چرایی تخمین دقیق سن خورشید
اخترشناسان به طور سنتی برای تخمین سن خورشید به هلیوسیسم شناسی تکیه میکنند، اما تجزیه و تحلیل ارتعاشاتی که از طریق پرتوهای آن منتشر میشود، یک مانع بزرگ را آشکار کرده است: فعالیت مغناطیسی خورشید، که یک چرخه ۱۱ ساله را دنبال میکند و به نظر میرسد که این ارتعاشات اندازه گیریها را مخدوش میکند.
دادههای شبکه نوسان خورشید بیرمنگام (BISON) و ماموریت SOHO ناسا، که بیش از ۲۶.۵ سال را در بر میگیرد، تفاوت ۶.۵ درصدی را در سن خورشید زمانی که در حداقل خورشیدی در مقایسه با حداکثر خورشیدی اندازهگیری میشود، نشان داد.
این اختلاف، که به تفاوت در فعالیت مغناطیسی خورشید نسبت داده میشود، نشان میدهد که روشهای مشابهی که برای اندازهگیری سن سایر ستارگان استفاده میشوند نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند، بهویژه آنهایی که میدانهای مغناطیسی شدیدتری دارند.
بر اساس یک مقاله تحقیقاتی منتشر شده در مجله Astronomy & Astrophysics، فعالیت مغناطیسی خورشید بیشتر از آنچه قبلاً تصور میشد تحت تأثیر است. در طول دورههای فعالیت مغناطیسی بالا، نوسانات در خورشید سیگنالهایی را ایجاد میکنند که خورشید جوانتر از زمانی است که در زمان فعالیت مغناطیسی پایین بوده است.
این نوسانات که توسط امواج داخلی خورشید ایجاد میشود، روشنایی و حرکات سطح آن را تغییر میدهد و به دانشمندان اجازه میدهد تا جزئیاتی در مورد ساختار داخلی خورشید و از نظر تئوری، سن آن استنباط کنند، با این حال، تأثیر غیرمنتظره فعالیت مغناطیسی بر این اندازه گیری ها، فرضیه طولانی مدت که چنین فعالیتی باید تأثیر کمی بر هلیوسیسمولوژی داشته باشد را به چالش میکشد.
چالشهای پیش روی رصد ستارهای در آینده چیست؟
همانطور که دانشمندان برای ماموریت بعدی آژانس فضایی اروپا که قرار است در سال ۲۰۲۶ پرتاب شود، آماده میشوند، اکنون باید تأثیر فعالیت مغناطیسی را در هنگام اندازه گیری سن، جرم و قطر ستارههای دوردست در نظر بگیرند، هم سیارات فراخورشیدی در حال عبور و هم نوسانات لرزهای ستاره ای، مشابه آنچه در خورشید مشاهده شده است.
اگر فعالیت مغناطیسی، این اندازه گیریها را به طور قابل توجهی تغییر دهد، همانطور که در مورد خورشید صادق است، ممکن است نیاز به ارزیابی مجدد دادههای قبلی از مأموریتهایی مانند تلسکوپ فضایی کپلر ناسا باشد تا اطمینان از اندازه گیری دقیق برای سنین ستاره ای، به ویژه برای ستارههای فعالتر حاصل شود.