پیشگویی های جالب حافظ برای امروز – دوشنبه 14 خرداد 1403

در این نوشته، به تفال حافظ و اهمیت آن در فرهنگ عامیانه ما پرداخته شده است. تفال گرفتن از آثار ادبی به یک باور قدیمی از این سرزمین باز می‌گردد. با گذر زمان، تفال حافظ به عنوان یکی از پرکاربردترین اشعار در فرهنگ پارسی باقی مانده است و هنوز هم بسیاری از افراد از آن استفاده می‌کنند.

از سروده‌های حافظ در این نوشته به تفصیل نوشته شده که می‌توان بر آنها تفسیرهایی از نگاه عرفانی داشت. برای مثال، در اشعاری که از صوفیت و عشق به حق می‌نوشته است، می‌توان پیام‌های ارزشمندی برای زندگی معنوی و اخلاقی برداشت کرد.

نکته‌ی قابل توجه در اینجا، اشاره به معنای پیشگاه حقیقت است که به دنبال حقیقت و راستی جستجو می‌کند و از بین رنگین‌کمان اصول و ارزش‌های زندگی، به خدا پیوسته و بر آثار ترسیم کرده است.

در آخر، اشعار به تذکری از معنای زندگی و راه‌های پیچیده آن مبنی بر دوری از ریا و نافرمانی از آموزه‌های اخلاقی است. به عنوان جمله‌ی پایانی، توصیه شده که از ثروت‌اندوزی پرهیز کنیم و پند نهانی‌ها را نپذیریم.

همیشه در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده‌است. در ادامه فال حافظ مخصوص روز 14 خرداد ماه 1403 از نظر خوانندگان محترم می‌گذرد.

فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

بنیاد مکر با فلک حقه باز کرد

بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه

زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد

ساقی بیا که شاهد رعنای صوفیان

دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد

این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت

و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد‌

ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم

زان چه آستین کوته و دست دراز کرد

صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت

عشقش به روی دل در معنی فراز کرد

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید

شرمنده ره روی که عمل بر مجاز کرد‌

ای کبک خوش خرام کجا می‌روی بایست

غره مشو که گربه زاهد نماز کرد

حافظ مکن ملامت رندان که در ازل

ما را خدا ز زهد ریا بی‌نیاز کرد

شرح لغت: پیشگاه حقیقت: استعاره مکنیه، پیشگاه سلطان حق و راستی

تفسیر عرفانی:

صوفی دام تزویر خود را پهن نمود، او مکر خود را با چرخ مکار آغاز کرد. مقصود او از این شعر این است که سالکانی که سخن از عشق واقعی می‌گویند، اما در عمل به ریسمان پوسیده دورویی چنگ می‌زنند نزد یار رازدان به هیچ نمی‌ارزند و در پیشگاه او جایی ندارند و به آستان عشق نخواهند رسید.