رازهای فراموش‌نشدنی پشت آشپزی محلی!
این گزارش به خاستگاه غذاهای ملی مشهور در سراسر جهان می‌پردازد. کتابی توسط مورخ مواد غذایی منتشر شده که نشان می‌دهد برخی از غذاهای مشهور ملی یک کشور، اصالتاً از آن منطقه نیست. به عنوان مثال، گراندی مورخ غذا، در کتابش ادعا کرده است که سس گوجه فرنگی، توسط ایتالیایی‌ها در امریکا کشف شده است.
داستان گوجه فرنگی که در اروپا ابتدا مورد توجه نبود، به خاطر شایعات نادرستی بود که پخش می‌شد. همچنین، پیتزا با بیس گوجه فرنگی بعد از مهاجرت ایتالیایی‌ها به آمریکا، در آنجا شهرت یافت. همچنین، فرانسوی‌ها ادعا می‌کنند که کروسان اصلی آن‌هاست، اما خاستگاه آن از اتریش است.
خورش کاری ویندالو اصلی‌اش از پرتغال است، اما خطاگران آن را به هند متصل می‌کنند. این گزارش نشان می‌دهد که خورش‌ها و غذاهایی که به اشتباه به یک منطقه مرتبط می‌شوند، در واقع اصالتاً از جای دیگری مشتق شده‌اند.
فرارو- در این گزارش به خاستگاه شگفت انگیز غذاهای ملی محبوب در سراسر جهان اشاره خواهیم کرد:
به گزارش تک فانبه نقل از دیلی میل، کتابی تازه چاپ شده توسط یک مورخ مواد غذایی نشان داده که کشور‌های مبداء بسیاری غذاهای معروف ملی آن کشور‌هایی نیستند که شما فکر می‌کنید.
“آلبرتو گراندی” مورخ غذا در کتاب جدیدی به نام La Cucina Italiana Non Esiste که به معنای “غذاهای ایتالیایی وجود ندارد” می‌باشد ادعا کرده که ایتالیایی‌ها سس گوجه فرنگی را در قاره آمریکا کشف کردند. گراندی در کتاب اش می‌گوید که ایتالیایی‌ها این کار را زمانی انجام دادند که در قرن نوزدهم به منطقه‌ای که گوجه فرنگی بومی آنجا بود مهاجرت کردند. گراندی یک معلم تاریخ تجارت و تاریخ اروپا در دانشگاه پارما در زمینه تخریب اسطوره‌ها در مورد برخی از مشهورترین غذاهای آشپزی ایتالیا فعالیت کرده است. در حالی که او هرگز کیفیت محصولات غذایی ایتالیایی را زیر سوال نبرده، اما افزوده است:” ما هویت را با ریشه و خاستگاه اشتباه می‌گیریم”.
گوجه فرنگی یکی از آن نمونه‌ها است، زیرا در ابتدا در اروپا محبوبیت نداشت. علت اصلی عدم محبوبیت اولیه گوجه فرنگی انتشار اخبار جعلی و شایعاتی مبنی بر آن بود که برخی از اعضای طبقات بالای جامعه اروپایی پس از خوردن گوجه فرنگی جان شان را از دست داده بودند این در حالی بود که در واقع علت اصلی مرگ آنان مسمومیت ناشی از وجود سرب در ظروف غذاخوری شان بوده است.
گراندی معتقد است که پیتزا با بیس یا پایه گوجه فرنگی در واقع پس از آن که برخی ایتالیایی در قرن نوزدهم به ایالات متحده مهاجرت کردند در آن کشور رایج شد. این کارشناس تاریخچه مواد غذایی می‌افزاید:”در طول جنگ جهانی دوم تعداد پیتزافروشی‌ها در امریکا بیش از ایتالیا بود”.
داستان غذاهایی که به اشتباه توسط کشور‌هایی که اصالتا از آنجا نبودند پذیرفته شده اند صرفا به ایتالیا محدود نمی‌شود. برای مثال، شاید برای دوستداران شیرنی کروسان حیرت انگیز باشد که بدانند خاستگاه آن شیرینی در اصل فرانسوی نیست. خاستگاه کروسان در واقع در ابتدا از وین پایتخت اتریش بود جایی که برخی می‌گویند در سال ۱۲۲۷ میلادی کروسان به مثابه یک ماده غذایی مناسب برای کریسمس به دوک لئوپولد هدیه داده شده بود. برخی دیگر مدعی شدند که کروسان تقلیدی از شکل ماه بر روی پرچم ترکیه برای جشن گرفتن شکست امپراتوری عثمانی در دهه ۱۶۰۰ تهیه شده بود.
گفته می‌شود که اهالی پاریس پس از تعطیلی اولین نانوایی در وین در سال ۱۸۳۸ میلادی دستور پخت کروسان را تغییر دادند. شاید مشهورترین داستان در مورد منشاء کروسان آن باشد که ملکه “ماری آنتوانت” که در وین به دنیا آمد به قدری دلتنگ شیرینی اتریشی شد که از نانوایان فرانسوی خواسته بود برایش شیرینی درست کنند.
یک نمونه دیگر از خاستگاه اشتباه مواد غذایی درباره افرادی است که تمپورا را با ژاپن یا خورش کاری ویندالو را با هند مرتبط می‌دانند، زیرا هر دوی آن غذا‌ها خاستگاه پرتغالی دارند. مبلغان مسیحی کاتولیک در قرن شانزدهم روش سرخ کردن عمیق را به ژاپن آوردند و از انجا بود که تمپورا یا غذاهای پفکی و سوخاری خلق شد. هم چنین خورش کاری ویندالو از واژه پرتغالی vinha de alhos نشئت گرفته که به دو ماده اصلی آن غذا اشاره دارد. ویندالو به این دلیل درست شد که آن دو ماده اصلی تشکیل دهنده غذا به ملوانان پرتغالی در حفظ مواد تازه کمک می‌کردند.
در نتیجه، آنان تصمیم گرفتند پس از رسیدن به گوا با استفاده از ادویه جات و فلفل‌های محلی یکی از محبوب‌ترین و آتشین‌ترین خورش‌های کاری در جهان را با آن درست کنند.
