لحظه‌های آخر زندگی؛ رمزهایی که در ذهن انسان به وجود می‌آید
موضوع مرگ، راز بزرگ و گریزناپذیری است که همیشه توجه انسان‌ها را به خود جلب کرده است. هر فرد تجربهٔ مرگ را به صورت منحصر به فرد خود تجربه می‌کند اما تحقیقات نشان داده‌است که برخی مضامین مشترک در سخنان نهایی افراد در حال مرگ وجود دارد.
در این مقاله به بررسی چهار جمله رایج که افراد در لحظات پایانی زندگی‌شان بیان می‌کنند می‌پردازیم. این چهار جمله شامل اظهار دوستی، بخشش، اعتراف به عشق و بخشش و ضمیر مرحوم است. افراد که به اندازه کافی صبر کردند که اعتراف، قدردانی یا بخشش را به دیگران نشان دهند، در لحظهٔ مرگ خود این موارد را بیان می‌کنند.
پذیرفتن اشتباهات گذشته و اعتراف به آن‌ها می‌تواند کار سختی باشد اما می‌تواند شما را از بند اشتباهات گذشته آزاد کند و به شما کمک کند تا در زندگی خود موفق‌تر باشید. پذیرش و ابراز عشق و بخشش نیز اهمیت زیادی در مواجهه با لحظات پایانی زندگی دارد. از آن جا که زندگی کوتاه است، باید از فرصت‌هایی که برای بیان عشق و بخشش وجود دارد، بهره ببریم و این احساسات را جدی بگیریم.
مرگ، راز بزرگ و گریزناپذیری است که همواره ذهن بشر را به خود مشغول کرده است. در حالی که تجربه مرگ برای هر فرد منحصر به فرد است، تحقیقات نشان می دهد که برخی از مضامین مشترک در سخنان نهایی افراد در حال مرگ وجود دارد.
در این مقاله، به بررسی چهار جمله رایج که افراد در لحظات پایانی زندگی خود بیان می کنند می پردازیم:
روزیاتو نوشت: زندگی هر کسی متفاوت است، با این حال، به گفته سیذارتا موکرجی، نویسنده برنده جایزه پولیتزر و سرطان‌شناس، بیشتر افراد معمولاً یکی از چهار جمله رایج را در بستر مرگ به زبان می‌آورند.
موکرجی هفته گذشته در سخنرانی خود در دانشگاه پنسیلوانیا گفت که هر یک از این جملات درس مهمی به ما برای داشتن یک زندگی موفق می‌دهند.
هر فردی که شاهد لحظه مرگش بودم، یکی از این ۴ جمله را به زبان آورده است:
دوستت دارم.تو را می‌بخشم.به من می‌گویی که دوستم داری؟آیا مرا می‌بخشی؟
افرادی که می‌دانند مرگشان نزدیک است، اغلب به نوعی یکی از این چهار موضوع را بیان می‌کنند که نشان می‌دهد برای قدردانی از دیگران یا اعتراف به اشتباهاتشان آنقدر صبر کرده‌اند که دیر شده است.
در عوض، کینه‌توزی کرده، با احساس گناه زندگی کردند یا سال‌ها از ابراز احساسات خود ترسیده‌اند.
جی کیم پنبرتی، محقق علوم عصبی رفتاری، در یک پست وبلاگ در سال ۲۰۲۲ گفت:
احساس پشیمانی، استرس، سلامت روانی ضعیف و حتی عدم تعادل هورمونی می‌تواند رشد شخصی و حرفه‌ای شما را مختل کند.
موکرجی تصریح کرد:
انتظار [برای ابراز احساسات خود] تنها این امر اجتناب‌ناپذیر را به تأخیر می‌اندازد.
او به جوانان توصیه کرد که این کار را جدی بگیرند.
در دنیایی زندگی می‌کنیم که عشق و بخشش بی‌معنی و کلیشه‌ای شده‌اند و مردم آن‌ها را جدی نمی‌گیرند.
پذیرفتن این که به کسی ظلم کرده‌اید یا به فردی صدمه زده‌اید، ممکن است دشوار باشد.
ریچارد کاودن، روان‌شناس اجتماعی-شخصیتی، توصیه کرده که این چهار مرحله را دنبال کنید:
مسئولیت اعمال خود را بپذیرید.به خود اجازه دهید که احساسات منفی مانند پشیمانی و گناه را تجربه کنید.صمیمانه عذرخواهی کرده و سعی کنید که اشتباهاتتان را جبران کنید.از تجربیات خود درس بگیرید.
اعتراف به اشتباه سخت است و طبیعی است که با نادیده گرفتن اتفاقات یا توجیه رفتار خود، از عزت نفسمان محافظت کنیم.
اما این کار می‌تواند شما را از بند اشتباهات گذشته آزاد کند و باعث شود که در لحظه زندگی کنید.
همچنین می‌توانید از طریق زبان عشق دیگران، از آن‌ها قدردانی کنید. مثلاً ماشین شریک زندگی‌تان را بدون اینکه بخواهد، به کارواش ببرید یا مادرتان را با گل غافلگیر کنید. با دوستان خود برای شام بیرون بروید، کسی را در آغوش بگیرید یا به سادگی بگویید «دوستت دارم» و «عشق» و «بخشش» را در زندگی خود فراموش نکنید. از کلمات محبت‌آمیز به صورت کلیشه‌ای استفاده نکنید و معنای واقعی این کلمات را در نظر بگیرید.
طناز السادات حسینی فر
