راه حل‌های غیر قابل انکار برای تشخیص مهربانی و ریاکاری!
رمزگشایی از مهربانی و تشخیص مهربانی واقعی از جعلی در جوامع امروزی یک چالش است. تک فان، به عنوان یک منبع آموزشی از 8 رفتاری که کمک می‌کند مهربان‌های واقعی و غیرواقعی را تشخیص دهیم، صحبت می‌کند.
مهربانی واقعی عینا به یک نقش نیست و از داخل افراد می‌آید. مهربانان واقعی همدلی واقعی را از خود نشان می‌دهند و به مرزهای دیگران احترام می‌گذارند. آن‌ها به دنبال هدف مهربانی هستند و اعمال خود را، بر آن اساس انجام می‌دهند.
همچنین، مهربان‌ها به مرزهای دیگران احترام می‌گذارند و از آن‌ها خواهش نمی‌کنند که خودشان را برای کمک به دیگران فراموش کنند. آن‌ها در جوامع پرورش می‌یابند که ارتباطات حمایتگری دارند و به همه با احترام و همدلی رفتار می‌کنند.
به کلیات، مهربانان واقعی فراتر از نوک بینی خود می‌بینند و در انسانیت و روابط عمیق تفکر می‌کنند. این در برخورد با دیگران و درک از وضعیت‌های مختلف، آنان را به برهه‌های عمیقتری از مهربانی واقعی هدایت می‌کند.
تک فان-در جهانی که مهربانی دیدن از دیگران به اندازه دیدن اسب تک‌شاخ نادر یا امکان‌ناپذیر شده است، رمزگشایی از این احساس و تشخیص مهربانی واقعی و جعلی کار دشواری است.
به گزارش تک فان، تصور کنید در یک مهمانی هستید و همه دارند لبخند تحویل هم می‌دهند و با هم خوش‌وبش می‌کنند، از کجا می‌فهمید که چه کسی حقیقتا و اصالتا مهربان است و چه کسی صرفا دارد ادای مهربانی را در می‌آورد؟
نترسید با تک فان همراه شوید که 8 رفتاری که کمک می‌کند مهربان‌های واقعی و غیرواقعی را از هم تفکیک کنید با شما در میان بگذاریم.
1.در مهربانان واقعی همدلی طبیعی جریان دارد
مهربانی واقعی جعلی نیست و نمی‌توانید نقش مهربان‌ها را بازی کنید. مهربان‌ها دارای احساس همدلی هستند و این احساس از عمیق‌ترین جای وجود می‌آید. همدلی فقط این نیست که بدانید چه حرف‌هایی درست و غلط است، بلکه یعنی پیوند احساسی را با پوست و گوشت‌تان احساس کنید. افرادی که ذاتا و اصالتا مهربان هستند، همدلی را طبیعی نشان می‌دهند. آن‌ها رفتارهایی می‌کنند که درد و رنج آدم‌های اطراف‌شان را کم می‌کند و اغلب در ازای این مهربانی انتظاری ندارند. اما کسی که ادای رفتارهای همدلانه را در می‌آورد، معمولا به فکر خدمت‌رسانی به خودش است. رفتارهای آن‌ها اغلب از روی میل به دیده شدن یا حفظ یک تصویر خاص از خودشان است تا اینکه از روی نگرانی برای دیگران باشد.
2.مهربانان واقعی شنونده فعال هستند
مهربانان واقعی خوب به حرف‌های شما گوش می‌دهند. آن‌ها حرفتان را قطع نمی‌کنند، اگر درخواست نکنید توصیه نمی‌کنند یا وقتی طرف مقابل دارد حرف می‌زد ذهن‌شان به دنبال کلمات نمی‌گردد. در عوض، آن‌ها تلاش آگاهانه‌ای برای درک کامل دیدگاه و احساسات گوینده انجام می‌دهند. گوش دادن فعال نشانه احترام و ارزش برای افکار و تجربیات طرف مقابل است؛ راهی است برای گفتن، “من تو را می‌بینم، می‌شنوم و آنچه می‌گویی برای من مهم است.”
ممکن است کسانی که محبت‌شان جعلی است هم بتوانند نقش بازی کنند اما چون محبت‌شان جعلی است حواس‌شان 6دونگ به گوینده نیست. ممکن است گاهی به صورت مکانیکی سری تکان دهند یا زمزمه کنند، اما ذهن‌شان در میانه راه حرف‌های شما از مسیر خارج شده است و دیگر حضور واقعی در بحث ندارند.
3.در مهربانان واقعی مهربانی هدف است
مهربانی یعنی بتوانی روز کسی را بهتر کنی و لزوما به این معنی نیست که باید کسی را با تعریف‌هایت بمباران کنی. کسانی که حقیقتا و ذاتا مهربان هستند، به دنبال تشویق نیستند. آن‌ها اگر دست کمک دراز می‌کنند دلیلش آن است که این کار به خودشان حس بهتری می‌دهد. این کار را نمی‌کنند که انتظار داشته باشند دیگری هم به آن‌ها همین لطف را بکند. مهربانی وسیله‌ای برای رسیدن به هدف نیست. مهربانی خودش هدف است.
اما کسانی که مهربانی را جعل می‌کنند آن را نمایشی انجام می‌دهند. مهربانی‌شان به مرکز توجه می‌آورند و روی آن نور می‌تاباند تا همه کار مهربانانه‌شان را ببینند. قطعا کارهای خوبی می‌کنند اما فقط میخواهند دیده شوند نه آنکه اثرگذار باشند.
4.مهربان‌ها اصیل هستند نه متظاهر
مهربانی نمی‌تواند جعلی باشد. مهربانی بخشی جدایی‌ناپذیر از شخصیت افراد است. مهربانی نمی‌تواند نقابی باشد که می‌پوشیم و آن را در می‌آوریم. آدم‌هایی که حقیقتا مهربان هستند، با خودشان و ارزش‌هایشان صادق هستند و رفتارهایشان بازتابی از اصالت درونی‌شان است.
معنی‌اش این نیست که آن‌ها آدم‌های کاملی هستند. آن‌ها مثل هر فرد دیگری نقص‌هایی دارند. اما از پذیرش نقص‌های‌شان ترس ندارند و میخواهند از خطاهایشان درس بگیرند.
به عبارت دیگر، کسانی که تظاهر به مهربانی می‌کنند اغلب پشت یک نقاب خودشان را مخفی می‌کنند. آن‌ها شمایل مهربانی را روی صورت‌شان می‌گذارند تا خود حقیقی‌شان را پنهان کنند. معمولا رفتارهایشان با واژگان‌شان در تضاد و تعارض است. بین ارزش‌های درونی و رفتارهای بیرونی‌شان همخوانی و همراستایی مشاهده نمی‌شود.
5.جوامع و روابط حمایتگر پرورش می‌دهند
افرادی که ذاتا مهربان هستند اهمیت برخورداری از جوامع محکم و پیوندهای واقعی را می‌دانند. آن‌ها می‌دانند که ما مخلوقات اجتماعی هستیم و شادی‌مان با احساس و انرژی دیگران گره خورده است. بنابراین فرد مهربان سعی می‌کرد که در اطرافش پیوندهای قوی شکل دهد. در اطراف آن‌ها انرژی احترام و کار گروهی مشاهده می‌شود. از نظر آن‌ها کار همه ارزشمند و شایسته تحسین است.
اما افرادی که تظاهر به مهربانی می‌کنند فقط به دنبال پیدا کردن راه‌حل‌های سریع و پاک کردن صورت مسئله هستند. مهربانی آن‌ها معامله‌گری است؛ در قبال مهرشان تقاضای مهربانی دارند.
6.مهربان‌ها به مرزها احترام می‌گذارند
وقتی به فرد مهربان فکر می‌کنیم اغلب کسی به ذهن‌مان می‌رسد که خودش را برای کمک به ما می‌رساند. اما آدم‌هایی که حقیقتا مهربان هستند به مرزهای ما احترام می‌گذارند.
احترام به مرزها یعنی وقتی کسی از شما تقاضای کمک نکرده خودتان را به مرزهایش تحمیل نکنید. یعنی تشخیص بدهید که هر فردی لایق فضا و استقلال است و گاهی عمل مهربانانه یعنی خودت را عقب بکشی و بگذاری دیگران خودشان از عهده مسائل‌شان بر بیایند.
اما کسانی که تظاهر به مهربانی می‌کنند از مرزهای‌تان عبور می‌کنند و بهانه‌شان این است که میخواهند به شما مثل یک ابرقهرمان کمک کنند. شاید در ظاهر میخواهند کمک کنند اما عملا به دنبال دخالت در کارتان و سر در آوردن از زندگی‌تان هستند.
7.مهربانان استمرار دارند
مهربانی واقعی گاه‌گاهی نیست. شیوه زندگی فرد است. افرادی که حقیقتا مهربان هستند با همه با احترام و همدلی رفتار می‌کنند. برای‌شان غریبه، دوست و کسی که نمی‌تواند مهربانی‌شان را پاسخ دهد، فرقی ندارد.
آن‌ها فکر نمی‌کنند که مهربانی فقط به حلقه دوستان نزدیک‌شان مرتبط است. اما جعلی‌ها، مهربانی‌شان گزینشی است. آن‌ها فقط با کسانی که در حلقه دوستان‌شان هستند مهربانی می‌کنند. مهربانی آن‌ها نوسان دارد و بستگی دارد چه شخصی و چه شرایطی وجود داشته باشد.
8.آن‌ها فراتر از نوک بینی‌شان را می‌بینند
مهربانی فراتر و عمیق‌تر از چیزی است که با چشم دیده می‌شود. مهربانی یعنی در همه انسانیت را ببینیم، درک کنیم که همه‌مان در نبرد و تقلا هستیم. مهربانان واقعی سریع قضاوت نمی‌کنند و به دیگران برچسب نمی‌زنند.
درعوض، تلاش می‌کنند که خودشان را به جای دیگران بگذارند. آن‌ها می‌دانند که هر کسی داستان‌ها و روایت‌های خودش را داشته و به واسطه همان داستان‌ها و روایت‌ها شکل گرفته است. اما تظاهرکنندگان اغلب فاقد توانایی این عمق از فهم هستند. آن‌ها خیلی سریع قضاوت می‌کنند.
عاطفه رضوان نیا
