موجودات فضایی اطراف ما زندگی می‌کنند؟
کهکشان راه شیری بین ۱۰۰ میلیارد تا ۴۰۰ میلیارد ستاره دارد. از این تعداد، ۷۰٪ ستاره‌های کوچک و سردی به نام کوتوله‌های سرخ یا M-dwarfs هستند.
و این ستاره‌ها می‌توانند کلید موجودات فرازمینی باشند که مشابه موجودات اعماق دریا و زیرزمینی روی زمین هستند.
یک مطالعه در سال ۲۰۱۳ تخمین زد که ۴۱ درصد از ستاره‌های کوتوله سرخ دارای سیاره‌ای در منطقه قابل سکونت خود هستند یا محدوده‌ای از مدارها که شرایط مناسبی برای آب مایع دارند.
این بدان معناست که بیش از ۲۸ میلیارد سیاره در حال گردش به دور کوتوله‌های سرخ می‌توانند یکی از کلیدهای حیات را داشته باشند و این حتی بدون در نظر گرفتن انواع دیگر ستاره‌ها است.
این سیارات در مدار نزدیک قرار دارند، به این معنی که به صورت مغناطیسی و جزر و مدی با ستاره‌های میزبان خود تعامل دارند.
یک ستاره کوتوله سرخ به سمت نزدیک یک سیاره بیشتر از سمت دور آن کشش دارد و اصطکاک حاصل باعث کند شدن سیاره در طول زمان می‌شود تا زمانی که چرخش و مدار آن همگام شوند.
بیشتر سیارات در حال گردش به دور کوتوله‌های سرخ احتمالاً قفل جزر و مدی هستند. این زمانی است که یک نیمکره همیشه به سمت خورشید است در حالی که نیمکره دیگر در تاریکی قرار دارد.
برای مثال، ماه به زمین قفل جزر و مدی است، به همین دلیل است که ما فقط سمت روشن ماه را می‌بینیم.
بر خلاف سیاره ما، این اجرام سنگی روز، شب و فصل ندارند.
بیشتر موجودات زنده دارای ریتم شبانه‌روزی هستند، فرآیندهای طبیعی که هر ۲۴ ساعت تکرار می‌شوند. این ریتم‌ها می‌توانند از بدن منشأ بگیرند یا به تغییرات محیطی پاسخ دهند.
در انسان‌ها، تقریباً هر بافت و اندامی دارای ریتم‌های خاص خود است که با چرخه روز و شب تنظیم می‌شوند.
ریتم شبانه‌روزی بیشتر با تنظیم خواب‌آلودگی و هوشیاری مرتبط است.
با این حال، چرخه ۲۴ ساعته همچنین بر دمای بدن، اشتها، ترشح هورمون‌ها و موارد دیگر تأثیر می‌گذارد.
بدون تغییرات نوری، موجودات در سیارات قفل جزر و مدی ریتم شبانه‌روزی معمولی نخواهند داشت. به تبع آن، ممکن است نیازی به خواب نداشته باشند.
در حالی که نمی‌توانیم با قطعیت بدانیم، می‌توانیم نظریه‌هایی بر اساس موجوداتی که در تاریکی نزدیک یا کامل روی زمین زندگی می‌کنند، ارائه دهیم.
برای مثال، موجودات اعماق دریا دارای ریتم‌های بیولوژیکی هماهنگ با محرک‌هایی مانند دما و جزر و مد هستند نه نور.
دانشمندان مدل‌های آب و هوایی را برای شبیه‌سازی چنین محیطی تطبیق داده‌اند، از جمله در پروکسیما قنطورس ب.
«پروکسیما قنطورس ب» یک سیاره فراخورشیدی است که به دور نزدیک‌ترین ستاره شناخته شده به خورشید می‌چرخد.
موقعیت آن در منطقه قابل سکونت ستاره، آن را به یک نامزد مطلوب برای میزبانی حیات تبدیل کرده است.
شبیه‌سازی‌ها یک رابطه جالب بین سمت روز و سمت شب سیارات در حال گردش به دور ستاره‌های کوتوله سرخ را شناسایی کرده‌اند.
سمت روز همیشه روشن است، در حالی که سمت شب همیشه در تاریکی غوطه‌ور است.
این تضاد به نظر می‌رسد که باعث وزش باد و امواج جوی می‌شود، مانند آنچه که باعث خم شدن جریان جتی زمین می‌شود.
اگر سیاره دارای آب باشد، سمت روز احتمالاً با پوشش ابری ضخیم و رعد و برق مشخص می‌شود.
تعاملات بین بادها و امواج جوی ممکن است باعث چرخه‌های منظم دما، بارندگی و رطوبت شود.
موجودات بیگانه ممکن است دارای ریتم‌های زیستی باشند که از این الگوها پیروی می‌کنند، نه از روال معمول ۲۴ ساعته نور و تاریکی.
