یک کشف جدید درباره سیاره زمین

محققان می گویند زمین احتمالا زمانی حلقه ای مانند زحل در اطراف خود داشته است که به آرامی در حال ناپدید شدن است.

به گزارش سرگرمی روز، زمین احتمالا زمانی حلقه سیاره ای خود را داشته است.

این حلقه فرضی از نظر کیهانی دوام زیادی نداشت، فقط چند 10 میلیون سال، اما بر اساس تجزیه و تحلیل اندی تامکینز، دانشمند سیاره‌شناسی در دانشگاه موناش استرالیا، آنقدر عمر کرد که تأثیری بر رکورد زمین‌شناسی زمین بگذارد.

تامکینز و تیمش افزایش غیرمعمول تعداد برخورد شهاب‌سنگ‌ها را که به عنوان “Surge Shock Ordovician” شناخته می‌شود، بازسازی کردند و دریافتند که یک حلقه در حال فروپاشی آهسته در مدار زمین می‌تواند توضیحی قابل قبول برای این ناهنجاری باشد.

تامکینز می‌گوید: «من دوست دارم به این فکر کنم که با حلقه‌ای دور زمین، چه شکلی به نظر می‌رسد. مطمئناً در مقایسه با امروز بسیار متفاوت به نظر می رسید.

این تحقیقات پزشکی قانونی قابل توجهی است و ممکن است به توضیح جنبه های دیگر تاریخ زمین با تجزیه و تحلیل های آینده کمک کند.

تامکینز گفت: «در طی میلیون‌ها سال، مواد حلقه به تدریج به زمین افتاد و موجی از برخورد شهاب‌سنگ‌ها را که در پرونده‌های زمین‌شناسی دیده می‌شود، ایجاد کرد. همچنین می بینیم که لایه های سنگ رسوبی این دوره حاوی مقادیر خارق العاده ای از بقایای شهاب سنگ است.

این حلقه ها در منظومه شمسی بسیار رایج هستند. به عنوان مثال، چهار سیاره غول پیکر منظومه شمسی دارای حلقه هستند و شواهدی وجود دارد که مریخ زمانی حلقه داشته است. این سوال را مطرح می کند که آیا زمین ممکن است در گذشته وحشی خود حلقه هایی داشته باشد.

بعید است که اگر وجود داشت، آثاری از این حلقه زمانی در فضا پیدا کنیم، اما برای مدتی در دوره اردویسین تقریباً نیم میلیارد سال پیش، برخورد شهاب‌سنگ‌ها به زمین به طور ناگهانی برای حدود 40 میلیون سال و یک دسته افزایش یافت. دهانه های برخوردی زیادی وجود دارد که در فاصله بسیار نزدیک در این دوره ایجاد شده اند.

این فاصله نزدیک نه تنها از نظر زمانی بلکه از نظر مکان نیز هست. تامکینز و تیمش 21 دهانه برخوردی را که در طول برخوردهای اوج تشکیل شده بودند تجزیه و تحلیل کردند و دریافتند که همه آنها در 30 درجه از خط استوا قرار دارند. این بلافاصله آشکار نمی شود زیرا در دوره اردویسین، تمام قاره های زمین بخشی از ابرقاره ای به نام گندوانا بودند که از آن زمان شکسته و جدا شده است.

گروه بندی این دهانه ها ممکن است عجیب به نظر برسد، اما عجیب تر می شود. به نظر می رسد که این بمباران شهاب سنگ تنها بر 30 درصد خشکی زمین افتاده است و همه آنها در منطقه استوایی بوده اند. بنابراین در حالی که شهاب‌سنگ‌ها بسیار رایج‌تر از آنچه امروز می‌بینیم بودند، این برخوردهای خاص به بخش کوچکی از کره زمین محدود شد. این بدان معنی است که گروهی از شهاب سنگ ها از یک صخره باریک که به دور مرکز زمین می چرخد ​​سقوط کردند.

به گفته تامکینز و همکارانش، ممکن است دقیقاً همین اتفاق افتاده باشد. تجزیه و تحلیل آنها نشان می دهد که حدود 466 میلیون سال پیش، یک سیارک درست در کنار زمین پرواز کرد. این سیارک آنقدر نزدیک نبود که فورا سقوط کند، اما آنقدر نزدیک بود که توسط نیروهای گرانشی از هم جدا شود و از مرزی به نام حد روشه عبور کند.

حد روش برای یک سیارک نزدیک ارتفاع حدود 15800 کیلومتر است. این کمتر از برخی از ماهواره‌ها و محدوده ارتفاعی است که در آن قطعات سیارک‌های متلاشی شده می‌توانند در مداری نسبتاً پایدار به دور زمین بچرخند و در طول زمان فروپاشی کنند.

این با آنچه ما در جاهای دیگر منظومه شمسی مشاهده کرده ایم مطابقت دارد. حلقه های زحل نیز موقتی هستند و با سرعت بسیار بالایی روی این سیاره می افتند. ما همچنین دنباله‌دار شومیکر-لوی 9 را در سال 1994 دیدیم که با مشتری برخورد کرد، اما قبل از آن گرانش سیاره آن را شکست و یک میدان زباله ایجاد کرد که سال‌ها به دور سیاره می‌چرخید. بنابراین بسیار محتمل به نظر می رسد که زمین حلقه خود را شکسته و سپس آن را بلعیده است.

نحوه ایجاد و قرارگیری دهانه های برخوردی یکی از دلایل آن است. همچنین مواد شهاب سنگی زیادی در رسوبات زمین وجود دارد که در همان زمان و در یک بازه زمانی مشابه انباشته شده اند. هر دو سرنخ ممکن است مربوط به یک حلقه سیارکی باشد.

ممکن است سرنخ دیگری وجود داشته باشد. در پایان دوره اردویسین، تقریباً 445 میلیون سال پیش، زمین وارد یک عصر یخبندان ویرانگر شد که سردترین عصر یخبندان در نیم میلیارد سال گذشته بود و حلقه ای در اطراف زمین می توانست با انداختن سایه ای بر سطح زمین وضعیت را بدتر کند. البته این فرضیه بر اساس حدس و گمان است و نیاز به بررسی بیشتر دارد.

تامکینز می گوید: مرحله بعدی تحقیق نیاز به مدل سازی عددی دارد. ما در حال حاضر روی این کار کار می کنیم، اما انتظار دارم دانشمندان دیگر این را امتحان کنند.

مدل‌سازی شکسته شدن سیارک و تشکیل یک حلقه از بقایای آن را بازسازی می‌کند و به دنبال آن تکامل حلقه در طول زمان انجام می‌شود، ساختار و شکلی که حلقه می‌تواند داشته باشد و اینکه آیا می‌تواند سایه بزرگی ایجاد کند یا خیر. سپس این داده ها باید در اختیار دانشمندان آب و هوا قرار گیرد تا ببینند چه اثراتی ممکن است داشته باشند.

اگر این درست باشد، مطالعه پیامدها و تأثیرات آن نه تنها برای درک دنیای خودمان، بلکه برای مداخلات اقلیمی نیز بسیار جالب خواهد بود.

تامکینز می گوید، اتفاق دیگری که در آن زمان رخ داد، رویداد تنوع زیستی بزرگ اردوویسین (تکامل سریع ارگانیسم های مختلف) بود، زیرا تغییرات سریع آب و هوا چالش هایی را برای زندگی و نیاز به تکامل ایجاد کرد. بنابراین، اگر این حلقه باعث تغییرات آب و هوایی شود، ممکن است به تکامل سریع نیز منجر شده باشد.

این تحقیق در مجله Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.