پروژه‌های نظامی عجیب دوران جنگ سرد در قطب شمال
ارتش یکی از شرکت‌های تابعه دیترویت را برای ارزیابی و قیمت‌گذاری پروژه ریلی استخدام کرد. گزارشی از سال ۱۹۶۵ شامل نقشه ایستگاه‌ها و مسیرهایی که قطارها هنگام عدم استفاده در آن مستقر می‌شدند، به این نتیجه رسید که پیمانکاران می‌توانند راه آهنی به طول ۳۵ کیلومتر روی خشکی و ۲۲۲ کیلومتر درون صفحه یخی را با هزینه ۴۷ میلیون دلار (حدود ۴۷۰ میلیون دلار امروزی) بسازند.
شرکت مطالعه، لکوموتیوهای هسته‌ای را پیشنهاد کرد، زیرا آن‌ها خطر گرمای ناشی از موتورهای دیزلی را که ممکن است تونل‌های یخی را ذوب کنند، کاهش می‌دادند. ظاهرا اهمیتی هم نداشت که هنوز لکوموتیوهای هسته‌ای یا ریل‌های مخصوص آن‌ها ساخته نشده بود. درنهایت، کرم یخ به یک واگن ریلی، ۳۹۶ متر ریل و یک کامیون نظامی متروکه روی چرخ‌های راه آهن محدود شد.
ماهیت دوگانه‌ی یخچال‌های شمالگان مهندسان ارتش را ناامید کرد. یخچال‌ها در زمستان پایدار بودند؛ اما حفاری آن‌ها دشوار بود. از طرف دیگر در تابستان زیر گرمای ۲۴ ساعته خورشید، چند سانتی‌متر بالای یخ منجمد ذوب می‌شد و باتلاقی غیر قابل عبور برای انسان‌ها و وسایل نقلیه ایجاد می‌کرد.
با ذوب‌شدن لایه منجمد خاک زیر باند پرواز، کف آن خم می‌شد و گودال‌های حاصل می‌توانستند به ارابه فرود آسیب بزنند. ارتش در واکنش به این اتفاق خواست باندهای پرواز را به رنگ سفید درآورد تا تابش خورشید را منعکس کند و لایه منجمد زیر را خنک نگه دارد، اما این واقعیت که رنگ توانایی ترمزگیری هواپیماها را کاهش می‌داد، مانع از اجرای طرح شد.
مهندسان نظامی که همیشه خوشبین بودند، نگرش مثبت‌تری به لایه منجمد خاک داشتند. آن‌ها که سعی داشتند از مواد بومی موجود در شمالگان استفاده کنند تا هزینه حمل‌و‌نقل مواد کاهش پیدا کند، نسخه‌ای مصنوعی از لایه منجمد خاک را ساختند. آن‌ها ابتدا مقدار بهینه از آب و خاک خشک را مخلوط کردند. سپس مخلوط را درون قالب‌هایی ریختند تا به شکل خاک جامد یخ بزند و با آن مواردی مانند تیرک، آجر، پوشش تونل و حتی صندلی ساختند. اما ماده ترکیبی آن‌ها هرگز به‌عنوان مصالح ساختمانی مورد استفاده قرار نگرفت، چرا که یک روز گرم کافی بود تا حتی مستحکم‌ترین پروژه ساختمانی به گودالی از گل تبدیل شود.
جاه‌طلبانه‌ترین رویای ارتش در قطب شمال به حقیقت پیوست. در سال ۱۹۵۸ مهندسان شروع به ساخت اردوگاه قرن (Camp Century) کردند که به شهر زیر یخ نیز معروف بود. جاده‌ای یخی به طول ۲۲۲ کیلومتر به کمپ منتهی می‌شد و حدود ۱۶۱ کیلومتر از لبه صفحه یخی فاصله داشت.
تقریبا ۱٫۶ کیلومتر یخ عمودی، اردوگاه را از سنگ و خاک زیر آن جدا می‌کرد. اردوگاه قرن دارای ده‌ها خندق بزرگ به طول بیش از ۳۰۰ متر بود که همگی توسط برف‌روب‌های بزرگ درون صفحه یخی حفر و سپس با طاق‌های فلزی و برف پوشانده شده بودند.
داخل اردوگاه اتاق‌های خواب دارای سیستم گرمایشی برای چند صد نفر، سالن غذاخوری و یک نیروگاه هسته‌ای حمل‌شدنی وجود داشت. رآکتور امکاناتی مانند دوش آب گرم نامحدود و مقدار زیادی برق فراهم می‌کرد.
اردوگاه موقتی بود. در کمتر از یک دهه، یخ‌های روان آن را تخریب کردند، اما قبل از آن، دانشمندان و مهندسان اولین مغزه‌ی یخی عمیق را حفاری و به کل ضخامت صفحه یخی گرینلند نفوذ کردند. در سال ۱۹۶۶، یعنی آخرین فصلی که ارتش در اردوگاه قرن مستقر بود، حفارها بیش از ۳٫۴ متر خاک منجمد را از زیر یخ برداشت کردند که دستاورد بی‌سابقه‌ی دیگری به شمار می‌رفت.
