کشف گروه گمشده نئاندرتال های ملقب به «هابیت ها» پس از ۵۰ هزار سال
تحلیلی جدید از DNA نئاندرتالی به نام تورین موجب شده که کارشناسان در دیدگاه خود نسبت به انسان‌های اولیه تجدید نظر کنند.
محققان در سال ۲۰۱۵، بقایای تورین را در غاری واقع در جنوب فرانسه پیدا کردند. نام او برگرفته از نام آخرین پادشاه دورف‌ها در کتاب «هابیت» نوشته جی. آر. آر. تالکین است.
با این حال، بررسی تازه‌ای از DNA تورین نشان داده که او متعلق به شاخه‌ای ناشناخته از نئاندرتال‌ها بوده که با اینکه در مجاورت دیگر نئاندرتال‌ها سکونت داشتند، برای ۵۰ هزار سال در انزوا زندگی می‌کردند.
لودویک اسلیماک، دیرینه‌انسان‌شناسی که این تحقیق جدید را رهبری کرده، اظهار داشت:
چگونه می‌توان تصور کرد که جمعیت‌هایی که ۵۰ هزار سال در انزوا زندگی می‌کردند، تنها به اندازه دو هفته پیاده‌روی با یکدیگر فاصله داشته باشند؟ ما باید همه فرآیند‌ها را بازبینی کنیم.
دانشمندان بر این باورند که تورین حدود ۴۲ هزار سال پیش زندگی می‌کرده است؛ یعنی زمانی که نزدیک‌ترین خویشاوندان انسانی ما ناپدید شدند.
این کشف جدید، روایت شکل‌گیری انسان‌های مدرن را پیچیده‌تر کرده و پرسش‌های تازه‌ای را در مورد زمان و علت ناپدید شدن نئاندرتال‌ها مطرح می‌کند.
اسلیماک حدود ۱۰ سال پیش بقایای تورین را در ورودی پناهگاه صخره‌ای به نام Grotte Mandrin کشف کرد.
از آن زمان تاکنون، تنها چند قطعه دیگر از جمجمه او کشف شده است.
پژوهشگران در مطالعه‌ای به رهبری اسلیماک، از این قطعات استخوان برای بررسی ژنوم تورین و دستیابی به تصویری روشن‌تر از تبار او استفاده کردند.
اسلیماک و تیمش با استخراج سه‌باره DNA تورین از ریشه یکی از دندان‌های آسیاب او، موفق به توالی‌یابی کامل ژنوم این نئاندرتال شدند.
نتایج نشان داد که این بقایا متعلق به یک نئاندرتال مذکر از شاخه‌ای ناشناخته است. همچنین مشخص شد که تورین دارای «هموزیگوسیتی ژنتیکی» بالایی بوده که معمولاً نشان‌دهنده همخونی در چند نسل اخیر است.
نتایج این مطالعه روز چهارشنبه در مجله سل ژنومیک منتشر شد.
هموزیگوسیتی ژنتیکی به شرایطی گفته می‌شود که فرد نسخه‌ای یکسان از یک ژن را از هر دو والد خود به ارث ببرد.
نکته دیگر این است که پژوهشگران هیچ نشانه‌ای از آمیزش نئاندرتال‌ها با انسان‌های خردمند یا انسان‌های مدرن نیافتند.
تیم تحقیقاتی با استفاده از روش‌های متعددی مانند تاریخ‌گذاری رادیوکربن و بررسی زمین‌شناسی غار، دریافتند که تورین بین ۵۲ هزار تا ۴۲ هزار سال پیش جان خود را از دست داده است.
اما شواهدی که در سال ۲۰۲۳ کشف شد، نشان می‌دهد که مرگ او احتمالاً به ۴۲ هزار سال پیش نزدیک‌تر بوده که این امر تورین را تبدیل به یکی از آخرین نئاندرتال‌ها می‌کند.
به نظر می‌رسد که این تحقیق نظریه‌ای را که اسلیماک حدود ۲۰ سال پیش مطرح کرده بود، تأیید می‌کند. او متوجه تفاوت‌هایی میان ابزار‌های سنگی کشف‌شده در غار و سایر سایت‌های باستان‌شناسی شده بود.
اسلیماک با استناد به این مسئله، این نظریه را داد که تورین و بستگانش از سایر نئاندرتال‌ها جدا شده‌اند.
اکنون، DNA تورین شواهد جدیدی را برای تأیید نظریه اسلیماک ارائه کرده است.
انزوای این گروه نئاندرتالی، درک چگونگی ناپدید شدن انسان‌های اولیه و در نهایت جایگزینی آن‌ها توسط انسان‌های مدرن را پیچیده‌تر می‌کند.
پیش از این کشف، دانشمندان بر این باور بودند که نئاندرتال‌ها با ورود انسان‌های خردمند به اروپا بین ۴۰ تا ۴۵ هزار سال پیش، از صحنه تاریخ حذف شدند.
تصور می‌شد که نئاندرتال‌ها بخشی از یک جمعیت واحد و همگن ژنتیکی بوده‌اند که در اسپانیا، فرانسه، کرواسی، بلژیک و آلمان پراکنده شده بودند.
این نظریه برای سال‌ها مورد تأیید بود، اما بررسی بقایای تورین این روایت را زیر سوال برده است.
باید همه چیز در مورد بزرگ‌ترین انقراض بشری و درک ما از این فرآیند شگفت‌انگیز که به باقی ماندن انسان‌های خردمند به عنوان تنها بازمانده بشریت منجر شده، دوباره بررسی شود.
