تفال به حافظ دوشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۳؛ شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند…
فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند
که زیرکان جهان از کمندشان نرهند
من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه
هزار شکر که یاران شهر بی‌گنهند
جفا نه پیشه درویشیست و راهروی
بیار باده که این سالکان نه مرد رهند
مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم
شهان بی کمر و خسروان بی کلهند
به هوش باش که هنگام باد استغنا
هزار خرمن طاعت به نیم جو ننهند
مکن که کوکبه دلبری شکسته شود
چو بندگان بگریزند و چاکران بجهند
غلام همت دردی کشان یک رنگم
نه آن گروه که ازرق لباس و دل سیهند
قدم منه به خرابات جز به شرط ادب
که سالکان درش محرمان پادشهند
جناب عشق بلند است همتی حافظ
که عاشقان ره بی‌همتان به خود ندهند
شرح لغت: نامه سیاه: گناهکار/ یاران شهر: همشهریان.
تفسیر عرفانی:
شراب و ساقی دام‌هایی هستند که هیچ کس حتی خردمندان نیز نمی‌توانند خود را از آن رها سازند. مقصود از این شعر این است که فقط کسانی می‌توانند در مسیر عشق به دوست گام بردارند که از ظالم و ستم کناره بگیرند چرا که درگاه عشق بسیار والاست و فقط آنان که طریقه محبت پیش گرفته اند به چنین مسیری راه میابند.
تعبیر غزل:
با اراده راسخ در جهت دستیابی به اهداف خود قدم بردارید. سعی کنید اطرافیان را با دقت بیشتری شناخته و دوستان با صداقت انتخاب کنید. با یار خود سختگیری کرده اید و باعث آزار و رنجش او شده اید، فخرفروشی و کنایه‌های شما کار را خراب‌تر می‌کند.
مراقب باشید که از راه عدالت خارج نشده و دچار گناه نشوید. حیله و فریبکاری شما را از هدف دورتر می‌کند. قبل از هرکاری خوب جوانب آن را سنجیده و از ساده لوحی بپرهیزید.
