند که باشد. خانوادگی نیست اما دست و پا می‌زند که باشد! Everything’s Going to Be Great قطعا یک اثر ضعیف است که حتی برایان کرانستون بزرگ هم نتوانسته آن را نجات دهد.
فیلم Everything’s Going to Be Great محصول سال ۲۰۲۵، یک کمدی-درام آمریکایی به کارگردانی جان اس. بیرد و نویسندگی استیون راجرز است که داستان خانواده‌ای به نام اسمارت را روایت می‌کند که درگیر رویاهای بزرگ، چالش‌های زندگی و روابط خانوادگی هستند. داستان در سال ۱۹۸۹ در آکرون، اوهایو آغاز می‌شود. خانواده اسمارت شامل بادی (برایان کرانستون) و میسی (آلیسون جنی)، والدینی با رویاهای بزرگ در زمینه تئاتر محلی و دو پسرشان، لستر (بنجامین اوان آینزورث) و دریک (جک چمپیون) است. بادی و میسی یک تئاتر محلی را اداره می‌کنند و زندگی‌شان پُر از بی‌ثباتی مالی و جا به جایی‌های مداوم است. بادی، مردی جاه‌طلب و خوش‌بین، رویای گسترش فعالیت تئاتری خود را دارد و امیدوار است روزی به شهرهای بزرگ‌تر مانند میلواکی یا حتی نیویورک راه پیدا کند. میسی، زنی مذهبی و مسئول، ستون اصلی خانواده است که سعی می‌کند تعادل را حفظ کند، اما اغلب از جاه‌طلبی‌های بی‌وقفه بادی و بی‌توجهی او به نیازهای عاطفی‌اش خسته می‌شود. در همین نیم پرده اول کارگردان سعی می‌کند خانواده‌ای عجیب و در عین حال خاص را به تصویر بکشد. اما چیزی که ما با آن مواجه هستیم، چند کاراکتر بی هویت هستند که به هیچ وجه موفق نمی‌شود مخاطب را همراه خود کنند. مثلا در سکانس ابتدایی پدر به همراه پسر در دفتر مدیر مدرسه نشسته است. بحث بسیار بی‌ربط و غیر سینمایی است. فیلمساز سعی می‌کند با دیالوگ‌های نه چندان جذاب، کمدی بسازد. پسر خانواده که بازی بسیار بدی هم دارد، تلاش می‌کند با فن بیان خود این کمدی را جذاب‌تر و دیدنی‌تر کند اما همین تلاش، جذابیت اثر را کم می‌کند. هیچ چیز خنده‌داری روی صحنه نیست. فیلمساز ترکیبی از کمدی جنسی و کمدی تینجری را به اثرش اضافه کرده تا شاید بتواند خنده‌ای از مخاطب بگیرد. تلاش‌ها همه بی‌فایده است و در همان سکانس ابتدایی فیلمساز مشخص می‌کند که کمدی بلد نیست. همین بلد نبودن می‌توانست در نیم پرده اول آرام آرام به درام خانوادگی تبدیل شود. اما نه! فیلمنامه هربار تلاش می‌کند در هر صحنه و در هر دیالوگ یک کمدی داشته باشد. نمی‌تواند اما هی دست و پا می‌زند. این‌ها درنهایت اثر را لوس و بی مزه می‌کنند. گویی فیلمساز دارد حد مخاطب را تست می‌کند. گویی خودش را به آب و آتش می‌زند تا حتی یک خنده از مخاطب بگیرد. موفق نمی‌شود! مسئله بعدی در این است که سینما و هر اثر هنری بر پایه تعلیق شکل گرفته است. بر پایه همراه شدن. کاراکتر به هیچ دردی نمی‌خورد اگر نتواند مخاطب را همراه خود کند. او را بخشی از فضای فیلم کرده و قصه را با او شریک شود. در Everything’s Going to Be Great ما چنین تعلیقی را حس نمی‌کنیم. آیا خانواده دچار مشکل مالی است؟ به ما چه! آیا آن‌ها موفق شدند در یک نمایش بزرگ اجرا داشته باشند؟ چقدر برای مخاطب اهمیت دارد؟ این عدم همراهی مخاطب با فیلم به دلیل شخصیت‌هایی است که هویت ندارند. پدر تیپیکال است، مادر نقش همیشگی و تیپِ مادر را ایفا می‌کند و دو کاراکتر پسر بسیار بد هستند. مخصوصا پسر کوچک‌تر با بازی بسیار بد و اُور اکتی که تلاشش برای جذابیت، کاملا برعکس عمل کرده است.
نکته جالب توجهی که حتی منتقدان فرنگی هم به آن اشاره نکرده‌اند، نوع روایت قصه این فیلم است که باگ‌های بسیاری دارد. در همان سکانس اولیه پسر با دوستان خیالی خود صحبت می‌کند. دوستان خیالی که همگی بازیگران بزرگ تاریخ نمایش هستند. داشتن دوست خیالی برای چنین پسر پیش فعالی اصلا هم عجیب نیست اما مشکل در این است که فیلم POV او نیست. مگر می‌شود قصه‌ای که نوع روایت سوم شخص جمع را انتخاب کرده، برای یک کاراکترش این اهمیت را قائل باشد که هرگاه دلش خواست قصه را POV او کند؟ آن‌هم به صورت فانتزی! اگر نویسنده چنین قصدی داشت باید نوع روایت را اول شخص کرده و داستان را از منظر پسر روایت می‌کرد. حال از طریق این نوع روایت می‌شد همراه پسر شده و با دوستان خیالی او ملاقات کرد. بحث بعدی پیرامون همین پسر، رابطه او با پدر است. گویا این دو از طریق هنر به هم وابستگی زیادی دارند و دیگر پسر خانواده به دنیای نمایش علاقه‌ای ندارد. همین رابطه پدر و پسری می‌توانست بیس کل فیلم باشد اما در چند صحبت بسیار ساده و تیپیکال همه‌چیز تمام شد. پدر مُرد و مرگ او هیچ حسی را از مخاطب درگیر نکرد. زندگی پسر هم بعد از مرگ پدر، چندان غمگین نبود. یعنی می‌بایست فقدان پدر به لحاظ روانی و دراماتیک تاثیر بسیاری بر روی پسر می‌داشت اما چنین اتفاقی نیفتاد.
به جز بازی خوب برایان کرانستون و آلیسون جنی این فیلم هیچ چیزی ندارد. روایت کند و داستانی بسیار معمولی است. تکنیک دوربین ساده است و تلاشی برای فُرم دار بودن نکرده است. فضای شهر، هویت خود را مدیون پرده سبز و ماشین‌های قدیمی است وگرنه شهر هویت واقعی ندارد. فضا، بخشی از هویت فیلم نیست و در روند قصه تاثیری ندارد. فیلم می‌گوید دهه ۸۰ من می‌گویم ۲۰۲۰ چه فرقی دارد وقتی که زمان بخشی از هویت فیلم نیست و تا پایان هم تبدیل به هویت نمی‌شود. فیلمنامه همان‌طور که در بخش بالا اشاره کردم اصلا خوب نیست. دیالوگ نویسی‌های ابتدایی که تلاش می‌کنند کمدی باشند، قصه‌ای که اصلا مهم نیست، کاراکترهایی که هویت ندارند و بازیگران بزرگی همچون برایان کرانستون نیز موفق نمی‌شوند آن را جذاب کنند. فیلمساز خودش را کامل در اختیار فیلمنامه قرار داده و از خود هیچ تفکر مستقلی ندارد. در اصل او جهان بینی ندارد و هدفش تنها این بوده که فیلمی خانوادگی با چاشنی کمدی بسازد؛ خب قطعا که نتوانسته و همین عدم موفقیت از نداشتن جهان بینی می آید. از نداشتن فُرم خاصِ سینمایی.
فیلم Everything’s Going to Be Great بیش از آنکه یک اثر سینمایی باشد، شبیه به مجموعه‌ای از ایده‌های خام و به هم چسبیده است که هیچگاه فرصت پختگی پیدا نمی‌کنند. از همان دقایق آغازین مشخص است با اثری رو به رو هستیم که تنها به کمک نام‌های بزرگ بازیگرانش می‌خواهد تماشاگر را نگه دارد؛ اما حتی حضور برایان کرانستون هم نمی‌تواند ضعف بنیادی فیلمنامه و کارگردانی را پنهان کند. گفت و گوها بیش از حد تصنعی‌اند، شخصیت‌ها نه شبیه انسان‌های واقعی بلکه مانند عروسک‌هایی‌اند که صرفاً جملات نویسنده را ادا می‌کنند. فیلم مدام بین لحن‌های متناقض در نوسان است، یکجا می‌خواهد کمدی خانوادگی باشد، چند دقیقه بعد ناگهان ادعای درام جدی پیدا می‌کند و سپس با صحنه‌هایی بی‌معنا به سمت فانتزی می‌رود. این آشفتگی نه تجربه‌ای متنوع، بلکه کابوسی بی‌جهت می‌سازد که مخاطب را خسته و گیج رها می‌کند. فیلم ادعا دارد درباره خانواده، عشق، هویت و حتی مرگ حرف می‌زند، اما هیچ‌کدام را جدی نمی‌گیرد. همه مضامین فقط در حد اشاره‌های سطحی باقی می‌مانند. Everything’s Going to Be Great تلاشی برای ساخت کمدی – خانوادگی است. تلاشی که با یک شکست بزرگ پایان می‌یابد.
نمره نویسنده به فیلم: ۲ از ۱۰
دانلود آهنگ
طراحی و اجرا :
وین تم
هر گونه کپی برداری از طرح قالب یا مطالب پیگرد قانونی خواهد داشت ، کلیه حقوق این وب سایت متعلق به وب سایت تک فان است
دیدگاهتان را بنویسید