رازهای تاثیرگذار در اجابت دعا که نباید غفلت کنید

در آیه ۱۸۶ سوره بقره، خداوند متعال وعده اجابت دعاهای بندگان خود را می‌دهد و می‌فرماید که هنگامی که کسی از تو می‌پرسد، من نزدیکم و دعای دعاکننده‌ای که مرا بخواند، اجابت می‌شود. در این آیه، دو شرط اساسی برای اجابت دعا ذکر شده است. اولین شرط این است که دعا باید با صداقت باشد و دعاکننده واقعاً از خدا بخواهد و با زبان و قلبش هماهنگ باشد. دومین شرط این است که دعاکننده واقعاً به خدا نیاز داشته باشد و امیدش به اسباب عادی نباشد. این آیه به ما آموزش می‌دهد که دعا باید از قلب باشد و با ایمان و امید به خدا صورت گیرد تا اجابت شود. به زبان دیگر، اگر خواهش‌های ما صادقانه و با ایمان باشد، خدا پاسخگو خواهد بود.

ایسنا نوشت: در آیه ۱۸۶ سوره بقره آمده است «وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنیّ‌ِ فَإِنیّ‌ِ قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» هنگامی که بندگانم از تو سراغ مرا می‌گیرند، همانا من نزدیکم؛ دعای دعاکننده‌ای که مرا بخواند اجابت می‌کنم. در این آیه، خداوند متعال با مقید کردن وعده‌ی اجابت به «إِذا دَعانِ» اشاره دارد.این دعا دو شرط مهم را به ما گوشزد می‌کند:یکی اینکه دعا باید حقیقتاً دعا باشد. «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» مانند آن است که بگوییم: عالم را احترام کن در صورتی که عالم باشد. این جمله یعنی آن عالمی را احترام کن که حقیقتاً عالم باشد و به علم خود عمل کند. جمله‌ی «إِذا دَعانِ» نیز می‌فهماند که وعده‌ی اجابت در مورد دعایی است که حقیقتاً دعا باشد یعنی قلب دعاکننده‌ی آن با زبانش موافق باشد؛ چون دعای حقیقی آن دعایی است که قبل از زبان سر، زبان قلب و فطرت که دروغ در کارش نیست آن را بخواهد.دوم اینکه فرمود «دَعَانِ؛ مرا بخواند». دعایی وعده‌ی اجابت دارد که دعاکننده واقعاً آن را از خدا بخواهد؛ پس اگر کسی به زبان، خدا را خواند و در دل، امیدش به اسباب عادی و امور وهمی بود چنین کسی خدا را به دل نخوانده و شرط اجابت دعا را رعایت نکرده است.منبع: برگرفته از تفسیر المیزان.راضیه میرزاحیدری