کشف منبع تولید مسکن بی‌خدمات: همانجا که فراروی جدید شما شروع می‌شود!
در این متن، گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس در مورد اشکالات بودجه ۱۴۰۳ در بخش مسکن بیان شده است. طبق این گزارش، دستگاه‌های دولتی مستقر در ۴ شهر جدید اطراف تهران، برای آماده سازی زمین ۹۹ ساله برای ساخت مسکن دولتی، ۶هزار میلیارد تومان از بودجه کشور دریافت می‌کنند. این میزان اعتبار بسیار بزرگی است که به طور مثال، مقایسه آن با کل بودجه وزارت راه و شهرسازی می‌تواند پررنگ‌تر شود.
به عنوان نکته دیگر، مشکل دوم در مسکن‌سازی دولتی به دلیل مداخله دولت در ساخت مسکن و تعیین قیمت‌ها به صورت دستوری برای پیمانکاران کم‌تجربه اشاره شده است که باعث افزایش هزینه‌های مسکن دولتی شده است. به طور کلی، مسائلی مانند تعارض منافع دستگاه‌های دولتی، نبود خدمات و امکانات در شهرهای جدید، عدم تأمین اعتبار برای مترو و خدمات شهری دیگر از جمله مسائل مطرح شده در این گزارش هستند.
همچنین، بودجه‌های دولتی که بیشتر برای آماده‌سازی زمین‌ها برای ساخت مسکن به این شهرها تخصیص می‌یابد، بخاطر آنکه شرکت‌های دولتی مالی را از این طریق کسب کرده و منافع مالی آنها در تضاد با توسعه امکانات شهری می‌باشد. این اشکالات منجر به خلق انحرافات در اختصاص منابع برای ساخت و تامین مسکن شده است. این آسیب‌شناسی از انحراف منابع دولتی برای ساخت مسکن در این شهرها، به افزایش تعداد خانه‌های خالی در این مناطق منجر شده است.
گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس درباره اشکالات بودجه ۱۴۰۳ در بخش مسکن نشان می‌دهد؛ دستگاه‌های دولتی مستقر در ۴ شهر جدید اطراف تهران، ۶هزار میلیارد تومان برای «آماده سازی زمین ۹۹ساله برای ساخت مسکن دولتی»، از بودجه کشور سهم دارند که برای درک بزرگی این مگااعتبار ۶ همتی کافی است با کل بودجه وزارت راه و شهرسازی مقایسه شود.
به گزارش دنیای اقتصاد، آفت دوم مسکن‌سازی دولتی براساس یک آسیب‌شناسی رسمی مشخص شد. مداخله دولت در «ساخت مسکن» به جای سیاستگذاری برای «تامین مسکن» از سال ۸۶ شروع شد و از آن زمان، دخالت در سازوکار بازار به شکل «قیمت دستوری ساخت مسکن و واگذاری کار به پیمانکاران کم‌تجربه» باعث شد هزینه صاحب‌خانه شدن در طرح‌های دولتی تا چندبرابر وعده اولیه دولت‌ها، افزایش یابد.
اکنون نتایج یک بررسی نشان می‌دهد «نفع مالی شرکت‌های دولتی در تخصیص اعتبار برای آماده‌سازی زمین ۹۹ ساله به‌منظور ساخت مسکن به اصطلاح ارزان» به‌عنوان آفت دوم باعث شده شهرهای‌جدید اطراف کلان شهرها به کانون خانه‌های فاقد خدمات و امکانات مطلوب شهری تبدیل شوند. در این بررسی، پرند، پردیس، اندیشه و… «حومه‌های پژمرده» معرفی شده‌اند؛ به‌طوری‌که ساکنان این مناطق سال‌ها از «ضروری‌ترین نیاز سکونتی» یعنی مترو محروم بوده‌اند. درآمد متولیان این شهرها به بودجه‌های آماده‌سازی زمین وابسته است و این رابطه مالی دارای تعارض منافع، مانع تامین اعتبار برای مترو و سایر خدمات شهری شده است. بودجه۱۴۰۳ زمین‌های ۹۹ ساله برای پردیس و هشتگرد ۳۰۰۰ میلیارد تومان تعیین شده، در حالی‌که بودجه ساخت مترو برای این دو، ۹۷ میلیارد تومان است.
شهرهای جدید یا همان «حومه‌های تهران و ۶ کلان‌شهر دیگر کشور» از ابتدای دهه ۹۰ به پیست اصلی «ماشین مسکن سازی دولت» بدل شد و راننده‌های پیست تا امروز بدون آنکه «ماشین تامین امکانات و خدمات متعارف و مطلوب سکونتی» را همزمان و هم سرعت فعال کنند، بی توجه به «هشدار‌های متعدد کارشناسان درباره تبعات غفلت از ماشین دوم»، با «اختصاص زمین ۹۹ساله» برای شارژ ماشین اول، صرفا «زمین گشایی» کردند. امروز محتوای یک «آسیب شناسی رسمی از انحراف منابع بخش مسکن در بودجه‌های سالانه دولت»، علت «نشنیدن آن هشدار‌های چندساله» را مشخص کرد؛ تعارض منافع دستگاه‌های دولتی روی زمین‌های دولتی حومه‌های شهری.
مگااعتبار «آماده سازی زمین ۹۹ ساله»
گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس درباره اشکالات بودجه ۱۴۰۳ در بخش مسکن نشان می‌دهد، دستگاه‌های دولتی مستقر در ۴ شهر جدید اطراف تهران، ۶هزار میلیارد تومان برای «آماده سازی زمین ۹۹ساله برای ساخت مسکن دولتی»، از بودجه کشور سهم دارند که برای درک بزرگی این مگااعتبار ۶ همتی کافی است با کل بودجه وزارت راه و شهرسازی مقایسه شود.
بررسی‌ها در این باره نشان می‌دهد، ۶ همت اعتبار برای دستگاه‌های دولتی مسوول پرند، پردیس، هشتگرد و اندیشه برای «آماده سازی زمین ۹۹ساله»، معادل یک پنجم بودجه ۲۹ همتی «بزرگ‌ترین وزارتخانه کشور به لحاظ اعتبار بودجه ای» است.
مرکز پژوهش‌های مجلس «وابستگی درآمدی شرکت‌های دولتی در شهرهای جدید به منابع دولتی تخصیص یافته برای آماده سازی زمین» را ریشه «عدم‌تعادل شدید بین سطح خدمات سکونتی و خانه‌های ساخته شده و جمعیت مستقر» معرفی کرده است به‌طوری که، منافع مالی اعتباراتی که دستگاه‌ها برای «آماده سازی زمین ۹۹ساله» دریافت می‌کنند مانع از آن می‌شود که به فکر «منابع لازم برای توسعه امکانات اصلی و بدیهی شهرهای جدید برای جذب پایدار جمعیت و خانوار» باشند.
مصداق این «تعارض منافع» دستگاه‌های دولتی در شهرهای جدید –تعارض منافع از این بابت که شرکت‌های دولتی مسوول ساخت و توسعه شهرهای جدید از یک سو باید به فکر خدمات شهری و امکانات موردنیاز شهروندان باشند، اما از سوی دیگر منافع مالی آنها در مسیری است (زمین‌های ۹۹ساله) که مانع از پرداختن به این خدمات می‌شود، مقایسه بودجه‌ای است که برای «ساخت مترو» اختصاص می‌یابد و بودجه‌ای که برای «زمین ۹۹ساله».
میکرواعتبار «ساخت مترو برای حومه»
اعتباری که در بودجه ۱۴۰۳ برای ساخت متروی پردیس و هشتگرد اختصاص یافته، سرجمع ۹۷ میلیارد تومان است در حالی که اعتبار تخصیص یافته برای «آماده سازی زمین ۹۹ ساله برای مسکن سازی» در این دو حومه، ۳۰۰۰ میلیارد تومان است. این بدقوارگی شدید در شرایطی است که پردیس فاقد مترو، حومه مرکز است و «معضل اصلی» ساکنان خانه‌های دولتی ساز در شهر جدید پردیس، «مسافت طولانی جابه‌جایی با خودرو» و «هزینه‌های استهلاک و استفاده از خودروی شخصی برای رفت وآمد بین تهران و پردیس» است.
آسیب شناسی رسمی «بی میلی به سکونت در حومه‌های پایتخت» نشان می‌دهد، شهرهای جدید اطراف تهران به خاطر نداشتن خدمات هفت‌گانه زندگی همچون مراکز خرید، تفریحی، فرهنگی و… در سطحی که با امکانات زندگی تهران بتواند رقابت کند، به «شهرهای پژمرده» تبدیل شده اند و جمعیت مستقر در آنها، «سکونت پایدار» ندارند و بعداز مدتی به شهرهای دیگر یا پایتخت مهاجرت می‌کنند.
فقر کلیدی امکانات در شهرهای جدید، «مترو» است. در جایی مثل پرند یا هشتگرد نیز اگرچه مترو برقرار است، اما «سرفاصله‌های طولانی» و «کمبود شدید ایستگاه مترو در داخل این دو شهر جدید»، عملا جای «مترو به معنای واقعی» را در این دو منطقه شهری خالی گذاشته است.
سرجمع اعتبار امسال مترو برای پردیس زیر ۹۰ میلیارد تومان است در حالی که هزینه ساخت هر کیلومتر متروی متصل به تهران بر اساس اعلام شهردار پایتخت، بالای ۱۰۰۰ میلیارد تومان است.
وضع موجود «بودجه‌های دولتی توسعه سکونتی حومه ها» بیانگر «انحراف منابع دولتی برای ساخت و تامین مسکن» است.
طی ۱۲ سال گذشته، بیش از نیم میلیون واحد مسکونی در قالب طرح‌های دولتی مسکن سازی روی زمین‌های ۹۹ ساله در حداقل ۱۰ شهر جدید کشور ساخته شد. بیشترین سهم از این خانه سازی دولتی را «حومه‌های اطراف تهران و کرج» به خود اختصاص داده‌اند.
در پردیس بر اساس آمار‌های رسمی مرکز پژوهش‌های مجلس، جمعیت ساکن طی ۵ سال منتهی به ۱۴۰۰ رقمی معادل ۵۵درصد افزایش پیدا کرد؛ این یعنی «ساکنان حومه شرقی تهران با خانه سازی‌های دولتی ۱.۵ برابر شدند.» پیامد این بارگذاری سنگین جمعیتی به افزایش ۳۵ درصدی تردد با خودرو در آزادراه تهران-پردیس منجر شد.
وارونگی حومه‌های ایران و جهان
وسیله جابه‌جایی ساکنان حومه تهران درست برعکس امکانات حمل ونقلی ساکنان حومه‌های موفق کلان‌شهر‌های جهان است.
در حومه‌ها، وسیله اصلی جابه‌جایی، «مترو» است، اما در حومه‌های کلان‌شهر‌های کشورمان به‌رغم آنکه، «امکانات شغلی» وجود ندارد و ساکنانش به «رفت وآمد روزانه به مرکز» وابسته هستند، از «مترو» خبری نیست.
گزارش رسمی مرکز پژوهش‌های مجلس، اشکالات متعدد در شهرهای جدید را عاملی برای افزایش تعداد خانه‌های خالی در این شهرها طی سال‌های گذشته معرفی کرده است. این گزارش به صراحت تاکید می‌کند، بخش اعظم درآمد شرکت‌های دولتی عمران شهرهای جدید صرف آماده سازی زمین‌ها برای ساخت مسکن شده است در حالی که منابع باید با اولویت و فوریت برای «ساخت مترو» هزینه می‌شد و اختصاص پیدا می‌کرد.
